24 Νοεμβρίου 2010
TOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Στα «κυριλέ» εστιατόρια του κέντρου ένα ελαφρύ µεσηµεριανό γεύµα κοστίζει κάπου 50-60 ευρώ το άτοµο. Εκεί δίνουν ραντεβού πολιτικοί, δηµοσιογράφοι και επιχειρηµατίες πάσης φύσεως. Και µετά ακροβολίζονται στα µίντια και αναλύουν γιατί είναι αναγκαίο για τη σωτηρία της χώρας να κοπούν τα εισοδήµατα ή να µην ισχύουν οι συµβάσεις εργασίας,
γιατί επιβαρύνουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονοµίας.
Είναι εύκολο να αποδέχεσαι µείωση στις συντάξεις και στους µισθούς,αλλά των άλλων.
Και ακόµη ευκολότερο να συνηγορείς υπέρ της περικοπής δαπανών στα νοσοκοµεία ή στα σχολεία. Ιδίως όταν στέλνεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο
και µετά στο εξωτερικό και δεν έχεις περάσει ούτε απέξω από το Γενικό Κρατικό Νίκαιας.
γιατί επιβαρύνουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονοµίας.
Είναι εύκολο να αποδέχεσαι µείωση στις συντάξεις και στους µισθούς,αλλά των άλλων.
Και ακόµη ευκολότερο να συνηγορείς υπέρ της περικοπής δαπανών στα νοσοκοµεία ή στα σχολεία. Ιδίως όταν στέλνεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο
και µετά στο εξωτερικό και δεν έχεις περάσει ούτε απέξω από το Γενικό Κρατικό Νίκαιας.
υπάρχει ένα ηθικό ζήτηµα µε όσους συναθροίζουν αβασάνιστα τη γνώµη τους
υπέρ των περικοπών λόγω της κρίσης,
ενώ οι ίδιοι διαβιούν σε περιβάλλον καλοπέρασης.
∆εν είναι δηλαδή τίµιο να αποφαίνεσαι για εισοδήµατα ίσα µε τον λογαριασµό που πληρώνεις συνήθως για να τσιµπήσεις µε την παρέα σου το µεσηµέρι.
Είναι φυσικό ότι στην κοινωνία και στη ζωή εν γένει θα υπάρχουν ανισότητες.
Θα συνυπάρχουν επιτυχηµένοι και αποτυχηµένοι, πλούσιοι και φτωχοί, ευτυχείς και δυστυχισµένοι.
Απλώς δεν είναι πολύ κοµψό – και καθόλου αποτελεσµατικό – να αποφαίνεσαι από καθέδρας
για µια ζωή που δεν έζησες – ή που δεν ζεις πλέον.
Είναι πρόκληση, όταν έχεις ένα υψηλό εισόδηµα – ενίοτε από κρατικούς πόρους –,
να βρίσκεις φυσιολογικό ότι τον επόµενο χρόνο θα προστεθούν άλλοι 150.000 άνεργοι –
ιδίως αν δεν είσαι ένας από αυτούς.
Είναι φυσικό ότι στην κοινωνία και στη ζωή εν γένει θα υπάρχουν ανισότητες.
Θα συνυπάρχουν επιτυχηµένοι και αποτυχηµένοι, πλούσιοι και φτωχοί, ευτυχείς και δυστυχισµένοι.
Απλώς δεν είναι πολύ κοµψό – και καθόλου αποτελεσµατικό – να αποφαίνεσαι από καθέδρας
για µια ζωή που δεν έζησες – ή που δεν ζεις πλέον.
Είναι πρόκληση, όταν έχεις ένα υψηλό εισόδηµα – ενίοτε από κρατικούς πόρους –,
να βρίσκεις φυσιολογικό ότι τον επόµενο χρόνο θα προστεθούν άλλοι 150.000 άνεργοι –
ιδίως αν δεν είσαι ένας από αυτούς.
Τον τελευταίο καιρό της κρίσης, ορισµένες ελίτ δείχνουν να απολαµβάνουν την απόσταση που τις χωρίζει από τους πολλούς. Και κατά κάποιον τρόπο θεωρούν εύλογο να µεγαλώσει αυτή η απόσταση, προκειµένου µην επηρεαστεί η δική τους ζωή:
όσοπερισσότερο κόστος καταβάλλουν οι άλλοι
τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να καταβάλουµε εµείς. 
Αυτή η κάστα αναπτύσσει τα… καλύτερα επιχειρήµατα για τα µέτρα και τις περικοπές.
Και µιλάει µε τα πιο συγκινητικά λόγια για τις θυσίες που πρέπει να κάνει ο λαός,
προκειµένου να σωθεί η οικονοµία.
Η εν γένει συµπεριφορά τους συνοψίζεται σ’ αυτό που είχε πει ο Μαρκ Τουέιν:
«Με προσπάθεια µπορούµε να αντέξουµε την ανέχεια – των άλλων εννοώ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου