Η Ακροδεξιά της ευθύνης. Του Άγγελου Τσέκερη

http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B7?fb_action_ids=10200783613651531&fb_action_types=og.likes&fb_source=other_multiline&action_object_map=%7B%2210200783613651531%22%3A428631783882951%7D&action_type_map=%7B%2210200783613651531%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D

Μετά το προχθεσινό επεισόδιο στο “twitter”, ο πρωθυπουργός ερωτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ αν κρατάει τον Φαήλο Κρανιδιώτη στη θέση του και προτίμησε να παραστήσει τον χαζό. 

Έβαλε όμως να τον αποδοκιμάσουν ο Κεδίκογλου και ο Μουρούτης. 

Δηλαδή οι αυτουργοί του παραποιημένου βίντεο, 

που εμφάνιζε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να καλεί τον κόσμο σε ένοπλη εξέγερση. 

Είναι και αυτό μια πρόοδος.

 

Γύρω από τον Σαμαρά συσπειρώνεται ένα ακροδεξιό κέντρο 

που θυμίζει ολοένα και περισσότερο τη Ν.Δ. του Αβέρωφ. 

Νοσταλγοί του μετεμφυλιακού κράτους,

 πάντοτε με έναν καλό λόγο στα χείλη για τη χούντα ή για τις γιορτές μίσους. 

Θαυμαστές της πατριωτικής δράσης της «Χ», 

 ενθουσιώδεις οπαδοί της άποψης ότι οι μετανάστες αξίζουν κάθε είδους βίαιη αντιμετώπιση και πεπεισμένοι ότι η Αριστερά για να στρώσει χρειάζεται «ζαρντινιέρες» και ξερονήσια. 

Κάτω από την ηγεμονία τους, η Δεξιά του Σαμαρά εγκαταλείπει τη δημοκρατική συναίνεση που οικοδομήθηκε σιγά - σιγά και με πολύ κόπο από τη Μεταπολίτευση και μετά.

 

Αν οι τσαμπουκάδες του Φαήλου Κρανιδιώτη και οι εξάρσεις θυμικού του Αδώνιδος Γεωργιάδη αποκαλύπτουν το εξαιρετικά χαμηλό πολιτισμικό και πολιτικό επίπεδο αυτής της ομάδας, οι δηλώσεις του Δένδια και του Βορίδη κάνουν φανερή την πολιτική της στόχευση.

 Τόσο ο Δένδιας όσο και ο Βορίδης εκφράζουν το δόγμα 

«νόμος και τάξη για να περάσει το Μνημόνιο».

 

Από τη μια οι τρομοκράτες, οι αναρχικοί, οι εξτρεμιστές συνδικαλιστές, από την άλλη η τάξη, η νομιμότητα και φυσικά οι υποχρεώσεις προς τους δανειστές μας. 

Υπερασπίζονται με απολίτικο και εθνικόφρονα λόγο 

όλα όσα η αντιπολίτευση προσάπτει στην κυβέρνηση: 

Την υποκρισία, 

την εθελοδουλία απέναντι στην τρόικα, 

τη συγκάλυψη της φοροδιαφυγής, 

τις παραχωρήσεις στους τραπεζίτες,

 τους βασανισμούς, 

την αστυνομική αυθαιρεσία,

 την καταπάτηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων. 

Επενδύοντας πολιτικά στην ξενοφοβία προσφέρουν ουσιαστική νομιμοποίηση στη δράση των φασιστικών ομάδων, με τις οποίες ψαρεύουν άλλωστε στα ίδια νερά. 

Πεποίθησή τους είναι ότι τα νεοφασιστικά μορφώματα δραστηριοποιούνται πάνω σε «υπαρκτά προβλήματα». Δεν υπάρχει πιο άμεση και κυνική ομολογία παραδοχής ότι η Ακροδεξιά της Ν.Δ. και οι φασιστικές ομάδες αισθάνονται ότι μοιράζονται κοινές αξίες και ανησυχίες.

 

Όσο για το ιδεολογικό μέτωπο στην Αριστερά, φαίνεται ότι η ρητορική Γεωργαλά έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο εσωτερικό της Ν.Δ. Οι ακροδεξιοί του Σαμαρά την προχωρούν ακόμα παραπέρα. Εξαγγέλλουν το «τέλος της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» - εννοώντας το τέλος της εποχής κατά την οποία η Ν.Δ. όφειλε να τηρεί κάποια στοιχειώδη δημοκρατικά προσχήματα 

και ελάχιστες αποστάσεις ασφαλείας από ακροδεξιά στοιχεία σαν τους ίδιους. 

Αναφέρονται τακτικά στο «τέλος της μεταπολίτευσης» 

και, προσφάτως, σε «ψευδοαξίες της γενιάς του Πολυτεχνείου» δείχνοντας πόσο άβολα νοιώθουν 

 με τη δημοκρατική παράδοση της μεταδικτατορικής Ελλάδας.

 

Αν τους διαφοροποιεί κάτι από την ορίτζιναλ Ακροδεξιά, είναι ο ξέφρενος οικονομικός φιλελευθερισμός τους, η μνημονιακή εθνικοφροσύνη, που κάνει αρκετούς από αυτούς να συμπεριφέρονται δημοσίως σαν δικηγόροι ισχυρών οικονομικών συμφερόντων,

ενίοτε δε και να είναι.

 Και εδώ ακριβώς γίνεται εμφανής η στρατηγική τους επιδίωξη. 

Μια στενή συμμαχία με το κεφάλαιο θα επιτρέψει σε αυτό τον συρφετό να ηγεμονεύσει στον μεσαίο χώρο με όχημα την Ν.Δ. Σαμαρά. Η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα, που ο παραδοσιακός σύμμαχος του κεφαλαίου, η Κεντροαριστερά, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. 

Το περίεργο είναι ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜ.ΑΡ. κάνουν ότι δεν βλέπουν.

 

Το αν θα τα καταφέρουν εξαρτάται από το πόσο μαχητική, πειστική και αποτελεσματική 

θα αποδειχτεί στο άμεσο μέλλον η Αριστερά. 

Στις σημερινές συνθήκες δεν κρίνεται μόνο η απελευθέρωση της κοινωνίας από το Μνημόνιο, την ανεξέλεγκτη ύφεση και την κοινωνική καταστροφή. 

Κρίνεται και το αν η δημοκρατία θα προχωρήσει ή θα επιστρέψει στην εποχή του Τσαούς Αντόν, 

του Μπαϊρακτάρη και του στρατηγού Δόβα.

Πηγή: Αυγή