Επειδή τα γεγονότα της καθημερινότητας πρέπει να αποτελούν κίνητρο παραπέρα έρευνας και διδασκαλίας στην πράξη συμπεριφορών
να πω ότι δεν είμαι οπαδός της πρωτιάς του Ενός.
Σιχαίνομαι την άνοδο στο βάθρο που απαξιώνει την προσπάθεια των υπόλοιπων.
Πιστεύω ακράδαντα ότι Δημιουργία Ανθρώπινη πετυχαίνεται μόνο με την συνεργασία και την αλληλεγγύη και όχι με την βράβευση ενός, δύο ή τριών.
Ο καθένας μπορεί να προσφέρει στην ομάδα αυτό που είναι σπεσιαλίστας
και δεν μπορεί ο διπλανός του.
Γι αυτό δεν συμπαθώ τους Ολυμπιακούς Αγώνες της ατομικής βράβευσης
(πέρα απ΄τις ντόπες και τους σπόνσορες τους θεωρώ φύσει ρατσιστικούς).
Γι αυτό προτιμώ μάλλον τα ομαδικά αθλήματα.
Όμως 2 φωτό Ολυμπιακών Αγώνων έμειναν στην Ιστορία
ακριβώς γιατί δεν επικεντρώνουν στο μετάλλειο αλλά ο αθλητής που βραβεύεται είναι εικόνα ενός κινήματος λαού ή ανθρώπων.
Η βράβευση του Ουενς στο Βερολίνο
και η βράβευση στο Μεξικό των 2Μαύρων Πανθήρων.
Κανεις δεν κοιτά σ αυτές τις φωτό το μετάλλειο.
Κοιτά στην του 36 το ναζιστικό χαιρετισμό του δεύτερου στο χαμηλότερο σκαλοπάτι και σ αυτή του Μεξικού κοιτά τις υψωμένες γροθιές.
(στη φωτό ο Πελέ και ο αρχηγός της εθνικής ομάδας της Αγγλίας, Bobby Moore, ανταλλάζουν φανέλες το 1970 ως ένδειξη αμοιβαίου σεβασμού, στο Παγκόσμιο Κυπέλλο που είχε αμαυρωθεί από το ρατσισμό.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου