Οι απολιτίκ Ατενίστας που καίγονται για τις τσίκλες στα πεζοδρόμια και δε δίνουν μία για τους ανθρώπους

Mπράβο αγόρι μου,σε πήρε και η Καθημερινη να γράφεις.

"Στο πεζοδρόμιο της Σταδίου, μεταξύ Ομόνοιας και Αιόλου συναντήθηκαν την Κυριακή ατρόμητοι atenistas για να φέρουν εις πέρας τιτάνιο έργο.

Ατρόμητοι όχι μόνο γιατί αψήφησαν το τσουχτερό κρύο αλλά γιατί επιχείρησαν εφοδιασμένοι με τις ξύστρες τους να απαλλάξουν το πολύπαθο πεζοδρόμιο από τη μάστιγα της τσίχλας.

Το γκλαμουράτο πρόσωπο της Σταδίου με το Attica, το Holmes και τους διάσημους designer αλλάζει στην Αιόλου όπου λόγω σουρεαλιστικής γραφειοκρατίας το πεζοδρόμιο δεν έχει αντικατασταθεί εδώ και πολλά χρόνια με θλιβερά αποτελέσματα."

Πρόσφατα ο κύριος Ρηγόπουλος είχε γράψει κι αυτό

Το μίσος για τον καπιταλισμό μάς κάνει κακό

(Κυρίως στις πόλεις μας).

Επιστρέφοντας από το Λονδίνο του 2012 στην Αθήνα του 2012, είναι λίγο σαν να γυρίζεις στο στενόχωρο σπίτι της αντιπαθητικής θείας σου ένα Σαββατοκύριακο που οι γονείς σου ήθελαν να περάσουν κάποιο χρόνο «χωρίς τα παιδιά» / δεν φτάνει πουη θεία είναι ανυπόφορη και το διαμέρισμά της ένα βαρυφορτωμένο μαυσωλείο, με απλωμένες κουρτίνες σε βελούδινους καναπέδες στο σκοτεινό δωμάτιο το οποίο όλοι αποκαλούν γενναιόδωρα «σαλόνι»,αλλά έξω βρέχει και δεν μπορείς ούτε καννα παίξεις με τα άλλα παιδάκια της γειτονιάς / το Λονδίνο τα έχει όλα αυτό το καλοκαίρι: βασιλικούς εορτασμούς, Ολυμπιακούς Αγώνες, ακόμα και τον Άντι Μάρεϊ, που έγινε ο πρώτος Βρετανός τενίστας που προκρίθηκε στον τελικό ανδρών του Γουίμπλεντον για πρώτη φορά μετά το 1938 / επίσης, απίστευτη δροσιά, με θερμοκρασίες γύρω ή και κάτω από τους 20 βαθμούς, που οι ίδιοι δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν / οι καημένοι ονειρεύονται αυτό που εσείς κι εγώ έχουμε κάθε μέρα, οπότε το βουλώνω τη στιγμή που θέλω να υπερασπιστώ την τάση μου να διαμαρτυρηθώ επειδή εκεί που γυρίζω έχει 40 βαθμούς / αντίθετα, σίγουρα αυτό δεν είναι το καλοκαίρι της Αθήνας /

δεν είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν για την Αθήνα / η γκρίνια φέρνει γκρίνια και τη θεωρώ γρουσούζικη / και σ’ εμάς τους Έλληνες, όσο να ‘ναι, αρέσει να γκρινιάζουμε, δεν λέμε και τίποτα καινούργιο / όμως η διαφορά ανάμεσα στις δύο πόλεις είναι φέτος τόσο εκθαμβωτική, που σου έρχεται να βάλεις τα γέλια / και δεν αναφέρομαι μόνο στις παρενέργειες της κρίσης / και πριν από την κρίση η Αθήνα ήταν αδύναμη να διεκδικήσει συστηματικά το να βγάλει λεφτά από τον εαυτό της / ζεστό χρήμα/ ο φίλος μου ο Νίκος λέει ότι μια επιτυχημένη πόλη είναι η πόλη που ξέρει να βγάζει χρήματα / το Λονδίνο το κάνει στη νιοστή, ενώ η Αθήνα μας δεν θέλει να παίξει με τους όρους του σήμερα / νομίζει ή θέλει να νομίζει ότι ζει σε έναν άλλο κόσμο, όπου τα οικονομικά των πόλεων είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια για καρχαρίες του καπιταλισμού /

αν οι επιτυχημένες πόλεις είναι οι κερδοφόρες πόλεις, η Αθήνα είχε χρεοκοπήσει πριν από την πραγματική χρεοκοπία και δεν το ξέραμε / το δυστύχημα είναι πως αν αυτή είναι η δική μας νοοτροπία (ενοχοποίηση του κέρδους ή ενοχοποίηση της επιθυμίας για κέρδος), δεν υπήρξε πολιτική ηγεσία που να εμπνεύσει κάτι διαφορετικό / δεν μάθαμε ότι μια καθαρή, πολιτισμένη πόλη, με κανόνες για όλους, που δεν ισχύουν κατά περίσταση, είναι ταυτόχρονα και μια ελκυστική πόλη για τουρίστες κι επιχειρηματίες / και αν έχεις τουρίστες κι επιχειρηματίες, θα έχεις ανάπτυξη, και αν έχεις ανάπτυξη, θα έχεις θέσεις εργασίας / αυτά καταλογίζω περισσότερο στα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα και λιγότερο τις λαμογιές και την κομματοκρατία / δεν μας «εκπαίδευσαν» στην πρόοδο και την επιτυχία /έτσι, δεν είναι να έχεις πολλές απορίες για το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

 http://www.lifo.gr/mag/columns/5083