Η κυρία Δημουλά αποδείχτηκε τελικά ότι είναι ικανή να κλαίει μόνο για έναν καθρέφτη,
όπου σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπει το είδωλό της.
Είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της
Της Ζωής Χαλιδιά
Δεν με ενδιαφέρει αν η κυρία Δημουλά ξέρει να ζυμώνει με κόμπους στο λαιμό το συναίσθημά της, αν ξέρει να πλάθει με τρυφερότητα τις λέξεις,
αν ξέρει να τακτοποιεί λυρικά τις αράδες της, την μία δίπλα στην άλλη.
Δεν με ενδιαφέρει αν εν ολίγοις πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια
και τα εναποθέτει ως προσκυνητής στη λογοτεχνική λαμαρίνα.
Με ενδιαφέρει ότι το Ενός λεπτού μαζί που έγραψε, κρατά μια ζωή,
αποδεικνύοντας ότι όλη της η τέχνη είναι η επιτομή της ομφαλοσκόπησης.
Βεβαίως δικαίωμά της να βυζαίνει το σύμπτωμά της,
δικαίωμά της να γράφει και να ζει όπως αγαπά,
αλλά από τη στιγμή που για μία ακόμα φορά βραβεύεται και από τη στιγμή που για μία ακόμη φορά δίνει συνέντευξη, δικαιούμαι κι εγώ να βγω να πω ότι:
βαρέθηκα την ποίηση της κυρίας Δημουλά.
Δεν αντέχω άλλο τις αποσιωπητικές της εικόνες,
δεν αντέχω άλλο τις λυπημένες φράσεις της,
τις εαρινές της διαθέσεις.
Δεν αντέχω άλλο το καθώς πρέπει συναισθηματικό της αντιμάμαλο,
με κούρασε η λογοτεχνική της μονοτονία.
Δεν αντέχω άλλο η επόμενη στροφή, η επόμενη αράδα να με βγάζει πάντα στον ίσιο δρόμο.
Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά όφειλε να έχει κατεβεί έστω και μια φορά στο κέντρο της ζωής, και να έχει, έστω και μία φορά, λερώσει τις λέξεις της με τα κάτουρα των εξαθλιωμένων ανθρώπων και όχι να τις εμποτίζει μονάχα στα ροδόνερα των σιωπηλών ερώτων της και στην αρμύρα των δακρύων της.
Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά θα έπρεπε να έχει καταδεχτεί, έστω και μία φορά, να συναναστραφεί και άλλους πόνους πέραν των δικών της, να έχει στριμωχθεί με ανθρώπους που δεν τους κούρασε πολύ η Κυριακή αλλά η φτώχεια, η ανεργία, η φυλακή - η πρέζα ίσως;
Επιτέλους, σαν τους μεγάλους ποιητές, έστω μια φορά,
ας είχε "γλύψει με τη γλώσσα των πλακάτ τις φθισικές ροχάλες"*.
Εκείνο πάντως που πυροδότησε την διάθεσή μου να πω ότι πλέον βαριέμαι την ποίηση της κυρίας Δημουλά ήταν οι παντελώς άνοστες και χωρίς δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης απαντήσεις που έδωσε στις ερωτήσεις που της έθεσε ο κ. Γιάννης Μπασκόζος, για την εφημερίδα Το Βήμα.
Εκεί συνειδητοποιήσα ότι η ποιήτρια είναι γυμνή.
Ή μάλλον κενή περιεχομένου.
Καμία σπιρτάδα στις απαντήσεις της, κανένα φως, τίποτα.
Και την ίδια ώρα, επιμελώς σιωπά για τα σημαντικά και απλώς ονοματίζει τα κακώς κείμενα.
Οι απόψεις της είναι όπως η ποίησή της:
ανώδυνες.
Διαβάζονται όπως και οι ποιητικές της συλλογές, δίπλα στο τζάκι,
με ένα σαλάκι ριγμένο πάνω στα γόνατα ή στους ώμους.
Η κυρία Δημουλά αποδείχτηκε τελικά ότι είναι ικανή να κλαίει μόνο για έναν καθρέφτη,
όπου σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπει το είδωλό της.
Είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της.
Κι ο Μαγιακόφσκι ποίησε για τον έρωτα αλλά όταν το έκανε μεγαλούργησε, δ
εν έκατσε να μαλάξει τις λέξεις.
Τις πυρπόλησε!
Βεβαίως ο Μαγιακόφσκι στο τέλος τίναξε και τα μυαλά του στον αέρα ως ποιητής που ήταν,
ενώ η κυρία Δημουλά, ως αυτό που είναι, απλά έκατσε και της έζεψαν στο λαιμό ένα ακόμα χαϊμαλί επιβράβευσης, με τον τίτλο Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.
όπου σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπει το είδωλό της.
Είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της
Της Ζωής Χαλιδιά
Δεν με ενδιαφέρει αν η κυρία Δημουλά ξέρει να ζυμώνει με κόμπους στο λαιμό το συναίσθημά της, αν ξέρει να πλάθει με τρυφερότητα τις λέξεις,
αν ξέρει να τακτοποιεί λυρικά τις αράδες της, την μία δίπλα στην άλλη.
Δεν με ενδιαφέρει αν εν ολίγοις πλάθει κουλουράκια με τα δυο χεράκια
και τα εναποθέτει ως προσκυνητής στη λογοτεχνική λαμαρίνα.
Με ενδιαφέρει ότι το Ενός λεπτού μαζί που έγραψε, κρατά μια ζωή,
αποδεικνύοντας ότι όλη της η τέχνη είναι η επιτομή της ομφαλοσκόπησης.
Βεβαίως δικαίωμά της να βυζαίνει το σύμπτωμά της,
δικαίωμά της να γράφει και να ζει όπως αγαπά,
αλλά από τη στιγμή που για μία ακόμα φορά βραβεύεται και από τη στιγμή που για μία ακόμη φορά δίνει συνέντευξη, δικαιούμαι κι εγώ να βγω να πω ότι:
βαρέθηκα την ποίηση της κυρίας Δημουλά.
Δεν αντέχω άλλο τις αποσιωπητικές της εικόνες,
δεν αντέχω άλλο τις λυπημένες φράσεις της,
τις εαρινές της διαθέσεις.
Δεν αντέχω άλλο το καθώς πρέπει συναισθηματικό της αντιμάμαλο,
με κούρασε η λογοτεχνική της μονοτονία.
Δεν αντέχω άλλο η επόμενη στροφή, η επόμενη αράδα να με βγάζει πάντα στον ίσιο δρόμο.
Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά όφειλε να έχει κατεβεί έστω και μια φορά στο κέντρο της ζωής, και να έχει, έστω και μία φορά, λερώσει τις λέξεις της με τα κάτουρα των εξαθλιωμένων ανθρώπων και όχι να τις εμποτίζει μονάχα στα ροδόνερα των σιωπηλών ερώτων της και στην αρμύρα των δακρύων της.
Επιτέλους, στην ηλικία της, η κυρία Δημουλά θα έπρεπε να έχει καταδεχτεί, έστω και μία φορά, να συναναστραφεί και άλλους πόνους πέραν των δικών της, να έχει στριμωχθεί με ανθρώπους που δεν τους κούρασε πολύ η Κυριακή αλλά η φτώχεια, η ανεργία, η φυλακή - η πρέζα ίσως;
Επιτέλους, σαν τους μεγάλους ποιητές, έστω μια φορά,
ας είχε "γλύψει με τη γλώσσα των πλακάτ τις φθισικές ροχάλες"*.
Εκείνο πάντως που πυροδότησε την διάθεσή μου να πω ότι πλέον βαριέμαι την ποίηση της κυρίας Δημουλά ήταν οι παντελώς άνοστες και χωρίς δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης απαντήσεις που έδωσε στις ερωτήσεις που της έθεσε ο κ. Γιάννης Μπασκόζος, για την εφημερίδα Το Βήμα.
Εκεί συνειδητοποιήσα ότι η ποιήτρια είναι γυμνή.
Ή μάλλον κενή περιεχομένου.
Καμία σπιρτάδα στις απαντήσεις της, κανένα φως, τίποτα.
Και την ίδια ώρα, επιμελώς σιωπά για τα σημαντικά και απλώς ονοματίζει τα κακώς κείμενα.
Οι απόψεις της είναι όπως η ποίησή της:
ανώδυνες.
Διαβάζονται όπως και οι ποιητικές της συλλογές, δίπλα στο τζάκι,
με ένα σαλάκι ριγμένο πάνω στα γόνατα ή στους ώμους.
Η κυρία Δημουλά αποδείχτηκε τελικά ότι είναι ικανή να κλαίει μόνο για έναν καθρέφτη,
όπου σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπει το είδωλό της.
Είναι ερωτευμένη με τον εαυτό της.
Κι ο Μαγιακόφσκι ποίησε για τον έρωτα αλλά όταν το έκανε μεγαλούργησε, δ
εν έκατσε να μαλάξει τις λέξεις.
Τις πυρπόλησε!
Βεβαίως ο Μαγιακόφσκι στο τέλος τίναξε και τα μυαλά του στον αέρα ως ποιητής που ήταν,
ενώ η κυρία Δημουλά, ως αυτό που είναι, απλά έκατσε και της έζεψαν στο λαιμό ένα ακόμα χαϊμαλί επιβράβευσης, με τον τίτλο Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.
http://sleepingvillage-savor.blogspot.gr/2013/05/blog-post_8.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΤετάρτη, 8 Μαΐου 2013
ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΟΜΠΕΛ
Το κινητό του Νίκου χτυπούσε επίμονα, βασανιστικά. Ο άνδρας με τα λαμπερό κρανίο, τελικά, ξύπνησε.
- Παρακαλώ.
- Νίκο, πού σε βρίσκω;
- Κική, εσύ; Στο υπουργείο είμαι. Τι συμβαίνει; Ακόμη δεν έχει ξημερώσει.
Ανήσυχος σηκώθηκε από το ράτζο που έτριξε ανατριχιαστικά μέσα στην ησυχία του υπουργικού γραφείου. Ο Νίκος κοιμόταν τα περισσότερα βράδια στο ΥΠΡΟΠΟ, στο πλαίσιο της παροιμιώδους επί των ημερών του αυξημένης επιχειρησιακής ετοιμότητας. Η ελληνίς ποιήτρια ακούστηκε ασθμαίνουσα:
- Το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να περιμένω. Ξύπνησα μέσα στο φως του σκοτεινού μου ονείρου και παρόρμηση σαν αλογόμυγας το τσίμπημα με έκανε να σε πάρω στο κινητό σου, που ξέρω πως πάντα κοντά σου το 'χεις.
Ο υπομονετικός υπουργός την άφησε με τη στοργή που θα έδειχνε και στην γιαγιά του να ολοκληρώσει την ποιητική της καλικατζούρα. Ήταν άλλωστε συνηθισμένος.
- Ξέρεις ότι για μένα καμία ώρα δεν είναι ακατάλληλη.
- Ακατάλληλη, μια λέξη που σε χρόνια μακρινά με πάει, τότε που τα γιασεμιά στα σινεμά, τα λέγανε και θερινά, θαρρώ, παίζανε Δύο Έργα, στο Μεταξουργείο, στην Ομόνοια, εκεί που τώρα μετανάστες τα παγκάκια μας γεμίζουν και τους τοίχους κατουρούν, το αττικό τοπίο μολεύοντας.
"Τι θέλω και μιλάω, γαμώ την ατυχία μου; Αυτή θα μ' έχει στο έτσι καμιά ώρα με το "Ακατάλληλη" που είπα", είπε από μέσα του ο επικεφαλής των ΜΑΤ και των ΜΕΑ που δεν τα λένε πλέον ΜΑΤ και ΜΕΑ.
- Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω, αγαπημένη μου Κική; την διέκοψε κάπως άκομψα.
Η αισθαντική Κική, κατάλαβε ότι ο Νίκος είχε αρχίσει να παίρνει ανάποδες και μπήκε στο ψητό.
- Ζέστη του Μάη με ξύπνησε παράωρα και στο απέναντι παγκάκι, κάτω από το παραθύρι μου σχεδόν, μετανάστες δυο, όχι ένας, κουλουριασμένοι σαν γατιά κοιμούνται. Ροχαλίζουν και σαν ακούω και κλανιές μου εφάνη. Νίκο, κάνε κάτι.
- Δυο διμοιρίες θα σου στείλω, Κική μου, ανέφελο ύπνο να 'χεις.
- Ευχαριστώ σε, φίλε ανεκτίμητε και σε σένα το λέω: Την Χρυσή Αυγή, τους άθλιους ρατσιστές, να τους σκοτώσω θέλω.
- Μαζί, Κική, θα νικήσουμε το ρατσισμό. Καλό σου πρωί.
ARISTEROI....EISTE ARROSTOI....YPARXOUN PSYXIATROI.....I DIMOULA EIXE,,,,DIKIO,,,,EIPE AFTO POU OLOI SKEFTOMASTE....KAI DEN EIMASTE RATSISTES====ESEIS EISTE.....AMORFOTOI//
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάθε πρώτα ελληνικά για να βρίζεις σωστά. Και με την ευκαιρία ναι δεν είσαι ρατσιστής, φασιστάκι είσαι και δεν ξέρεις πως να το πεις.
ΔιαγραφήΑντώνης
Να γραφετε ελληνικα κι οχι γκρηκλις ξερετε;
ΑπάντησηΔιαγραφήοφοβος απ οπου και αν προέρχεται ειναι συναισθημα που σε κυριεύει χωρίς να το θές,ο μεγαλυτερος φασισμός όμως ειναι ναφοβασαι να το πεις για να μην σου βάλουν ετικέτα άνθρωποι ασυναίσθητοι(που δεν μπαινουν στα παπούτσια του άλλου)και λειτουργουν με παρωπίδες προοδευτισμού
ΑπάντησηΔιαγραφή