Εξ αφορμής αυτού
Ζωή Κασιδιάρη
Του Γιάννη Πρετεντέρη
Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας.
Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα.
Ούτε δεξιό ούτε αριστερό.
Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.
Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.
Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη
Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες.
Διότι σε μια ήδη διαταραγμένη κοινωνία η διαταραχή δεν αποτελεί εμπόδιο.
Ισα-ίσα.
Λειτουργεί ενίοτε ως μηχανισμός ταύτισης και ως άσκηση γοητείας.
Η μέθοδος που ακολουθεί το ιδιόμορφο αυτό τέρας
είναι ένα μείγμα ελέγχου και καταγγελίας.
Μόνο που το τέρας υποδύεται ταυτοχρόνως και τον μηνυτή και τον δικαστή.
Κατά κανόνα έχει εκδώσει ετυμηγορία (κατά του «συστήματος» ή κατά συγκεκριμένων προσώπων…) συνοπτικά, απλουστευτικά και ισοπεδωτικά,
χωρίς να ακούει την άλλη πλευρά.
Διότι το τέρας ακούει μόνο τον εαυτό του.
Η αντίληψη είναι ο κυνισμός.
Μπορεί, ας πούμε, να υπερασπίζεσαι βιαστές ή να δέρνεις Πακιστανούς
αλλά ταυτοχρόνως να ελέγχεις τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Στον εαυτό σου τα επιτρέπεις όλα.
Στους άλλους υποψιάζεσαι τα πάντα.
Για το τέρας «η Κόλαση είναι ο Αλλος».
Διότι το τέρας πιστεύει μόνο στον εαυτό του.
Θα αδικούσα την απήχησή του αν αναφερόμουν μόνο στη μέθοδο
ή στην αντίληψη και αποσιωπούσα το στυλ.
Το στυλ είναι θρασύ, επιθετικό, αυστηρό, αγενές, άτεγκτο, μυώδες.
Κατήγορος και μπράβος ταυτοχρόνως.
Δεν σηκώνει δεύτερη κουβέντα.
Δεν κατανοεί τα εμπόδια που ορθώνουν μπροστά του
όσοι δεν συμμερίζονται τις επιδιώξεις του.
Δεν αποδέχεται πλαίσια και κανόνες, πέρα απ' όσους υπηρετούν τους στόχους του.
Δεν ανέχεται τον αντίλογο.
Δεν πιστεύει στον διάλογο.
Δεν έχει όρια.
Το ενδιαφέρει μόνο η καταδίκη (των άλλων).
Και τελικά η επιβολή (η δική του).
Νομίζω ότι κάνουν μεγάλο λάθος όσοι το υποτιμούν.
Οσοι το θεωρούν γραφικό, ανώδυνο, ακόμη και διασκεδαστικό.
Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε
αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».
Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος
μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα.
Αυτά ειναι ΟΛΑ τα σχόλια κάτω απ'την ανάρτησή του στο ΒΗΜΑ
Όλγα Πρετεντέρη
Του Κώστας Εφήμερους (για τη διασκευή)
Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας.
Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα.
Ούτε πράσινο ούτε μπλε.
Ούτε καινούριο ούτε παλιό.
Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο
και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.
Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα εμαρφρόδιτα δημοσιογραφικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο
και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.
Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της συνωμοσίας και εμπίπτουν ενδεχομένως
στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης.
Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες.
Διότι σε μια ήδη διαταραγμένη κοινωνία η διαταραχή δεν αποτελεί εμπόδιο.
Ισα-ίσα.
Λειτουργεί ενίοτε ως μηχανισμός ταύτισης και ως άσκηση γοητείας.
Η μέθοδος που ακολουθεί το ιδιόμορφο αυτό τέρας
είναι ένα μείγμα ελέγχου και καταγγελίας.
Μόνο που το τέρας υποδύεται ταυτοχρόνως και τον μηνυτή και τον δικαστή.
Κατά κανόνα έχει εκδώσει ετυμηγορία (κατά του «συστήματος» ή κατά συγκεκριμένων προσώπων…) συνοπτικά, απλουστευτικά και ισοπεδωτικά,
χωρίς να ακούει την άλλη πλευρά.
Διότι το τέρας ακούει μόνο τον εαυτό του.
Η αντίληψη είναι ο κυνισμός.
Μπορεί, ας πούμε, να συμμετέχει σε εταιρίες που πουλάνε όπλα
αλλά ταυτοχρόνως να ελέγχεις τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Στον εαυτό σου τα επιτρέπεις όλα.
Στους άλλους υποψιάζεσαι τα πάντα.
Για το τέρας «η Κόλαση είναι ο Αλλος».
Διότι το τέρας πιστεύει μόνο στον εαυτό του.
Θα αδικούσα την απήχησή του αν αναφερόμουν μόνο στη μέθοδο
ή στην αντίληψη και αποσιωπούσα το στυλ.
Το στυλ είναι θρασύ, επιθετικό, αυστηρό, αγενές, άτεγκτο, μυώδες.
Κατήγορος και μπράβος ταυτοχρόνως.
Δεν σηκώνει δεύτερη κουβέντα.
Δεν κατανοεί τα εμπόδια που ορθώνουν μπροστά του
όσοι δεν συμμερίζονται τις επιδιώξεις του.
Δεν αποδέχεται πλαίσια και κανόνες, πέρα απ' όσους υπηρετούν τους στόχους του.
Δεν ανέχεται τον αντίλογο.
Δεν πιστεύει στον διάλογο.
Δεν έχει όρια.
Το ενδιαφέρει μόνο η καταδίκη (των άλλων).
Και τελικά η επιβολή (η δική του).
Νομίζω ότι κάνουν μεγάλο λάθος όσοι το υποτιμούν.
Οσοι το θεωρούν γραφικό, ανώδυνο, ακόμη και διασκεδαστικό.
Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».
Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.
Αλλά με τη Όλγα Πρετεντέρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα.
(Γιάννη τρείς λέξεις αλλάζεις και το κείμενο απογειώνεται)
|
| Κώστας Εφήμερος |
Τρίτη έμπνευση
Πρετεντέρης - Πρετεντέρης
Του αναγνώστη μας Αγαπητού Διαβολάκη
Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί ένα ακόμα αποτρόπαιο τέρας.
Ούτε άνθρωπος ούτε ζώο.
Ούτε χοντρό ούτε αδύνατο, μα πλαδαρό.
Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.
Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, γλοιώδες και ταυτοχρόνως δηλητηριώδες.
Είναι επικίνδυνο επειδή, με τα αμφίβια πολιτικά χαρακτηριστικά του,
διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ανά πάσα στιγμή καθεστωτικό και γι' αυτό του παρέχεται η μέγιστη δημοσιότητα.
Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της βιολογικής επιστήμης.
Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες.
Διότι σε μια ήδη διαταραγμένη φύση, η βιολογική διαταραχή δεν αποτελεί εμπόδιο.
Ισα-ίσα.
Λειτουργεί ενίοτε ως μηχανισμός ταύτισης και ως άσκηση γοητείας, για τα υπόλοιπα ζώα που θέλουν να αποτελούν φίλους του βασιλιά του βάλτου.
Η μέθοδος που ακολουθεί το ιδιόμορφο αυτό τέρας είναι ένα μείγμα
εκλογικευμένης υποταγής και δημοσιογραφικήςανεξαρτησίας.
Μόνο που το τέρας υποδύεται ταυτοχρόνως
και τον ανεξάρτητο δημοσιογράφο και τον οικειοθελώς υποταγμένο.
Κατά κανόνα έχει εκδώσει ετυμηγορία (υπέρ του «συστήματος» ή κατά όσων αντιστέκονται…) συνοπτικά, απλουστευτικά και ισοπεδωτικά, χωρίς να ακούει την άλλη πλευρά.
Διότι το τέρας ακούει μόνο τα αφεντικά του.
Η αντίληψη είναι ο κυνισμός.
Μπορεί, ας πούμε, να υπερασπίζεσαι δυνάστες
ή να εξυμνείς όσους βγάλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό,
όσους καταργούν τη δημοκρατία ή όσους οδηγούν τον κόσμο στην αυτοκτονία,
όσους βγάλανε περιουσίες κλέβοντας δημόσιο χρήμα
και όσους δέρνουν τον κόσμο που αντιστέκεται,
μπορεί να αδιαφορείς για το αποτέλεσμα των εκλογών
και να ταυτίζεις την αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση με μια νεοναζιστική συμμορία,
αλλά ταυτοχρόνως το παίζεις τιμητής και ελεγκτής της δημοκρατίας,
της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Στον εαυτό σου τα επιτρέπεις όλα.
Στους άλλους υποψιάζεσαι τα πάντα.
Για το τέρας «η Κόλαση είναι ο Αλλος,
όποιος αντιστέκεται, όποιος διαφωνεί με τας υποδείξεις».
Διότι το τέρας πιστεύει μόνο στ' αφεντικά του.
Θα αδικούσα την απήχησή του αν αναφερόμουν μόνο στη μέθοδο ή στην αντίληψη
και αποσιωπούσα το στυλ.
Το στυλ είναι θρασύ, επιθετικό, αυστηρό, αγενές, άτεγκτο, κυνικό.
Κατήγορος, δικαστής και εισαγγελέας, απλός πολίτης και άριστος τεχνοκράτης ταυτοχρόνως.
Δεν σηκώνει δεύτερη κουβέντα.
Δεν κατανοεί τα εμπόδια που ορθώνουν μπροστά του όσοι δεν συμμερίζονται τις επιδιώξεις του.
Δεν αποδέχεται πλαίσια και κανόνες, πέρα απ' όσους υπηρετούν τους στόχους των αφεντικών του.
Τους στόχους του συστήματος.
Ακόμα και όταν αντιδρά το κάνει κατευναστικά, για λίγο,
για να μην το αμφισβητήσεις και ύστερα ξαναεπιτίθεται.
Δεν ανέχεται τον αντίλογο.
Δεν πιστεύει στον διάλογο.
Δεν του αρέσει η δημοκρατία να ευνοεί τους άλλους.
Δεν αντέχει το δίκαιο να μην λειτουργεί υπέρ του.
Δεν του αρέσει το καινούργιο.
Δεν έχει όρια.
Το ενδιαφέρει μόνο η καταδίκη (των άλλων).
Και τελικά η επιβολή (των αφεντικών του).
Νομίζω ότι κάνουν μεγάλο λάθος όσοι το υποτιμούν.
Οσοι το θεωρούν γραφικό, ανώδυνο, ακόμη και διασκεδαστικό.
Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε
αν δεν εξέφραζε πολλά συμφέροντα.
Είναι τα δημιουργήματα ενός συστήματος που μέρα με τη μέρα χάνει την νομιμοποίησή του.
Μπορεί να είμαστε με την βιοποικιλότητα.
Μπορεί να προστατεύουμε το διαφορετικό.
Αλλά αυτό το είδος έχει ήδη καταλάβει πως οι όμοιοί του λιγοστεύουν.
Και αυτό το εκνευρίζει.
Χάνει το μέτρο.
Λυσσάει.
Σπάει την τακτική του.
Μην το λυπηθείτε.
Κάντε εμπάργκο στο δελτίο του Μέγκα.
Μην ξαναγοράσετε «Το ΒΗΜΑ».
Μην ταΐζετε τέρατα σαν τον Πρετεντέρη – Πρετεντέρη και τους φίλους του.
Ήρθε η ώρα της εξαφάνισής τους.
ΥΓ. Αφορμή για το άρθρο αποτέλεσει ο τελευταίος λίβελος του Γιάννη Πρετεντέρη στο "Βήμα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου