Στα μούτρα μας λοιπόν !

Πραγματικότητες ανάκατες 

Πώς το twitter trash μπορεί με λίγη σκέψη να διαφωτίσει

                                     http://www.lifo.gr/guests/thecurlysue/32126

Είναι αξιοθαύμαστη η ικανότητα ενός συγκεκριμένου ανθρώπινου είδους να επιβιώνει κάτω από κάθε επαχθή κοινωνική συγκυρία.
Πρόκειται για τον άνθρωπο που δεν επλήγη από την οικονομική κρίση
καθότι δεν δούλεψε ποτέ, 

δεν συγκινήθηκε από τον ηθικό και ψυχικό μαρασμό που αυτή επέφερε 
όντας κενός από κάθε αξία 
και που φυσικά δεν ένιωσε την ανάγκη να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα 
που κλόνισαν μια ολόκληρη πραγματικότητα, 
μιας κι εκ των πραγμάτων δεν αποτελεί κομμάτι αυτής.

                                                                                                                              Το χάσμα ανάμεσα στην κανονική πραγματικότητα 
και την εξαιρετική πραγματικότητα της αιθέριας ματαιοδοξίας 
γεφυρώθηκε σημαντικά τον τελευταίο καιρό, 
αλλά μερικοί μικροοργανισμοί με μεγάλα πλοκάμια 
κατάφεραν χάρη στο αλάνθαστο παρασιτικό τους ένστικτο 
να διαφοροποιηθούν από το καθαρτικό κύμα της κοινωνικής ισοπέδωσης. 

Ίσως τελικά και να μην προσπάθησαν πολύ
- το σημαντικό όμως, σε κάθε περίπτωση, είναι πως κατάφεραν να κρατήσουν το βιοτικό τους επίπεδο ψηλά και την πνευματική τους συγκρότηση χαμηλά, τηρώντας μια παράδοση ετών.

Δεν ξέρω αν είναι πιο ενδιαφέρουσα ανθρωπολογικά
 η ίδια η απάθεια 
με την οποία το ανθρώπινο αυτό είδος παρακολουθεί από μακριά την παρακμή 
ή η σχεδόν σκόπιμη προκλητικότητα 
με την οποία η απάθεια προκύπτει και τελειούται.

Θα ήταν πολύ παρήγορο (και χαιρέκακο) το συμπέρασμα που θα ήθελε το τέλος των ηλιθίων να έρχεται σύντομα,
για να συμπληρώσει την πένθιμη πομπή των υπολοίπων.
Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν και απολύτως εύλογο,
 μιας και το ναυάγιο τελικά πλήττει όλους τους επιβαίνοντες του σκάφους, ανεξαρτήτως εισιτηρίου και θέσης.

Η φύση όμως προέβλεψε μια περίεργη εκτροπή στη νομοτέλεια της καταστροφής, που κατά τη γνώμη μου μοιάζει με μυθιστορηματικό μπαχαρικό που εντείνει το μαρτυρικό χαρακτήρα των πρώτων πληγέντων.

Οι ηλίθιοι πάντα θα επιπλέουν ή ακόμα κι αν βυθιστούν, 
αυτό θα είναι για λίγο, 
γιατί πάντα θα βρίσκουν τρόπο να αναδύονται στην επιφάνεια. 
Δεν έχει σημασία αν η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική κι αν ο πνιγμός μπροστά της μοιάζει με γιορτή οξυγόνου. 
Αυτοί δεν ξεχνούν ποτέ ποιοί είναι 
και πάντα θα βρίσκονται στην κορυφή, 
κυρίως για να μας δείξουν ότι τα κατάφεραν, σε αντίθεση με μας. 
Στα μούτρα μας λοιπόν !