Βέρα με το δεξί

http://2310net.wordpress.com/2013/02/24/%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%AF/

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η ΔΗΜΑΡ θεωρείται υπεύθυνο κόμμα,

 ο Κουβέλης δημοφιλέστερος πολιτικός αρχηγός

 και τα στελέχη της σοβαροί πολιτικοί. 

Για κάποιον απόλυτα εξηγήσιμο λόγο το κόμμα αυτό επέλεξε να κάνει συκοφαντική κατάχρηση δύο λέξεων οι οποίες μέχρι πρότινος είχαν θετικό αντίκτυπο στο συλλογικό υποσυνείδητο: 

 δημοκρατία και αριστερά.

Δεν χρειαζόταν να έχει κανείς μαντικές ικανότητες για να προβλέψει 

ότι το κόμμα αυτό δημιουργήθηκε για δύο λόγους:

 να λειτουργήσει ως ανάχωμα στην μαζική έξοδο ψηφοφόρων από το πάλαι ποτέ δικομματικό μαντρί και να προσδώσει ένα αριστερό και δημοκρατικό άλλοθι στην πιο φασιστική, τραμπούκικη 

και αδίστακτη κυβέρνηση που προέκυψε μετά την Χούντα.

Τίποτα, λοιπόν, δεν αποτέλεσε έκπληξη στην πορεία της ΔΗΜΑΡ τους τελευταίους μήνες.

 Όταν μια επίθεση σε κάθε πτυχή της πλευράς του λαού είναι δύσκολη να γίνει (μόνο) από τους δεξιούς ή τους (νέο)φιλελεύθερους, την δουλειά μπορεί να την κάνει μια «υπεύθυνη» αριστερά.

 Όταν μάλιστα αυτή η «Αριστερά» αποτελείται από πασοκοθρεμένους, μικροαστούς καλλιτέχνες, διανοούμενους, δημόσιους υπαλλήλους, και γενικότερα κόσμο ο οποίος νομίζει ότι είναι αριστερός επειδή θυμάται από τα νιάτα του ότι το «Αριστερό» είναι κάτι καλό και δεν πολυγουστάρει τους κακούς δεξιούς, το πράγμα γίνεται ευκολότερο.

Το πρόβλημα εστιάζεται περισσότερο στον κυνισμό τους. 

Στο γεγονός ότι μπροστά στην προοπτική της εξουσίας κάνουν σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο.

 Στο ότι αφού ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.

 Ίσως θα πρέπει να μπούμε στο πεδίο της ψυχανάλυσης 

για να εντοπίσουμε τι είναι αυτό που μετατρέπει έναν «υπεύθυνο», «δημοκράτη», «αριστερό»

 σε  φανατικό εκπρόσωπο της πιο σκληρής, αντιδημοκρατικής, δεξιάς πολιτικής. 

Και ακόμα περισσότερο, τι είναι αυτό που γοητεύει τόσο πολύ τους καλλιεργημένους, κουλτουριάρηδες, σοβαρούς βουλευτές της ΔΗΜΑΡ ώστε να αντιγράψουν 

ακόμα και το στυλ των φασιστοειδών με τα οποία συγχρωτίζονται.

Γιατί το να είσαι μνημονιακός, νεοφιλελεύθερος, το να ανάγεις την αγορά σε θρησκεία

 και τις τροϊκανές επιταγές σε θέσφατο, είναι επιλογή. 

Το να γίνεσαι χειρότερος από αυτούς που υποτίθεται αντιπροσωπεύουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, διαφορετικές αντιλήψεις και αξίες τι είναι;

Στα σίριαλ οι χαρακτήρες που τραβούν το ενδιαφέρον του θεατή είναι συνήθως οι αντιφατικοί τύποι, αυτοί που παλεύοντας για το καλό γίνονται κακοί και το αντίστροφο, κάτι σαν τον Διαμαντή Αμυρά. 

Μόνο που στην πολιτική ζωή τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα:

 μια φορά ξεφτιλισμένος, μια ζωή ξεφτιλισμένος.