Ποτέ ξανά το ίδιο λάθος, ποτέ ξανά Χιλή!

Γιάννης Ανδρουλιδάκης

Με αφορμή την -πιο παλιά- επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου και τους διθυράμβους που διάβασα για τον Αλιέντε, πρόεδρο της Χιλής που αυτοκτόνησε σαν σήμερα, 

κατά τη διάρκεια του φασιστικού πραξικοπήματος... 

Ο Σαλβαντόρ Αλιέντε είναι σίγουρα σεβαστός και για τμήματα της πολιτικής του 

και γιατί πέθανε με το όπλο στο χέρι και όχι σαν γραφειοκράτης και γιατί δεν μπήκε στη διαδικασία να διαφύγει για να καταγγέλλει όσα περνάει ο ''λαός του''. 

Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια στην οποία κρύβεται ο διάβολος: 

Ο Αλιέντε πέθανε αυτός με το όπλο στο χέρι, 

γιατί πεισματικά αρνήθηκε να δώσει πριν τα όπλα στο λαό και στην εργατική τάξη προκειμένου να αμυνθούν στο φασιστικό πραξικόπημα που ετοιμαζόταν.

Επέμεινε μέχρι τέλος να ψάχνει συμμαχίες μέσα στο στράτευμα και στην χιλιανή αστική τάξη -το γεγονός ότι έως τις 10 Σεπτεμβρίου θεωρούσε ως σημαντικότερη τέτοια τον... Πινοτσέτ, είναι εν

δεικτικό της ορθότητας μιας τέτοιας αντίληψης. 

Η οποία άλλωστε δεν ξεφύτρωσε από το πουθενά: 

συνολικά η αντίληψη της «Λαϊκής Ενότητας» 

ήταν ο απεγκλωβισμός από τον ιμπεριαλισμό 

χωρίς ρήξη με τον καπιταλισμό,

 σε συνεργασία με τμήματα της άρχουσας τάξης και του στρατού και χωρίς επαναστατικές διαδικασίες μέσα στην εργατική τάξη και τον λαό. 

Ο Αλιέντε επέμεινε πολύ σε αυτό, τόσο κατά τη διάρκεια του «σαμποτάζ» που δέχθηκε η κυβέρνησή του, όσο και στα πρόθυρα του φασιστικού πραξικοπήματος.

Ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό επομένως, ήταν για τον Αλιέντε ο δρόμος της άρνησης μιας ολοκληρωτικής και επαναστατικής ρήξης με τον καπιταλισμό, 

ο περιορισμός της συμμετοχής των καταπιεσμένων μαζών μέσα στην Ιστορία.

Μου φαίνεται κάπως ειρωνικό να λέμε σήμερα ότι 

«ο Αλιέντε πλήρωσε το τίμημα των ιδεών του με τη ζωή του»,

όχι γιατί δεν ισχύει, αλλά γιατί κυρίως το τίμημα των αντιλήψεων του Αλιέντε για τον κοινωνικό μετασχηματισμό τον πλήρωναν με τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες χιλιανοί επαναστάτες, εργάτες και φοιτητές της Χιλής, για πολλά χρόνια αργότερα. 

Μπορώ να θεωρήσω τον Αλιέντε έναν από τους χαμένους συντρόφους μας στον βαρύ φασιστικό χειμώνα της Χιλής, αλλά δεν μπορώ να παραγνωρίσω τις ευθύνες του και κυρίως δεν μπορώ να κάνω τον θάνατό του άλλοθι για να προπαγανδιστούν τα ίδια λάθη.

Μπροστά στον φασισμό, αλλά και ευρύτερα μπροστά στον καπιταλισμό σε πίεση, απάντηση δεν είναι ούτε η ταξική συνεργασία ούτε ο εξευμενισμός της άρχουσας τάξης. 

Μοναδική απάντηση είναι η απελευθέρωση της επαναστατικής δυναμικής 

της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων. 

Ο,τιδήποτε άλλο, οδηγεί στον ολοκληρωτισμό την ήττα

 και τον σφαγιασμό του εργατικού κινήματος. 

Τιμούμε τον Σαλβαντόρε Αλιέντε, τονίζοντας: 

ποτέ ξανά το ίδιο λάθος, ποτέ ξανά Χιλή!

Η μάχη με τον καπιταλισμό θα είναι επαναστατική ή δεν θα δοθεί καθόλου. 

''Αυτή είναι η πολύτιμη αλήθεια της Unidad Popular''