Παρίσι «Γεγονός ευρωπαϊκής κλίμακας»
χαρακτήρισαν δύο γάλλοι πανεπιστημιακοί
την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου στην Ελλάδα,
Ισχυρίζονται μάλιστα ότι
«σε μια χώρα που αποσυντίθεται ολοένα και πιο γρήγορα,
εκεί που απλώνεται η παραληρηματική σκιά των νεοναζί,
αυτός ο αριστερός σχηματισμός
ενσαρκώνει την μοναδική αχτίδα ελπίδας.
Ενάντια στον εκφυλισμό της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης,
η εναλλακτική περνάει από την Αθήνα».
Ο καθηγητής Οικονομίας Σεντρίκ Ντιράν
και ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Ραζμίγκ Κεσεγιάν
δεν φείδονται εγκωμιαστικών χαρακτηρισμών.
Θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ
και τον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής του ομάδας Αλέξη Τσίπρα
φορείς μιας «νέας ριζοσπαστική Αριστεράς των εργαζομένων,
αλλά και των μη προνομιούχων.
Ο αντικαπιταλισμός που υπόσχεται
δεν περιορίζεται στον ανταγωνισμό κεφάλαιου-εργασίας.
Η απώλεια των προνομίων αναγνωρίζεται πλέον ως αυτό που είναι:
ένας μοχλός στην πάλη των τάξεων εξίσου σημαντικός με την μισθολογική εκμετάλλευση».
Οι δύο ακαδημαϊκοί όμως δεν τοποθετούν το φαινόμενο «ΣΥΡΙΖΑ»
σε καθαρά ιδεολογική βάση.
«Μια νέα ριζοσπαστική αριστερά δεν αποτελεί απλή πρόσθεση κινημάτων,
αλλά προτείνει μια στρατηγική χειραφέτησης.
Ξεκάθαρα πολιτική, γνωρίζει ότι η κατάκτηση του Κράτους
αποτελεί στοιχείο αποφασιστικής σημασίας
για την για την εκκίνηση μιας διαδικασίας μετασχηματισμού της κοινωνίας. Γνωρίζει όμως και ότι αυτή η κατάκτηση θα είναι ανίσχυρη
αν δεν συνοδεύεται από λαϊκές κινητοποιήσεις μεγάλης κλίμακας», γράφουν.
«Από κάθε άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται για να μας δώσει ένα μάθημα.
Αδιάλλακτος στα σημαντικά
- το όχι στη λιτότητα -,
αλλά δεχόμενος τον διάλογο,
κατατρόπωσε την ελληνική σοσιαλδημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ
για την επιλογή του να συμμαχήσει με τη Δεξιά,
παραμένοντας (ο ΣΥΡΙΖΑ) πάντα σε διάλογο με τα συνδικάτα
και τα κοινωνικά κινήματα», συνεχίζουν.
Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά,
κατά τους δύο Γάλλους πανεπιστημιακούς, σε ευρωπαϊκό επίπεδο;
«Απέναντι στην Ακροδεξιά,
στον πειρασμό καταφυγής σε στρατιωτικά μέσα
ή σε μια αντιδημοκρατική παρέμβαση από πλευράς ΕΕ,
η επίδειξη αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό είναι μεγίστης σημασίας.
Οι αποφάσεις του γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ στις επόμενες εβδομάδες
όχι μόνο θα σημαδέψουν την προεδρία του,
αλλά θα σφραγίσουν και την τύχη της σοσιαλδημοκρατίας σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Θα σκεφτεί ο Ολάντ, όπως η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ
ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η τρόικα;
Σε αυτή την περίπτωση θα υπήρχαν δύο λύσεις:
είτε να εγκρίνει μια αυταρχική λύση που θα επισημοποιήσει την μείωση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας σε επίπεδο προτεκτοράτου,
είτε να εκδιώξει τη χώρα από το ευρώ,
σηματοδοτώντας την έναρξη του γεωπολιτικού διαμελισμού της Ευρώπης»
γράφουν οι Ντιράν και Κεσεγιάν.
Μήπως αντιθέτως ο Ολάντ ξεκινήσει,
όπως τον καλεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ,
μια διαδικασία εκ νέου νομιμοποίησης της Ευρώπης,
υποτάσσοντας τις συνταγές οικονομικής ολοκλήρωσης
στην υλοποίηση στόχων για κοινωνική σύγκλιση;
Μια τέτοια δέσμευση επιβάλλει τη διακοπή της ομοφωνίας με την ευρωπαϊκή Δεξιά
και την ανάληψη της ευθύνης μιας πολιτικής κρίσης σε επίπεδο κορυφής».
Και καταλήγουν παραβάλλοντας την ανάγκη συμπαράστασης στην χειμαζόμενη σημερινή Ελλάδα με το κίνημα συμπαράστασης προς τον λαό του Βιετνάμ στη δεκαετία του '60: «Δεν θα μπορούσε άραγε η στήριξη προς την ελληνική ριζοσπαστική αριστερά να γίνει για τις νέες γενιές, αυτό που υπήρξε η στήριξη προς το Βιετνάμ για την γενιά του '68 ; -
δηλαδή ένας ισχυρός μοχλός κινητοποίησης σε παγκόσμια κλίμακα;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου