Leonidas Remoundos
Ποσο ασχημα νοιωθω και ντροπη σαν Ελληνας να ρωτάω γνωστούς και φίλους για το χαμόγελο της Τζοκοντα και να μην το ξέρουν.
Να μην ξέρουν οτι πιο ομορφο εχει γράψει Ελληνας....
Α ρε Μάνο πόσο μας λείπεις....
Που είσαι να δείς πώς μας καταστρέψαν..
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΗΤΤΑ
Μεσαίωνας, είναι όταν μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, σαν έτοιμη από καιρό, στη δύσκολη ώρα επενδύει ελπίδα σε μία δράκα εγκληματιών
που δήθεν πολεμά το σύστημα.
Μεσαίωνας είναι όταν διάφοροι προοδευτικοί κύκλοι
(ό,τι και αν σημαίνει αυτό)
επιλέγουν την ίδια συγκυρία για να βάλουν σε συζήτηση την αμφισβήτηση των γενοκτονιών, τον Ζάλογγο και δεν ξέρω τι άλλο.
Δεν θέλει δα και ιδιαίτερη ευφυΐα για να διακρίνει ένας άνθρωπος πότε κάποια πράγματα λέγονται με σοβαρότητα και ουσία και πότε εκτοξεύονται για να προκαλέσουν αντιδράσεις, συζήτηση και παντελώς αχρείαστο θόρυβο.
Δημοσιότητα, που δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλο παρά μόνο τον ναρκισσευόμενο μικρόκοσμο στον οποίο κινείται μια μερίδα της ούτω καλούμενης ελληνικής πνευματικής ελίτ.
Ο απόλυτος όμως και βαθύς μεσαίωνας έρχεται από την ιστορία της δασκάλας,
που δίδαξε τον Χατζιδακικό Κεμάλ και βρέθηκε ξαφνικά, αν είναι δυνατόν, να δέχεται την επίπληξη της Διευθύντριας του σχολείου.
Η οποία κυρία Διευθύντρια (δεν γνωρίζω το όνομά της) κατά την ταπεινή μου γνώμη,
απλά, δεν έχει θέση μέσα στο Εκπαιδευτικό Σύστημα και σε καμία απολύτως βαθμίδα.
Διότι, πρώτα απ’ όλα, ενώ βεβαίως όφειλε να ακούσει τους παραπονούμενους γονείς -που έχουν όλα τα δικαιώματα του κόσμου να είναι βλάκες, απαίδευτοι, άμουσοι, άσχετοι, ψηφοφόροι της χρυσής αυγής, φαν του Σφακιανάκη, ταυτόχρονα-
όφειλε επίσης να μην πάρει θέση πριν συζητήσει κατ’ ιδίαν με τη δασκάλα.
Βέβαια, στην πραγματικότητα, η εν λόγω κυρία, δεν θα έπρεπε να είναι καν Διευθύντρια Σχολείου εφόσον δεν γνωρίζει την ουσία και το περιεχόμενο σημαντικών εκδηλώσεων του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, μεγάλο κεφάλαιο του οποίου
είναι ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος.
Υποθέτω η κυρία Διευθύντρια θα έχει δώσει τεράστιες μάχες συντεχνιακού χαρακτήρα και διδασκαλικής «αξιοπρέπειας» ώστε να μην αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί ετησίως και αυστηρά.
Μάλιστα η κα Διευθύντρια, προχώρησε και σε υψηλού επιπέδου φιλοσοφίες, λέγοντας πως «στο δημοτικό μόνο μας μέλημα οφείλει να είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα και να τονώνουμε το εθνικό τους φρόνημα».
Αγνοώντας έτσι βίαια και κατάφωρα το απλό και αυτονόητο:
Το Δημοτικό (ειδικά) μία αποστολή έχει:
Να κάνει την διαδικασία της γνώσης, χαρά, παιχνίδι, διασκέδαση
ώστε το παιδί να εθιστεί στην ηδονή της Παιδείας.
Να μεγαλώσει, «γουστάροντας την ανακάλυψη» και τα «πώς», «γιατί» «ποιος και πού».
Η κυρία Διευθύντρια όμως, διέπραξε ακόμα ένα χυδαίο ατόπημα -δεν θα το χαρακτηρίσω «φασιστικό» αλλά, δείχνει την πλήρη ανεπάρκεια της.
Ή μάλλον την πλήρη ανεπάρκεια του συστήματος
που παράγει τέτοιους λειτουργούς και τους κάνει διευθυντές.
Αναφέρομαι στην ανεκδιήγητη συμπεριφορά της Διευθύντριας να εισβάλει στην τάξη της δασκάλας και μπροστά σε εκείνη και τους μαθητές της
να μαζέψει τις φωτοτυπίες του τραγουδιού από τα θρανία.
Υποθέτω, ελπίζω, κάποιος εκεί μέσα στο Υπουργείο Παιδείας να αντιλαμβάνεται πως και μόνο για αυτό το τελευταίο, η κυρία δεν κάνει για Διευθύντρια.
Ένα εκπαιδευτικό διευθυντικό στέλεχος προστατεύει πάντα το κύρος του «υφισταμένου» δασκάλου έναντι των μαθητών, ακόμα και αν έχει κάνει λάθος.
Συζητάνε ιδιαιτέρως, και αν πράγματι υπάρχει κάποιο «λάθος»
βρίσκουν τρόπο να το διορθώσει ο δάσκαλος.
Αναρωτιέμαι.
Δεν είναι τραγωδία ενώ μας διαλύουν τον κόσμο να σπαταλάμε φαιά ουσία για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα εδώ και πολλά χρόνια;
Ο μεσαίωνας καλά κρατεί.
Έχουμε από τη μία πλευρά τη συντριβή εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν πεταχτεί στην κρεατομηχανή της ανεργίας, και από την άλλη, την πλήρη αποψίλωση όλων των μηχανισμών που μπορούν να λειτουργήσουν ως άμυνα στην απώλεια της αξιοπρέπειας.
Και οι μηχανισμοί αυτοί, δεν είναι παρά η Παιδεία και ο Πολιτισμός.
Το βρίσκω ήδη τραγικό, πως εκατοντάδες σημειώματα γράφτηκαν για εξηγήσουν πως ο Κεμάλ του Χατζιδάκι δεν έχει καμία σχέση με τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Παρόλο που αν θέλουμε να είμαστε λίγο σοβαροί, και να είχε σχέση με το ιστορικό πρόσωπο Κεμάλ, και πάλι, δεν θα υπήρχε καμία απολύτως δικαιολογία για όλα όσα έγιναν.
Ο μεσαίωνας καλά κρατεί και με την φάρσα του Αντιρατσιστικού Νόμου.
Γιατί, φάρσα κατάντησε από όλους.
Ίσως, γιατί όλοι -μηδενός εξαιρουμένου- έχουν ευθύνες, διαφορετικού βάρους ασφαλώς, για τους αρουραίους της Χρυσής Αυγής που ξετρύπωσαν από τους υπονόμους και βρίσκουν ακόλουθους μισό εκατομμύριο και πλέον Έλληνες, που νιώθουν στην πλειοψηφία τους σαν κυνηγημένα ποντίκια.
Κι αν ρίξει κανείς μια ματιά στην υπόλοιπη Ευρώπη μπορεί να ψελλίσει τον στίχο του Γκάτσου:
«Καληνύχτα Κεμάλ. Ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου