Μετά τα αναμενόμενα αρνητικά ως προς το εισόδημα και τη ζωή των Ελλήνων βιοπαλαιστών αποτελέσματα των συναντήσεων του Έλληνα πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά με την γερμανίδα Καγκελάριο Ανγκέλα Μέρκελ και τον γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ,
οι οποίοι δεν άφησαν κανένα απολύτως περιθώριο για χαλάρωση της ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής που ακολουθείται απαρέγκλιτα εδώ και τρία έτη στη χώρα μας,
ο πρωθυπουργός απάντησε λέγοντας
Ωστόσο, δεν διασαφήνισε ο Αντώνης Σαμαράς αν ο στόχος να κρατηθεί η χώρα στο ευρωσύστημα θα είναι επιτυχής και το βασικότερο με πόσο ακριβό τίμημα
καλείται να το πληρώσει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζομένων, των μικροεπαγγελματιών, των αγροτών, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών
και σίγουρα των ευπαθών κοινωνικών ομάδων.
Με λίγα λόγια ο πρόεδρος της κυβέρνησης άφησε να εννοηθεί ότι είναι αποφασισμένος να υλοποιήσει το πρόγραμμα των δανειστών ύψος 11.6 δις με την βάσιμη πιθανότητα να εκτιναχθεί στα 22.5 δις ευρώ ! (βλ. Αυγή της Κυριακής 26/8/12).
Πρόκειται αδήριτα για ένα εξοντωτικό εγχείρημα που καταδικάζει στην απόλυτη φτώχεια εκατομμύρια εργαζόμενους και στην απελπισία χιλιάδες οικογένειες.
Επιπροσθέτως είθισται κατά τα κυβερνητικά ειωθότα τα τρία τελευταία έτη όλα αυτά να αξιολογούνται ως φτηνοί λαϊκισμοί και ανέξοδες δημοκοπίες
που εκφράζει συχνά και παραδοσιακά μια αντιπολίτευση.
Βεβαίως, το γεγονός πως σημερινός πρωθυπουργός ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προ ενός έτους αυτά ακριβώς διατράνωνε με έπαρση προφανώς δεν έχει καμία σημασία !
Θεωρούν πως ο ελληνικός λαός εξ’ ορισμού διαθέτει μνήμη «χρυσόψαρου»!
Πάντως, είναι ευκαιρία να ψηλαφήσουμε μέσα από τον ιστοτόπο των «Φιλικών Εταίρων» τι ακριβώς συμβαίνει στον τόπο μας, γιατί φτάσαμε εδώ
και το βασικότερο πως θα βγούμε από τη μέγγενη της βαρβαρότητας.
Η οποία εκδηλώνει τα πρώτα εγκληματικά κρούσματα σε βάρος ανυπεράσπιστων κι αδύναμων συνανθρώπων μας με την επάνδρωση κι ανάπτυξη ταγμάτων εφόδου από το ακροδεξιό εθνικιστικό κοινοβουλευτικό κόμμα τη «Χρυσή Αυγή».
Ένα πολιτικό σχήμα που αναλαμβάνει δράση με διττό ρόλο αρχικά εντός του πλαισίου του κοινοβουλευτισμού και στη συγχρόνως του φασιστικού εξτρεμισμού.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις από τότε που το κράτος απαλλάχθηκε από το καρκίνωμα της δικτατορικής απόφυσης το καλοκαίρι του 1974, έχοντας όμως υποστεί ένα βαρύτατο εθνικό τραύμα, την τουρκική κατοχή της Κύπρου, πορεύεται με βασικό άξονα τη δημοκρατική λειτουργία
και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Πέρασαν τα χρόνια καθώς μαζί μ΄ αυτά και ένα κάρο δισεκατομμύρια σε δραχμές κι ευρώ ως κοινοτική χρηματοδότηση, προκειμένου να επιτευχθεί ο εκσυγχρονισμός του κράτους σε δομές και ποιοτική αναβάθμιση της καλλιέργειας του ανθρωπίνου κεφαλαίου.
Σε ό,τι αφορά το τελευταίο παρά τις δυσλειτουργίες που εισέτι σοβούν
θα λέγαμε πως πέτυχαν σε κάποιο βαθμό τον στόχο.
Σήμερα η πατρίδα διαθέτει σπουδαίο κι αξιόμαχο σε κατάρτιση κι εξειδίκευση επιστημονικό όπως κι εργατικό δυναμικό, που άνετα ανταποκρίνεται στις κοινωνικές και παραγωγικές απαιτήσεις.
Ωστόσο, σε αυτό που όλες οι κυβερνήσεις απέτυχαν παταγωδώς
ήταν στην κατασκευή εθνικών υποδομών ικανών να μεταγγίσουν δυναμική ανάπτυξης.
Ο αφοπλιστικός λόγος βρίσκεται στην κατανομή των πόρων.
Όλα αυτά τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ συνέχισαν να χειρίζονται τις υποθέσεις του κράτους με αυστηρά κομματικά, κοντόφθαλμα, αυστηρώς ωφελιμιστικά κριτήρια.
Με λίγα λόγια κατασπατάλησαν πολύτιμα κεφάλαια σε διαπλεγμένους μ΄ αυτούς επιχειρηματίες.
Έτσι κινήθηκαν αφού διασφάλισαν και την λαϊκή ανοχή στην παρασιτική λογική που ίσχυε σε όλη την ιστορική διαδρομή του ελληνικού κράτους.
Δεν υπήρξε καμία απολύτως ποιοτική μετατόπιση του πολιτικού ήθους άσκησης εξουσίας.
Ο βάναυσος κομματισμός,
η διάχυτη αναξιοκρατία και ο γόρδιος δεσμός
μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων και πολιτικών παραγόντων,
όχι απλά εξακολούθησε τη διαλυτική ροπή για την πρόοδο της κοινωνίας
και της οικονομικής ευημερίας,
αλλά συνάμα και κυρίως κονιορτοποίησε
και το στοιχειώδες αξιακό υπόβαθρο που διέθετε μέχρι πρόσφατα η πλειοψηφία του λαού. Σήμερα πια η διαφθορά και η προπέτεια στο δημόσιο βίο δείχνει να είναι απλωμένη παντού.
Σε όλο το φάσμα των επαγγελμάτων και των ανθρώπινων δράσεων.
Είναι δυστυχώς μια πολύ συμπαγής ομάδα εξαχρειωμένων που δύσκολα πολεμιέται,
αφού κατέχει ακόμη τα ηνία της εξουσίας.
Η πρώτη φορά που ένα μέρος του λαού επέδειξε κάποια αντανακλαστικά υγιής συλλογικής αντίδρασης και αφύπνισης, προέκυψε κατόπιν της άφιξης στην ελληνική πραγματικότητα της Τρόικα.
Στις πλατείες ξεκίνησε ν΄ αναπτύσσεται ένας ανήσυχος, δομημένος και προπάντων υγιής προβληματισμός για ζητήματα που αφορούσαν την εθνική οικονομική ανάπτυξη εντός της Ευρωζώνης ή έξω απ΄ αυτήν και την Ε.Ε. όπως κι άλλα επίσης ουσιώδη ζητήματα
φερ΄ ειπείν το σύνταγμα, η δημακρατία, η λειτουργία των θεσμών.
Ναι μόλις ξυπνούσαμε από τον μακάριο υπερκαναλωτικό μιθριδατισμό στον οποίο είχαμε εγκλωβιστεί. Δεν τον κατηγορώ, ούτε τον μέμφομαι προς Θεού.
Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου έστω κι αργόσυρτος καθώς αυτός ήταν για τους μισθωτούς της βιοπάλης και των συνταξιούχων, πρόσφερε στη συντριπτική πλειονότητα τους μια άνετη διαβίωση μολονότι εξαιτίας της οδήγησε όλους μας στην «αγρανάπαυση».
Στην εκκίνηση της τρίτης χιλιετίας παρατηρούσαμε σταδιακή πλην όμως σημαντική συρρίκνωση και καταστρατήγηση των εργασιακών σχέσεων και των δικαιωμάτων με την ένοχη σιωπηρή ανοχή των συνδικάτων κι όμως τίποτα καμία αλλαγή στην κοινωνική στάση μας.
Μέχρι που ο Γ.Α. Παπανδρέου ο πλέον απίθανος άνθρωπος για να γίνει πρωθυπουργός αν και το κατάφερε και ικανοποίησε έτσι τις φιλοδοξίες της φαμίλιας του, παράλληλα με τα πλατιά χαμόγελα και τις αβροφροσύνες του, έδωσε το ηχηρότερο ίσως ράπισμα στα μεταπολιτευτικά χρόνια στις κοινωνικές τάξεις, εκείνες, που τον στήριξαν και οι οποίες όλο αυτό τον καιρό είχαν ταυτίσει το πεπρωμένο τους με το σύστημα ΠΑΣΟΚ.
Και μέσα σ΄ αυτές είναι αλήθεια πως αρκετός κόσμος της εργατικής τάξης υπήρχε και πείστηκε.
Όχι ο λαός δεν το ψήφισε μόνο για το διαβόητο «λεφτά υπάρχουν».
Σε καμία περίπτωση.
Το εκλογικό σώμα μπορεί να διαθέτει αφελείς ψηφοφόρους μα δεν είναι και η πλειοψηφία.
Αυτό που παρέσυρε τον νοικοκύρη ψηφοφόρο στο να στηρίξει το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου είναι αφενός ο μικροαστικός του ορίζοντας όπως και η αποτυχία των κυβερνήσεων του Κ. Καραμανλή να επιβάλλει ένα αξιοπρεπές κυβερνητικό ήθος και ύφος.
Σε ό,τι αφορά την Αριστερά ό,τι και να έλεγε ακόμη και το καλοκαίρι του 2009
περνούσε στο ντούκου !!!
Εδώ και 20 χρόνια μετά την πτώση του υποτιθέμενου σοσιαλισμού και συγχρόνως του πολιτικού αυταρχισμού στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης
ο ελληνικός λαός αισθάνθηκε πως ένας ακόμη μύθος γκρεμίστηκε.
Έτσι, περισσότερο εύκολα εξωθήθηκε στην αναπόφευκτη αποδοχή των νεοφιλελεύθερων ντιρεκτίβων.
Άλλωστε ποιος ασχολούνταν με όλα αυτά τα ρομαντικά όταν ο χρηματιστηριακός δείκτης σκαρφάλωνε στις 6500 μονάδες το καλοκαίρι του 1999.
Αίφνης, πολλοί φουκαράδες του μεροκάματου πίστεψαν πως η ζωή τους
θα μοιάζει σε λίγους μήνες με τον βίο των μεγιστάνων !!!
Τώρα όμως οι αυταπάτες σωριάστηκαν χάμω.
Μόνο ο φόβος πλέον διατηρεί το λαό δεσμώτη.
Τα όρια και οι αντοχές της κοινωνίας της εργασίας όπως και των ανέργων εξαντλούνται.
Σε λίγο το όποιο «κομπόδεμα» υπάρχει θα εκμηδενιστεί
και τότε φοβάμαι πως αν δεν έχουμε προλάβει να οργανώσουμε την τάξη των εργαζομένων
σε πορεία και προσανατολισμό αντεπίθεσης
θα είναι αργά για να αντιτάξει σθένος για αγώνα ταξικά απελευθερωτικό.
Στην ευόδωση αυτής της δύσκολης μα όχι και αδύνατης προσπάθειας
οφείλει να σταθεί η Αριστερά στο σύνολο κι ενωμένη, κοινοβουλευτική και μη στο ύψος των καιρών. Είναι ώρα να παρακαμφθούν οι επιμέρους ιδεολογικές διχοστασίες και διαφωνίες
ώστε να βρουν κοινό τόπο οι πολιτικές που θα σώσουν το λαό από την απόγνωση που καλλιεργεί ο αστικός κόσμος διά του φασιστικού κινήματος.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ αποτελεί ένα πολιτικό όχημα που μπορεί να εκφράσει στο κοινοβούλιο μα και στο κοινωνικό στίβο της ζωής τη διέξοδο, χωρίς να υπεισέρχεται ως αναγκαιότητα στην παγίδα της δημαγωγίας και του κανακεύματος όπως έπραξε το ΠΑΣΟΚ από το 1985 και μετά.
Ο κόσμος της καθημαγμένης βιοπάλης αναζητά εναγωνίως πρόταση πολιτικά ώριμη,
διαχειρίσιμη και σαφώς δίκαιη.
Κρίνω ως επιτακτικώς αναγκαίο να τεκμηριωθεί επαρκώς στην κοινωνία από τη πλευρά της Αριστεράς το αβάσιμο επιχείρημα των κυβερνώντων πως ξεπουλώντας τους δημόσιους οργανισμούς, τις επιχειρήσεις, τις εκτάσεις γης ακόμη και νησιά προκειμένου να συρρικνωθεί – στην καιροσκοπική φαντασία τους μπορεί να συμβεί - το καλπάζον αδιαλείπτως δημόσιο χρέος,
το μόνο που στοχοποιείται και τελικά επιτυγχάνεται είναι η ραγδαία υποβάθμιση
των κοινωνικών παροχών
στους ευαίσθητους τομείς της υγείας, της ασφάλισης, της παιδείας, των μεταφορών και της ενέργειας.
Με την αντικατάσταση του κράτους πρόνοιας από κερδοσκοπικές επιχειρήσεις μονοπωλιακού τύπου όπου θα καθίστανται οι παρεχόμενες υπηρεσίες τους ακριβές και παντελώς ασύμφορες για τα πενιχρά βαλάντια της εργατοϋπαλληλικής τάξης του πληθυσμού
η διαβίωση θα εξελίσσεται σε αγώνα ζωής και θανάτου.
Οφείλουμε ως ενεργοί πολίτες της Αριστεράς που πιστεύουμε στον σοσιαλισμό και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από το εισόδημα, τη φυλή και τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες
ν΄ αναδείξουμε έναν άλλο δρόμο για την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Τον δρόμο της Ανθρωπιάς, της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου