“Σαν πολύ δεν όργωσες;”

 

 

 

 

http://parallhlografos.wordpress.com/2013/04/21/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%8C%CF%81%CE%B3%CF%89%CF%83%CE%B5%CF%82/

γράφει ο Τάσος Κατιντσάρος

 Μόλις γύρισα, με κοίταξε αυστηρά η μάνα μου και μου είπε:

“Καλά, γιατί είχατε αγκαλιαστεί με τον Γιώργο και κλαίγατε;” 

Δίστασα, αλλά έσφιξα τα χείλια μου.

 Δεν ήθελα να απαντήσω.

 Ντράπηκα;… “

Να μη σε νοιάζει”, είπα τελικά.

Δεν επέμεινε.

 Δεν το ξέχασε όμως. 

Έχουν τον τρόπο τους οι μανάδες…

Ούτε εγώ το ξέχασα!

Ο Γιώργος, γειτονόπουλο και φίλος στα… ήσυχα παιχνίδια,

 συνεσταλμένο παιδί της Πέμπτης Δημοτικού. 

Της Έκτης εγώ…

Κάθε μέρα σχεδόν, τις απογευματινές κυρίως ώρες, μιλάγαμε πολύ: για το σχολείο, για τη γειτονιά, για τον κόσμο! Στον πόλεμο που έπαιζαν οι δρόμοι μας (Θερμοπυλών εμείς, Επιδαύρου αυτοί), σαν να μη συμμετείχαμε. ‘Ηταν παντελώς άστοχο να μαλώσουμε έστω και για πλάκα; 

Ακόμα δεν ξέρω…

Όταν όμως τον είδα με το κεφάλι κατεβασμένο, εκείνο το μεσημέρι, απ’ την αρχή κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Δεν είχαμε βρεθεί την προηγουμένη, γιατί ήταν “περίεργη” μέρα, 

21 Απριλίου του ’67…

Δεν μίλαγε. 

Τον κοίταζα. 

Σφίγγα με κατεβασμένο το κεφάλι. 

Δεν μίλησα καθόλου κι εγώ.

 Μόνο μετά από ώρα:

 “Γιώργο, θα μου πεις;”

“Ξέρεις, άλλαξαν τα πράγματα…”

“Τι εννοείς;”

“Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά αλλάζουν πολλά στο σπίτι… Πιάσανε τον πατέρα μου!”

Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ για τις οικογένειές μας. Δεν χρειαζόταν…

“Πώς; Τι έγινε;”

“Χτες, προτού ξημερώσει, ήρθανε πολλοί αστυνομικοί και τον πήρανε. 

Το μόνο που του είπανε, όταν τους ρώτησε τι θέλουνε, ήταν “σαν πολύ δεν όργωσες;””

Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω απ’ το να τον αγκαλιάσω και να κλάψω μαζί του…

Μάλλον ήταν κι ένας απ’ τους σημαντικότερους λόγους που μ’ έκαναν να μισήσω τόσο πολύ τη δικτατορία. Συν τοις άλλοις, έπρεπε ν’ αγωνιστούμε για να ελευθερωθεί κι ο πατέρας του φίλου μου. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά για να μην κλαίμε και σαν μικρά παιδιά!…
---------------------------------

Παναγιώτης Έλης: το πρώτο θύμα της Χούντας

… Ο Θρακιώτης Παναγιώτης Ελης, ήρωας της Εθνικής Αντίστασης και μάρτυρας της Μακρονήσου, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τη χούντα στον Ιππόδρομο, πρώτο στρατόπεδο και αρχή της εφτάχρονης ελληνικής τραγωδίας.

Νέος άνθρωπος, γενναίος αγωνιστής και πατριώτης, φλεγόταν από τα ιδεώδη της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και του ανθρωπισμού.

Γεννήθηκε το Μάη του 1922 στην Κομοτηνή. 

Με την κάθοδο των Βουλγάρων, οργανώνεται στην Αντίσταση. 

Συλλαμβάνεται το 1942 και στέλνεται όμηρος στη Βουλγαρία. 

Στις αρχές του 1943, μεταφέρεται μ’ άλλους ομήρους στο Κουμάνοβο της Σερβίας σε καταναγκαστικά έργα. Λευτερώνεται με τη λήξη του πολέμου. 

Στο τέλος του 1946, σαν στρατιώτης, μετατίθεται στο Μεσολόγγι και από κει με άλλους συναδέλφους του, λόγω πολιτικών φρονημάτων, στο Μακρονήσι το καλοκαίρι του 1947.

Εκεί, στη Μακρόνησο, στο κάτεργο της φρίκης και της οδύνης, θα υποστεί τα πάνδεινα, ανάμεσα σε μυριάδες άλλους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, που, με τη στολή του στρατιώτη, βασανίστηκαν αποτρόπαια από τους δήμιους των ξένων αφεντικών. 

Σ’ αυτό το νησί, που έπρεπε να αποτελεί για όλους τους Ελληνες, εκτός των δοσιλόγων, εθνικό μνημείο και ιερό τόπο λαϊκού προσκυνήματος.

Ο Ελής οδηγήθηκε στο ΒΕΤΟ (Δεύτερο Ειδικό Τάγμα Οπλιτών), τάγμα με 38.000 περίπου έγκλειστους στρατιώτες, που ως χτες πολεμούσαν τους ξένους εισβολείς στο βουνό και στην πόλη και αντιμετώπισε πλάι τους με καρτερία, τους βασανιστές που φορούσαν τη στολή του Ελληνα στρατιώτη.

Αυτοί οι “Ελληνες” συναγωνίστηκαν σε θηριωδία τα γερμανικά SS, μόλις δυο χρόνια μετά τη φυγή των μεραρχιών τους, από το ελληνικό έδαφος.

“Υπόγραψε Βούλγαρε!”, ωρύονταν οι ροπαλοφόροι πάνω στα αιμόφυρτα, ποδοπατημένα και ετοιμοθάνατα κορμιά, τα κορμιά αυτά, που αντιστάθηκαν στους Γερμανούς και Ιταλούς.

Και ύστερα στο περιβόητο “Σύρμα”, στην “Απομόνωση”, πλάι στη χαράδρα, πίσω από τον πανύψηλο τοίχο, στο κάτεργο των κατέργων, στην κόλαση της κολάσεως, στο μαρτύριο των μαρτυρίων, όπου μεταφέρονταν όσοι δεν υπέκυπταν στον ανήκουστο παιδεμό και δεν υπέγραφαν “Δήλωση μετανοίας”.

 Εκεί βασανίζεται ο Παναγιώτης Ελής, μαζί με τους λίγους συναγωνιστές του, νύχτα – μέρα, από πολυάριθμους αποκτηνωμένους αλφαμίτες υπό την επιστασία ανάξιων και εγκληματικών αξιωματικών – μερικοί απ’ αυτούς θα πρωτοστατήσουν στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου.

Ο Ελής θα επιβιώσει από το νέο κύκλο βασανιστηρίων, σε 24ωρη βάση μήνες και χρόνια, χάρη στο ψυχικό σθένος του και τη σωματική του αντοχή. Μερικοί από τους συναγωνιστές του στο “Σύρμα”, θα επιβιώσουν, με το μέτωπο ψηλά κι αυτοί, αλλά σακατεμένοι διά βίου.

Και ήρθε το καινούριο πραξικόπημα της προδοτικής και ξενόδουλης κλίκας, στρατιωτικής και πολιτικής, του 1967. Ο Ελής συλλαμβάνεται και εκτελείται από ανθυπίλαρχο!
Είναι από τα πρώτα θύματα της δικτατορίας.

Επεσε μαχόμενος ο αλύγιστος χιλιοβασανισμένος αγωνιστής της ελευθερίας.

Ποιος, όμως, τίμησε τη θυσία του, καθώς και των άλλων Ελλήνων συναγωνιστών του;

Χαράχτηκε τ’ όνομά του σε καμιά μαρμάρινη στήλη, μαζί με τα ονόματα των αγωνιστών που δολοφόνησε η χούντα;

Σκέφτηκε κανείς να στηθεί προτομή του Ελη στη γενέτειρά του, το Κόσμιο Κομοτηνής;

Αφελέστατες ερωτήσεις και απορίες.

Η νεοελληνική πολιτεία τιμά συχνά με οδούς, πλατείες και ανδριάντες, αχρείους πολιτικούς και δοσίλογους για εθνικές συμφορές και ξένους μισέλληνες.

 Δεκάδες βουλευτές αξίωσαν την αποφυλάκιση των πραξικοπηματιών, που αιματοκύλησαν και εξευτέλισαν τον τόπο, και την επιστροφή του Γλύξμπουργκ στο θρόνο (!), για τον Παναγιώτη Ελη και τους άλλους νεκρούς αγωνιστές θα μιλάμε τώρα;

Οι παλιοί συνάδελφοί του στο “Σύρμα” , εφ. ριζοσπάστης