(γράμμα από αναγνώστρια σχετικά με τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού)
Δεν είχα πάει ποτέ σ’ εκείνα τα μέρη.
Τα διάβαζα όμως, τ’ άκουγα και τα ‘βλεπα όλη τη φετινή χρονιά.
Έτσι, αυτή η συναυλία φάνηκε καλή αφορμή.
Μαζευτήκαμε, οργανωθήκαμε, βάλαμε αμάξια, βενζίνες, μουσικές και ξεκινήσαμε.
Με ενθουσιασμό από την αρχή.
Γιατί καιρό τώρα νιώθαμε τη δυναμική αυτής της κίνησης κι επιτέλους θα μας παρέσερνε κι εμάς ως τον τόπο αυτό που τολμά κι αντιστέκεται.
Κι έτσι φεύγουμε. Σάββατο 25 του Μάη, γύρω στις έξι το απόγευμα, παίρνουμε το δρόμο για Χαλκιδική. Η διαδρομή, μαγευτική. Ο τόπος, είναι ακόμα ανέγγιχτος. Οδηγάμε αργά στις στροφές του βουνού κι απολαμβάνουμε.
Πράσινο, δέντρα, λουλούδια, μυρωδιές, φύση. Ο ήλιος παίζει με τις φυλλωσιές και τις στροφές. Τα παράθυρα κατεβασμένα κι ο αέρας μας χτυπά τα πρόσωπα.
Ομορφιά, ανάσα, ζωή. Κι επιτέλους η πραγματική συνειδητοποίηση, του τι ακριβώς θα χαθεί για όλους μας αν προχωρήσει αυτή η εξόρυξη.
Σε μια στροφή, να τη μπροστά μας η παραφωνία, αυτό το κάτι που δεν ταιριάζει στην εικόνα μας. Λατομείο. Η μια απ’ τις εισόδους του. Με φυλάκιο, μπάρες, πινακίδες, Hellas Gold. Για λίγες στιγμές, πέφτει βουβαμάρα.
Δεν καταλαβαίνω. Πλέον πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Πώς γίνεται κάποιοι να είναι τόσο σκληροί που η γοητεία αυτού του τόπου δεν κατάφερε να τους μαλακώσει ;
Πώς γίνεται να επιμένουν για τη σημασία της «επένδυσης» και να λένε « ε δε βαριέσαι και για λίγα δεντράκια» ;
Και συνεχίζουμε. Κατεβαίνουμε σιγά-σιγά προς Ιερισσό. Εκεί στην είσοδο του χωριού, κάτι αλλάζει. Είμαστε αλήθεια εδώ ; Εδώ που μπούκαραν τόσες κλούβες μέσα στο χωριό ;
Κι αρπάξαν τους ανθρώπους βράδυ απ’ τα κρεβάτια τους;
Ναι. Η αφίσα με τους ανυπότακτους Γαλάτες τα πανό που καλούν σε συμπαράσταση,
οι κάτοικοι με τα μπλουζάκια που εκπέμπουν SOS,
μας καλωσορίζουν στο ελληνικό γαλατικό χωριό.
Χαμογελαστοί και άψογα οργανωμένοι μας υποδέχονται και μας βοηθάνε : πού θα παρκάρουμε, πώς πάμε στην πλατεία, πού είναι η σκηνή, δεκάδες άτομα δουλεύουν για να εξυπηρετηθούμε όλοι πολύ γρήγορα. Μπράβο σε όλους. Κατοίκους, εθελοντές, καλλιτέχνες.
Όλο το χωριό στο πόδι και η ατμόσφαιρα φανταστική. Νέοι, γέροι, παιδάκια.
Φωνάζουνε συνθήματα, καθαρίζουν, ετοιμάζουν τα σουβλάκια, χορεύουν, και στο τέλος μας κοιτούν με μάτια ζεστά και καθαρά και μας λένε: « ευχαριστούμε». Εσείς εμάς ; Εμείς σας ευχαριστούμε που διαλέξατε να μην υποταχτείτε. Εδώ και χρόνια πολλά. Απλά εμείς το μάθαμε τώρα τελευταία.
Με εντυπωσίασαν αυτοί οι άνθρωποι. Δίπλα τους νιώθω να μη φοβάμαι, νιώθω κι εγώ δυνατή. Θυμάμαι πριν λίγους μήνες, στα πρώτα ανοίγματα του αγώνα τους στο ευρύ κοινό ήταν διαφορετικοί. Ναι, δυναμικοί πάντα, αλλά οργισμένοι, ταραγμένοι, αγχωμένοι, άμαθοι. Τώρα έχουν ωριμάσει. Είναι δυνατοί, αισιόδοξοι, τσαμπουκάδες, έχουν αποκτήσει ανοσία στις απειλές και γελάνε ειρωνικά στα μούτρα του κινδύνου. Δε μασάνε.
Χτες μας κάλεσαν σε μια μεγάλη γιορτή. Δεν ήταν μίζεροι ούτε στιγμή.
Περήφανοι και χαμογελαστοί. Γιατί ξέρουν ότι χαμένοι αγώνες είναι μόνο αυτοί που δεν δόθηκαν. Αγαπητοί Γαλάτες, είμαστε εδώ, μαζί σας.
Και συγνώμη που αργήσαμε τόσο να συναντηθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου