«Εκείνη την εποχή ήταν της μόδας το γκλάμουρ, η πολυτέλεια, η άνεση, η ξεγνοιασιά. Όλα αυτά είναι το lifestyle.
Απαιτούνταν να έχω ένα σπίτι στη Μύκονο.
Αν κι εγώ τη Μύκονο και το λέω πρώτη φορά και δεν πρέπει να το πω,
αλλά θα το πω, ποτέ, δεν την αγάπησα τόσο πολύ»,
αποκάλυψε στο Λοιπόν ο σχεδιαστής και συνέχισε:
«Ίσως ήμουν επηρεασμένος από τις φήμες των άλλων.
Ποτέ δεν μπόρεσα αυτόν τον αέρα τον τρελό, την υγρασία, που πήγαινα κι έλεγα:
«Τα κόκαλά μου, Θεέ μου πονάνε».
Ήμουν ξενοδόχος χωρίς πληρωμή, καταλαβαίνεις τι γινόταν. Έχουν περάσει από εκεί όλοι, όλο το star system».
Τέλος, ο Μιχάλης Ασλάνης αποκάλυψε ότι το σπίτι το έκανε για όλους όσους ήθελε να φιλοξενεί, αφού είναι άνθρωπος που του αρέσει η συντροφιά.
Αν κι εγώ τη Μύκονο και το λέω πρώτη φορά και δεν πρέπει να το πω,
αλλά θα το πω, ποτέ, δεν την αγάπησα τόσο πολύ»,
αποκάλυψε στο Λοιπόν ο σχεδιαστής και συνέχισε:
«Ίσως ήμουν επηρεασμένος από τις φήμες των άλλων.
Ποτέ δεν μπόρεσα αυτόν τον αέρα τον τρελό, την υγρασία, που πήγαινα κι έλεγα:
«Τα κόκαλά μου, Θεέ μου πονάνε».
Ήμουν ξενοδόχος χωρίς πληρωμή, καταλαβαίνεις τι γινόταν. Έχουν περάσει από εκεί όλοι, όλο το star system».
Τέλος, ο Μιχάλης Ασλάνης αποκάλυψε ότι το σπίτι το έκανε για όλους όσους ήθελε να φιλοξενεί, αφού είναι άνθρωπος που του αρέσει η συντροφιά.
Θυμάται το ξεκίνημά του:
«Ξεκίνησα την καριέρα μου κάτω του μηδενός, όσο μελό και αν ακούγεται, με τρύπια παπούτσια. Τότε έμενα σε μια γκαρσονιέρα στην οδό Δημοχάρους, 30 τετραγωνικών. Ξύπναγα το πρωί και τη μετέτρεπα.
Στο κρεβάτι έβαζα ρούχα και στο μπάνιο τουαλέτες».
«Ξεκίνησα την καριέρα μου κάτω του μηδενός, όσο μελό και αν ακούγεται, με τρύπια παπούτσια. Τότε έμενα σε μια γκαρσονιέρα στην οδό Δημοχάρους, 30 τετραγωνικών. Ξύπναγα το πρωί και τη μετέτρεπα.
Στο κρεβάτι έβαζα ρούχα και στο μπάνιο τουαλέτες».
Το lifestyle δεν του λείπει καθόλου:
«Όχι, δεν μου λείπει.
Δεν είμαι άνθρωπος του παρελθόντος, αλλά του μέλλοντος.
Ακούω χίλια δυο, ο ένας στη φυλακή, ο άλλος με πολλά χρέη,
ο άλλος μπλεγμένος, άνθρωποι οικογενειάρχες.
Πάλι καλά, λέω που είμαι μόνος μου.
Σκέψου να είχα και τρία παιδιά, να σπούδαζα τα δυο στο εξωτερικό και το ένα εδώ,
δεν θα «έβγαινα»".
«Όχι, δεν μου λείπει.
Δεν είμαι άνθρωπος του παρελθόντος, αλλά του μέλλοντος.
Ακούω χίλια δυο, ο ένας στη φυλακή, ο άλλος με πολλά χρέη,
ο άλλος μπλεγμένος, άνθρωποι οικογενειάρχες.
Πάλι καλά, λέω που είμαι μόνος μου.
Σκέψου να είχα και τρία παιδιά, να σπούδαζα τα δυο στο εξωτερικό και το ένα εδώ,
δεν θα «έβγαινα»".
Αποκαλύπτει πως τον κορόιδευαν οι λογιστές:
«Δεν είχα ταλέντο στη διαχείριση των οικονομικών.
Τα οικονομικά, δυστυχώς, τα άφηνα στους λογιστές, οι οποίοι μου έλεγαν:
«Όλα πολύ καλά». Ώσπου κάποια μέρα σαν να… ξύπνησα!
Τώρα που σου μιλάω είναι η αρχή, ακόμα δεν έχω τελειώσει,
να δω και εγώ τι γίνεται σιγά σιγά.
Θα κάνω τον αγώνα μου και ο Θεός βοηθός».
«Δεν είχα ταλέντο στη διαχείριση των οικονομικών.
Τα οικονομικά, δυστυχώς, τα άφηνα στους λογιστές, οι οποίοι μου έλεγαν:
«Όλα πολύ καλά». Ώσπου κάποια μέρα σαν να… ξύπνησα!
Τώρα που σου μιλάω είναι η αρχή, ακόμα δεν έχω τελειώσει,
να δω και εγώ τι γίνεται σιγά σιγά.
Θα κάνω τον αγώνα μου και ο Θεός βοηθός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου