Αρθρογραφία διαστρέβλωσης και αθλιότητας
κατά των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου
Του Παναγιώτη Μεντρέκα
(επειδή κάποιοι αναγνώστες με κατηγόρησαν
πως δημοσιεύω μονόπαντα)
Στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο για τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου δημοσιεύτηκαν άρθρα που ασκούν αυστηρή κριτική στις αδυναμίες, στα κενά και στα λάθη του ΚΚΕ με στόχο να αντιμετωπιστούν, ώστε να εκπληρωθούν καλύτερα οι βασικές κεντρικές επιλογές του Κόμματος.
Υπάρχουν και άρθρα που κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
Αξιοποιούν τις αδυναμίες, τις παραλείψεις, τα κενά
για να επιτεθούν,
να υπονομεύσουν τις Θέσεις και τη στρατηγική,
τις νέες επεξεργασίες του ΚΚΕ.
Ορισμένα όμως άρθρα, των λεγόμενων από τον αστικό Τύπο «επώνυμων» πρώην στελεχών και ορισμένων δημοσιογράφων του «Ριζοσπάστη»,
ξεπερνούν κατά πολύ και αυτή τη δεύτερη κατηγορία.
Πατούν σε άθλια ψέματα και αξιοποιούν συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις που εκτόξευσαν κατά του Κόμματος οι ανώνυμοι φραξιονιστές του διαδικτύου
και οι ταξικοί πολιτικοί μας αντίπαλοι.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν άρθρα που δημοσιεύτηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.
Γράφει π.χ. ο Π. Γεωργιάδης:
«Προβάλαμε την εργατική εξουσία και την εργατική κυβέρνηση παραιτημένοι από την πρόταση του 15ου. Ουσιαστικά, θεωρήσαμε την κυβέρνηση του 15ου κυβέρνηση αστικής διαχείρισης»!
Πού το βρήκε γραμμένο ότι το 15ο Συνέδριο έβαζε ως επιδίωξη του ΚΚΕ τη δημιουργία κυβέρνησης;
Ούτε έβαζε, ούτε έλεγε ότι το ΚΚΕ θα έπαιρνε μέρος σε τέτοια κυβέρνηση, αν αυτή κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις διαμορφωνόταν.
Αντίθετα το 15ο Συνέδριο υπογράμμιζε:
«Το ΚΚΕ κατευθύνει τη δράση του ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Το ΚΚΕ σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του.
Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική».
Αλλά υπάρχει και το εξής που δεν απαντά:
Η κυβέρνηση για την οποία το 15ο Συνέδριο έλεγε ότι μπορεί να προκύψει,
τι σχέση έχει με την κυβέρνηση που ο Π. Γεωργιάδης και άλλοι θεωρούν ότι έπρεπε το ΚΚΕ να προτείνει;
Ποιες θεωρούν αντιιμπεριαλιστικές αντιμονοπωλιακές δυνάμεις, στις οποίες έπρεπε το ΚΚΕ να απευθυνθεί προεκλογικά;
Ας τις πουν με το όνομά τους.
Τα όσα, λοιπόν, υποστηρίζει διαστρεβλώνοντας το 15ο Συνέδριο δεν είναι παρανόηση. Είναι ψέμα. Οπως είναι ψέμα και ο ισχυρισμός του ότι «θεωρήσαμε την κρίση προσχηματική»! Προφανώς μπερδεύει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ με τις θέσεις του ΚΚΕ.
Γράφει η Ελ. Μαυρούλη:
«Χαρακτηριστικό παράδειγμα ατεκμηρίωτης εκτίμησης (σ.σ. εννοεί του Κόμματος) η άποψη περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας».
Πού το βρήκε αυτό;
Πού έχει διατυπώσει αυτή την άποψη το ΚΚΕ;
Πουθενά.
Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο λένε:
«Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ».
Οσο ανόητο είναι να ισχυρίζεται κάποιος -το ΚΚΕ πάντως δεν το κάνει- ότι η αστική τάξη της Ελλάδας έχει τη δύναμη και τον επιθετικό ρόλο που έχουν οι αστικές τάξεις των ΗΠΑ, Γερμανίας, Ρωσίας, Κίνας κλπ., άλλο τόσο και περισσότερο ανόητο είναι να ισχυρίζεται κάποιος ότι η ελληνική πλουτοκρατία δε δαγκώνει το λαό, δε δαγκώνει τους λαούς προς τα έξω όπου και όταν την παίρνει! Οτι από υποτέλεια και όχι από συμφέρον είναι μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα τεχνάσματα και τα μαγειρέματα λέξεων και εννοιών για να μπερδέψουν καθαρά πράγματα. Ποια κριτήρια για τον ιμπεριαλισμό, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, που έχει θέσει ο Λένιν δεν ισχύουν σε ό,τι αφορά τη θέση της Ελλάδας; Ας απαντήσουν αν τολμούν.
Το ΚΚΕ απαντάει ότι ισχύουν όλα και με το παραπάνω.
Για τις αθλιότητες και τις τερατολογίες που αναμασά ο Γ. Πετρόπουλος τι να πρωτοπείς; Πέρα από το χολερικό λόγο των ύποπτων ιστοσελίδων, δυστυχώς γι' αυτόν υπάρχει το άρθρο του στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, στο οποίο, ο ίδιος που κόπτεται (!) σήμερα για το 15ο Συνέδριο, έγραψε τότε: (αυτού το κεφάλι ήδη έχει κοπεί και δεν το ξέρει)
«Από την πρώτη στιγμή που το Σχέδιο Προγράμματος δόθηκε στη δημοσιότητα, είχα εκφράσει την άποψη (...) πως πρόκειται για ένα ντοκουμέντο που απέχει παρασάγγας από αυτό που ονομάζουμε επιστημονική ανάλυση και (...) σε γενικές γραμμές (...) επιχειρείται να δικαιολογηθεί ο βολονταρισμός με τον οποίο οι συντάκτες του προσπαθούν να προδιαγράψουν το παρόν και το μέλλον του κινήματος»!
Και όμως, αυτός ο κύριος έχει το θράσος να πετάει βρωμιές στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και να εμφανίζεται ως τιμητής του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.
Πρόκειται περί κατάντιας, ορισμένοι να επιχειρούν, αξιοποιώντας το εκλογικό αποτέλεσμα, να πουν ότι το ΚΚΕ με τις Θέσεις του έρχεται σε αντίθεση με την ιστορία του και τη λενινιστική κληρονομιά.
Δεν είναι γελοίο να καταφεύγουν σε διάφορα τσιτάτα του Λένιν για να απορρίψουν αυτό που ο Λένιν απέδειξε και με το έργο του και με την πράξη, την μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917;
Οτι ανάμεσα στο μονοπωλιακό καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν υπάρχει ενδιάμεσο σκαλοπάτι;
Αποφεύγουν σαν τον διάολο να τοποθετηθούν στα καίρια και συγκεκριμένα ζητήματα που θέτει το 19ο Συνέδριο! Π.χ. είναι ο σοσιαλισμός επίκαιρος και αναγκαίος, όσο ποτέ;
Οι συμμαχίες του Κόμματος και η δράση του καθορίζονται και κρίνονται πρώτα απ' όλα από το κατά πόσο υπηρετούν αυτόν το σκοπό;
Κατά πόσο ριζοσπαστικοποιούν τις συνειδήσεις της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, βοηθούν να χειραφετηθούν απέναντι στην αστική τάξη, τα ανώτερα μεσαία στρώματα, την εργατική αριστοκρατία κλπ;
Οταν πάνε ορισμένοι να τοποθετηθούν στα συγκεκριμένα, τότε αποκαλύπτονται.
Π.χ., ο Π. Γεωργιάδης, αφού κατηγορεί το ΚΚΕ για όλες τις συνέπειες της κρίσης, αλλά και τις αναδιατάξεις στο πολιτικό σύστημα, καταλήγει ότι «φανήκαμε φανερά ανέτοιμοι».
Το ΚΚΕ βρέθηκε ανέτοιμο;
Με ποιο κόμμα μας συγκρίνει στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο;
Τα συνθήματα που έριξε το ΚΚΕ «θα πτωχεύσει ο λαός ή η πλουτοκρατία», «πατριωτισμός είναι να μην πτωχεύσει ο λαός», «ξεσηκωμός», «λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε» κλπ τα διάβασε πουθενά αλλού ή τα είπε κανένας άλλος προτού να αρχίσουν να γίνονται ορατές οι συνέπειες;
Υπάρχει άλλο κόμμα που να μάτωσε για να οργανώσει την εργατική λαϊκή πάλη, όσο το ΚΚΕ; Γίνανε αλλού μεγαλύτεροι αγώνες απ' ό,τι εδώ;
Αλήθεια, η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού δεν έχει σχέση και με τις παρεμβάσεις συγκεκριμένων μηχανισμών, με εμφανή στόχο να εμποδιστούν λαϊκές μάζες να προσεγγίσουν τις θέσεις του ΚΚΕ;
Δεν είδαν, δεν ξέρουν για αστικές δυνάμεις και ΜΜΕ, για στελέχη ΠΑΣΟΚ και συνδικαλιστικές δυνάμεις που στήριξαν στις πρώτες εκλογές το ΣΥΡΙΖΑ;
Τέλος, πάει πολύ να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι αντιγράφει θέσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί που υιοθετούν όλο τον πυρήνα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και αξιοποιούν την πολεμική του κατά του ΚΚΕ, αλλά και αστικών κομμάτων, ακόμη και εθνικιστικών, όπως στην ουσία με τα περί κατοχής της Ελλάδας και τα περί άβουλης ελληνικής αστικής τάξης.
Πυροβολούν το ΚΚΕ με τα βόλια του αντίπαλου. Στόχος τους είναι να υπονομεύσουν τις αναγκαίες αναπροσαρμογές που πραγματοποιεί συλλογικά το ΚΚΕ, πατώντας πάνω στο 15ο και στα επόμενα Συνέδρια, καθώς και στα συμπεράσματα από την ταξική πάλη που διεξάγεται και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και παγκόσμια. Φαίνεται ότι γι' αυτούς αντεπανάσταση μάλλον... δεν υπήρξε, ή δεν είναι σε θέση να βγάλουν κανένα συμπέρασμα.
Οι συγκεκριμένοι δεν τολμούν να πουν τι είναι αυτό που μυρίζει δύσοσμα και δεν αντέχεται. Είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός, της κρίσης, της διαφθοράς, της βαρβαρότητας, των πολέμων. Ο δρόμος που θα ήθελαν να βαδίσει το ΚΚΕ είναι αυτός που υιοθέτησαν άλλα κόμματα στην Ευρώπη και αλλού, τα οποία οδηγήθηκαν στον εκφυλισμό, στη μετάλλαξη και ανοιχτά στην προδοσία της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού.
Είναι φανερό ότι αυτοί οι αρθρογράφοι δεν ενδιαφέρονται για να πείσουν τα μέλη του Κόμματος, αλλά να προσφέρουν με τα γραφόμενά τους ως όπλα στον ταξικό αντίπαλο για να τα ξαναστρέψει κατά του Κόμματος.
Γνωστή η μέθοδος και έχει επαναληφθεί πολλές φορές.
Το ΚΚΕ όμως, εκτός του ότι είναι έμπειρο και δοκιμασμένο,
πατάει και γερά στην πραγματικότητα.
Ας λυσσομανά η πλουτοκρατία και οι μηχανισμοί του συστήματος και από δίπλα ο οπορτουνισμός. Οσο κι αν το θέλουν κι αν προσπαθούν, το ΚΚΕ δεν πρόκειται να αφοπλιστεί πολιτικά και ιδεολογικά.
Δεν τους φοβάται, ούτε εξαγοράζεται.
Εχει εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και στις δυνάμεις του.
Του
Παναγιώτη ΜΕΝΤΡΕΚΑ*
* Ο Παναγιώτης Μεντρέκας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
-----------------------
Ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες που διάκεινται φιλικά προς την ηγεσία αλλά διαβάζοντας αυτό το κείμενο,ΞΕΡΑΣΑ.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
ΠΡΟΓΡΑΦΕΣ
ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
Σα να ζούσα(σε μικρότερο βαθμό βέβαια,άλλες στοχοποιήσεις,άλλων στελεχών στην πορεία των χρόνων του ΚΚΕ.
ΑΗΔΙΑ
-------------------------
Για «χιονοστιβάδα αμφισβήτησης» των θέσεων της ΚΕ κάνουν λόγο ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, φτάνοντας να παραδέχονται σε δημοσιογράφους τον «αιφνιδιασμό» της ηγεσίας μπροστά στην έκταση του φαινομένου.
Η πολιτική ήττα του ΚΚΕ στις εκλογές του περασμένου Μάη-Ιούνη (όπου το κόμμα έχασε σχεδόν το 50% της επιρροής του) λειτούργησε σαν τη θρυαλλίδα στην έκρηξη της αμφισβήτησης, αλλά δεν αποτελεί την κύρια αιτία της.
Γι’ αυτό και οι δικαιολογίες της ΚΕ (που, για άλλη μια φορά, ρίχνει τις ευθύνες στον κόσμο, κάνοντας λόγο για «εκλογικές αυταπάτες», γενικώς…) δεν πιάνουν τόπο.
Οι διαφωνούντες έχουν ήδη αναδείξει βαθύτερα αίτια:
την οργανωτική συρρίκνωση,
την πτώση της κυκλοφορίας του «Ριζοσπάστη»,
το αδιέξοδο της τακτικής στο εργατικό κίνημα,
τις απώλειες στη νεολαία…
Κατά τη γνώμη μας, το πρόβλημα είναι ακόμα βαθύτερο:
η ΚΕ του ΚΚΕ έχει συσσωρεύσει λάθη και αντιφάσεις που διαβρώνουν τη σταθερότητα του κόμματος, με αποτέλεσμα μια βαριά εκλογική ήττα που, με τη σειρά της, θέτει δικαιολογημένα το ζήτημα ανατροπής της ηγεσίας και της πολιτικής της.
Στάδια
Η ΚΕ προσπαθεί να παρουσιάσει το 19ο ως το συνέδριο οριστικής εγκατάλειψης της ρεφορμιστικής στρατηγικής των «σταδίων», ως το συνέδριο που ολοκληρώνει την επιστροφή του ΚΚΕ στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Όμως, πόσο πειστική μπορεί να είναι αυτή η «στροφή»,
όταν η ίδια ηγεσία επαναφέρει την εμπιστοσύνη της στον Ν. Ζαχαριάδη,
τον αρχιτέκτονα της στρατηγικής των «σταδίων» και Γραμματέα του ΚΚΕ,
όταν αυτή η στρατηγική επιβλήθηκε βίαια στο κόμμα στη δεκαετία του ’30;
Ακόμα χειρότερα, πώς συνδυάζεται αυτή η «στροφή» στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης με τη γενικότερη αποκατάσταση του σταλινισμού,
όταν είναι γνωστό ότι η στρατηγική των σταδίων επιβλήθηκε στο παγκόσμιο κομουνιστικό κίνημα από το σταλινικό «κέντρο» του ΚΚΣΕ και της Κομιντέρν, μετά το 4ο Συνέδριο της Γ΄ Διεθνούς, και τηρήθηκε ως το θάνατο του Στάλιν, το 1953 (για να συνεχιστεί απαρέγκλιτα και από τους χρουτσοφικούς επιγόνους);
Η θεωρητική παράδοση του Λένιν, του μπολσεβικισμού και της Γ΄ Διεθνούς στην επαναστατική της περίοδο, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για σύγχυση ανάμεσα στην προσήλωση στην επαναστατική στρατηγική και στην αναγκαία συγκεκριμενοποίησή της σε επαναστατική τακτική, με βάση τη συγκεκριμένη ανάλυση των συγκεκριμένων συνθηκών, σε κάθε περίοδο.
Μεταβατικό πρόγραμμα
Τα μεταβατικά προγράμματα και οι μεταβατικοί πολιτικοί στόχοι –που σήμερα περιγελά ο κάθε Μεντρέκας– ήταν για τον Λένιν αναπόσπαστο τμήμα της φυσιογνωμίας των ΚΚ.
Το μπολσεβίκικο κόμμα –για να παραμείνει πιστό στη στρατηγική της επανάστασης– έφτασε να υπερασπιστεί την κυβέρνηση Κερένσκι απέναντι στην απειλή του πραξικοπήματος του Κορνίλοφ.
Αντίθετα η Αλ. Παπαρήγα, παρασυρόμενη από την τάση να συγκρουστεί μονομερώς με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει φτάσει να προκαλεί τα βροντώδη χειροκροτήματα στη Βουλή από την πλευρά του Σαμαρά και του Βενιζέλου.
Την καλύτερη απόδειξη του ισχυρισμού ότι η τακτική του ΚΚΕ αποτελεί καρικατούρα συγκεκριμενοποίησης της επαναστατικής στρατηγικής
έδωσε η στάση του κόμματος σε στιγμές μεγάλης κρίσης.
Τον Δεκέμβρη του 2008, η Αλ. Παπαρήγα διάλεξε να δηλώσει ότι
«στη δική μας επανάσταση, δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι».
Την περίοδο της πολιορκίας της Βουλής από τους απεργούς και τους «αγανακτισμένους» (και την ώρα που έπεφτε νεκρός διαδηλωτής του ΠΑΜΕ από τα χημικά…), η Γραμματέας του ΚΚΕ έσπευσε να παγώσει τον κόσμο, δηλώνοντας ότι «δεν πέφτουν έτσι οι κυβερνήσεις…».
Πίσω από τους βερμπαλισμούς των Θέσεων, αυτές οι συγκεκριμένες πολιτικές τοποθετήσεις φανερώνουν ότι στην ηγεσία του Περισσού συνεχίζει να επιβιώνει η παράδοση
π.χ. του εδαΐτικου συντηρητισμού που κατηγορούσε ως «ανυπόμονους» τους διαδηλωτές των Ιουλιανών του 1965, ή του πανικού που είχε προκαλέσει στις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ. η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973.
Γι’ αυτό, άλλωστε, τα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ –οι πραγματικοί εχθροί της Αριστεράς και του κόσμου της– επαναλαμβάνουν συχνά: «διαφωνούμε απόλυτα με το ΚΚΕ, αλλά το σεβόμαστε».
Η ηγεσία του ΚΚΕ, για να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση, έφτασε να κάνει λόγο για «αγράμματα στελέχη» του κόμματος. Όμως τη μεγαλύτερη ζημιά στο κόμμα έχουν κάνει οι θέσεις των «γραμματιζούμενων» οπαδών της σημερινής ηγεσίας.
Όταν ο Μεντρέκας ή ο Μαΐλης χτυπιούνται στην ΤV, κραυγάζοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση με την… Αριστερά, προκαλούν τη συνείδηση χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων, που –ευτυχώς– αισθάνονται ότι αποτελούν τμήμα της «κόκκινης» πλευράς.
Όταν στον «Ριζοσπάστη» φτάνει να περνά «διήγημα» που αντιμετωπίζει με συμπάθεια (τάχα από… ταξική σκοπιά) τον εργαζόμενο-αστυνομικό
που, παρεμπιπτόντως, δολοφόνησε το 15χρόνο «αστόπαιδο»,
τότε δημιουργείται μια ανεξίτηλη κηλίδα που δεν ξεπλένεται με χιλιάδες «σεντόνια» μαρξιστικής ανάλυσης…
Όταν η οικονομική κρίση αντιμετωπίζεται στον «Ριζοσπάστη», στον 902 και στην Τυποεκδοτική με μεθόδους ανάλογες με εκείνες του Μπόμπολα και του Ψυχάρη, τότε τα τραύματα που προκαλούνται είναι δύσκολο να ξεχαστούν.
Όλα αυτά μαζί προκαλούν τη χιονοστιβάδα της «αμφισβήτησης» στο ΚΚΕ.
Και οι πολιτικές προοπτικές θα τα ενισχύσουν: γιατί στη βάση –και πολύ περισσότερο στον περίγυρο– του κόμματος, το αίτημα για κοινή δράση της Αριστεράς με στόχο την ανατροπή των μνημονίων και της βάρβαρης λιτότητας, εξακολουθεί να κατανοείται ως μια πολιτική πρόταση επιθυμητή και αναγκαία.
Γι’ αυτό και η ηγεσία του ΚΚΕ θα εξακολουθεί να υποχωρεί και να αυτοπεριορίζεται.
Αντισεχταρισμός
Δεν είναι τυχαίο ότι η απόρριψη του «σεχταρισμού» εμφανίζεται ως το ενοποιητικό στοιχείο όλων των φωνών της αντιπολίτευσης. Και σωστά.
Γιατί αποτελεί προϋπόθεση για την ανασύνταξη τόσο του ΚΚΕ, όσο και όλης της Αριστεράς.
Η ρήξη των δυνάμεων του ΚΚΕ με την πολιτική της «μοναχικής πορείας» θα άλλαζε τα δεδομένα στο κίνημα αντίστασης, αλλά και στην πολιτική Αριστερά (είτε στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Θα έδινε τις δυνατότητες να επιδιώξουμε νίκες εδώ και τώρα, θα έδινε στέρεα απάντηση στο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών, θα δημιουργούσε τα θεμέλια για ευρύτερη εργατική-λαϊκή συσπείρωση.
Στις σημερινές συνθήκες, αυτό το βήμα θα ισοδυναμούσε με πλήρη αλλαγή των συσχετισμών, με τη δυνατότητα να υποστηριχτεί πραγματικά η «κόκκινη» εναλλακτική απέναντι στη βαρβαρότητα των μνημονίων και της νεοναζιστικής απειλής.
Γι’ αυτό και οι εξελίξεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ μας αφορούν όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου