Καναβούρης Κ.
Θα πρέπει κάποιος να εθελοτυφλεί ή να πάσχει από πολιτικό αυτοκτονικό ιδεασμό
για να μην αντιλαμβάνεται ότι βαδίζουμε για μια ταξική σύγκρουση που θα ορίσει
(ή θα εξορίσει)
τις επόμενες γενιές και ότι αυτή η ταξική σύγκρουση θα έχει ακραία χαρακτηριστικά,
που σαφώς δεν θα περιορίζονται στην κοινοβουλευτική παραβατικότητα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε" μήπως και ξορκίσουμε το κακό,
που το βλέπουμε να έρχεται με ταχύτητα καταπάνω μας.
Αλλά με ξόρκια και κοινοβουλευτικές ρεβεράντζες
το μόνο που γίνεται είναι να αφήνουμε το πρόβλημα να διογκώνεται.
Προς Θεού, δεν υποστηρίζω την παράκαμψη της δημοκρατικής νομιμότητας,
ίσα - ίσα υποστηρίζω ότι είναι ακριβώς η δημοκρατική νομιμότητα που πρέπει να απελευθερώσει τη δράση, τη σκέψη και το συναίσθημα όλων εκείνων που αποδέχονται ότι η δημοκρατία και μόνον η δημοκρατία αποτελεί το πλαίσιο και το πεδίο όπου λύνονται τα προβλήματα
τα οποία ανακύπτουν από την ίδια τη φύση του πολιτεύματος.
Το να κάνουμε λοιπόν ότι αγνοούμε τη φύση του πολιτεύματος και την ταξική καταγωγική του ανωμαλία, με γενικεύσεις και γενικότητες
(που είναι δύο διαφορετικά πράγματα
και δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα όταν τα προσμειγνύουμε)
και ευχολόγια που κινούνται μεταξύ ενός κινηματισμού με σαφώς πεπερασμένα όρια και ενός νομικού καθωσπρεπισμού με όρους κοινοβουλευτικής σεμνοτυφίας,
είναι μια κατάσταση που παροξύνει το συνολικό πρόβλημα και το οδηγεί σε λύσεις
ή, καλύτερα, σε επονείδιστες αποσυμπιέσεις οι οποίες μοιραία θα συμβούν,
είτε το θέλουμε είτε όχι.
Αυτές τις επονείδιστες αποσυμπιέσεις προετοιμάζουν οι Δένδιες, οι Βρούτσηδες, οι Λυκουρέντζοι, οι Πρετεντέρηδες, η "Καθημερινή", οι Χρυσαυγίτες, οι μπάτσοι του ένστολου συμμοριτισμού και πολλοί άλλοι παρατρεχάμενοι, παραστεκάμενοι,
σφουγκοκωλάριοι και ψοφοειδείς αργυρώνητοι.
Να μην ξεχάσουμε και τη σκοτεινή Εκκλησία της Ελλάδος, ανεξέλεγκτοι θύλακες εντός της οποίας προετοιμάζονται και προετοιμάζουν, με εγκληματική θεοσέβεια,
το εκκλησίασμα για την άγρια σύγκρουση η οποία έρχεται.
Κι εμείς; εμείς κάνουμε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε
πως οι επιθέσεις των Ναζί της Χρυσής Αυγής,
η παράκαμψη της Βουλής με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου
για θεμελιώδη ζητήματα της ζωής και της ύπαρξης,
η χυδαία χρήση της Βουλής, όταν ένα ολόκληρο Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας περνάει ως παράγραφος σε άσχετο νομοσχέδιο,
η εξίσωση των λαϊκών δημοκρατικών κινητοποιήσεων με τη φονική φασιστική βία είτε αμιγώς πολιτικά από τον (κατά τραγική ειρωνεία) υπουργό Προστασίας του Πολίτη (και κοινοβουλευτική αλητεία να την πεις, μέσα είσαι), είτε ιδεοληπτικώς εξηγητικά από τα αισχρά υποπόδια και φτηνά ξεσκονόπανα μιας παρηγορητικής του συστήματος δημοσιογραφικής αστυνόμευσης,
αν κάνουμε, λοιπόν, εμείς ότι όλα αυτά δεν αντιλαμβανόμαστε πως αποτελούν αλληλοσυντιθέμενα και αλληλοσυμπληρούμενα μέρη μιας φονικά αυτοεκπληρούμενης προφητείας, τότε η λαίλαπα που έρχεται θα καταστρέψει τα πάντα.
Γιατί λαίλαπα που θα καταστρέψει τα πάντα ετοιμάζεται, και "υμείς άδετε".
Η κάθε μαχαιριά του Χρυσαυγίτη,
η κάθε λέξη των Πρετεντέρηδων,
η κάθε απόλυση,
το κάθε χτύπημα του γουρουνιού από τις ομάδες του ένστολου συμμοριτισμού,
η κάθε παπαριά του Σαμαρά και των συν αυτώ (όλων των συν αυτώ, για να εξηγούμαστε)
είναι και ένα βήμα πιο κοντά στη μεγάλη σύγκρουση που έρχεται για την τελική λύση του ταξικού προβλήματος (αφού έτσι κι αλλιώς η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας είναι το θεμελιώδες πρόβλημα μιας αληθινής δημοκρατίας), που αντιμετωπίζει το σύστημα.
Κι εμείς ακόμα φοβόμαστε μην τυχόν και τρομάξουμε τους τρομαγμένους.
Μην τυχόν και ταράξουμε τον ύπνο (ακόμα κι αν βρίθει από εφιάλτες) των βαθιά κοιμισμένων που φοβούνται μην τυχόν και ξυπνήσουν μέσα στην πραγματικότητα.
Κι αντί να τους ξυπνήσουμε, τους διηγούμαστε το άγριο παραμύθι της πραγματικότητας.
Δηλαδή τους οδηγούμε ακόμα βαθύτερα στον ύπνο, ακόμα βαθύτερα στον εφιάλτη, ακόμα βαθύτερα στο στόμα του τεράστιου αρουραίου που σου τρώει τα σπλάχνα.
Το να θεωρούμε ότι όλα αυτά είναι υπερβολές αποτελεί τραγική έλλειψη αισθήματος ευθύνης μπροστά στην επερχόμενη φονική καταστροφή μνημειακών διαστάσεων, απουσία σοβαρότητας στην ανάλυση της βαριά χειρονομημένης (και σκληρά... χειροτονημένης) αλήθειας, έλλειψη στοιχειώδους αισθήματος επιβίωσης και ενστίκτου αναπαραγωγής των ιδεών τουλάχιστον.
Σύντροφοι, η Ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, αλλά επίσης ας μην ξεχνάμε ότι η Ιστορία δεν παίζει, δεν διασκεδάζει φόβους και προπαντός δεν είναι το θάλπον υπόστρωμα μιας ασυμμάζευτης (έστω μη γραμμικής, για να μην ξεχνάμε
και τις μαρξικές μας καταβολές) "βιολογικής" προόδου.
Ας μην πάμε ώς τη Χεγκελιανή (και απολύτως ακριβή) ιδέα περί της πονηρίας της Ιστορίας.
Ας θυμηθούμε απλώς πως, όταν η Ιστορία αποφασίζει να παίξει, το κάνει με νεκρούς.
Θα το αντιληφθούμε ή όχι;
Θα αντιληφθούμε -προς άγραν συμπερασμάτων- ότι του συστήματος ούτε που ίδρωσε το αυτί που ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ πήρε 27% και ότι ιδεολογικά και πρακτικά τού φέρεται
"σαν να μην άλλαξε μια μέρα";
Θα αντιληφθούμε ότι οι ξιφολόγχες δεν τροχίζονται στα πεζοδρόμια,
αλλά στα υπουργικά και δημοσιογραφικά και θεσμικά γραφεία;
Θα σταματήσουμε το τροχείο ή όχι;
Μόνο που αυτό δεν γίνεται με κατάθεση προτάσεων νόμου μόνον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου