Αχ κοριτσάκι......

Τα παιδιά θέλουν παπούτσι

τα παιδιά θέλουν ψωμί
θέλουνε και φάρμακα
δούλεψε και συ
Γέλα κλαίγε κι όλο λέγε
το παιδί: 

ζωή.

Τίποτ' άλλο, Ζωή.

Ζύμωνε στη σκάφη

πρώτο σου ζυμάρι, πρώτο σου ψωμί

ένα καλυβάκι μια μικρούλα αυλή

για το παιδί.

Ζύμωνε το χώμα

με το δάκρυ δάκρυ

φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί

να πετάει τη νύχτα

και να κελαηδεί

για το παιδί.

Τούτη είναι η ζωή μας

τούτο το μεγάλο, τίποτ’ άλλο

γέλα κλάψε, πες ό,τι θες

Το παιδί ζωή: ζωή

τίποτ' άλλο!

Ένας κήπος, ένα φεγγάρι

ένα πουλί από φεγγάρι

σε φωνάζουν. 

Έλα.!!!

Τα φύλλα ξεχάσανε το χρώμα τους.

Μην αργείς

Σταχτί χρώμα, σταχτιά σκέψη,

ξεχνάω να δω, ξεχνάω να πάω

-πού να πάω;

Φωτεινούλα,,,

πολύ περηφανεύτηκα

πολύ,

είπα:

ορίζω τη ζωή μου

ορίζω το θάνατο.

Κοίτα,τίποτα δεν ορίζω.

Αχ, πίκρα: 

η πίκραμε σμίγει πάλιμ' όλο τον κόσμο

να κλαίω, να κλαίω

με τους φτωχούς,τους πεινασμένους

τους πικραμένους

να κλαίω, να κλαίω

από τη πείνα τής αγάπης.

Αχ, κοριτσακι,

μικροί-μικροί ταπεινωμένοι πούναι κ' οι στίχοι,

πικρά-πικρά που κλαίνε οι στίχοι,

μπροστά στα πόδια σου.

Ντρέπομαι το ποτήρι το νερό

ντρέπομαι που διψάω

ντρέπομαι που πίνω,

κλαίω....

Γιάννης Ρίτσος, Αναφυλλητό