Aναμφισβήτητα , το πολιτικό ζήτημα που προκαλεί τις περισσότερες συζητήσεις στην προεκλογική περίοδο που τελειώνει ,
είναι η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για αριστερή διακυβέρνηση της χώρας.
Είναι η πρώτη φορά που ένα αριστερό κόμμα επιχειρεί να κάνει την υπέρβαση ,στέλνοντας το μήνυμα ότι τελικώς η Αριστερά δεν είναι μόνο για αντιπολίτευση και διαμαρτυρία , αλλά μπορεί να διεκδικήσει και την εξουσία.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε έκπληξη, τριγμούς αλλά και ανησυχία στο πολιτικό σύστημα. Τα επαχθή μέτρα του μνημονίου δυσανασχετούν την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Εντούτοις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ευελπιστούν ότι ο Έλληνας ψηφοφορός θα αποδεχθεί την επωδό τους ότι τα μνημόνια είναι ο μοναδικός δρόμος για να αποφυγουμε τα χειρότερα και πως όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο το κάνουν εκ του ασφαλούς από τη θέση της αντιπολίτευσης.
Παραμονές των εκλογών ο Τσίπρας τους τα χάλασε.
Κατέθεσε πρόταση για ευρύτερη συνεργασία με επίκεντρο τις αριστερές πολιτικές. Είναι φυσικό σήμερα , έπειτα από τουλάχιστον δυο χρόνια λιτότητας, αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων και συρρίκνωσης των κοινωνικών παροχών,
οι λεγόμενες αριστερές πολιτικές να βρίσκουν ευήκοα ώτα.
Βενιζέλος και Σαμαράς το αντιλαμβάνονται και για αυτό αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ
ως τον βασικό πολιτικό αντίπαλο σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση.
Το ΚΚΕ που θεωρητικώς αποτελεί τον φυσικό ιδεολογικό αντίπαλο των δύο κομμάτων εξουσίας, καθώς εδώ και δεκαετίες , σταθερά και απαρέγκλητα υποστηρίζει την ανατροπή του καπιταλιστικού μοντέλου,
δεν ανησυχεί τον δικοματισμό.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θεωρούν απίθανο να δεχτεί ο ελληνικός λαός την ανατροπή του μοντέλου, διότι για να συμβεί αυτό
απαιτείται πρωτίστως να ωριμάσει η σοσιαλιστική ιδέα στο μυαλό του Έλληνα πολίτη.
Ο Έλληνας έχει δείξει εδώ και αρκετές δεκαετίες, ότι θέλει να ζει καπιταλιστικά,
σε σοσιαλιστικό κράτος,
με όσο δυνατόν λιγότερες υποχρεώσεις.
Με αυτά τα χαρακτηριστικά η σοσιαλιστική ολοκλήρωση του Έλληνα είναι τόσο πιθανή, όσο η Ελλάδα να ξαναπάρει το Euro τον ερχόμενο Ιούνιο στα γήπεδα της Πολωνίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εντέχνως αποφευγει να μιλήσει για ανατροπή ,
για σοσιαλιστικά μοντέλα πολύ περισσότερο για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση,
όπως κάνει το ΚΚΕ.
Ο Τσίπρας , όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου στη δεκαετία του 70 και στις αρχές του 80, ευαγγελίζεται έναν τρίτο δρόμο.
Εκείνον, εντός της ευρωζώνης ,
χωρίς όμως τις αδικίες που επιφέρουν στους ευρωπαϊκούς λαούς οι πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης για τις δημοσιονομικά απείθαρχες χώρες της ευρωζώνης..
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι αυτό είναι εφικτό,
Δεν ξέρω αν η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μεσαίος δρόμος,
σίγουρα πάντως με αυτή τη θέση το κόμμα της Κουμονδούρου βρίσκεται στη μέση.
Από τη μία το ΚΚΕ που λέει ότι μεσοβέζικες καταστάσεις δεν υπάρχουν γιατί
«είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε»
και από την άλλη οι υπογράφοντες του Μνημονίου
οι οποίοι καταλογίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ λαϊκισμό,
ανευθυνότητα και άγνοια κινδύνου,
καθώς όπως λένε οι προτάσεις Τσίπρα θέτουν εν αμφιβόλω
την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Το ΚΚΕ ίσως δικαιούται να ασκεί την ανωτέρω κριτική,
καθώς η ευρωπαϊκή ιστορία των τελευταίων 20 χρόνων έχει επαληθεύσει, τις αντιρρήσεις και τις επιφυλάξεις του για την περίφημη συνθήκη του Μάαστριχτ στις αρχές του 1992.
Εκείνοι που σίγουρα δε δικαιούνται να ομιλούν είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
Είναι οι κατεξοχήν υπεύθυνοι , όχι για την οικονομική κρίση αλλά για τα δομικά προβλήματα της χώρας που ανήλθαν στην επιφάνεια με αφορμή την κρίση.
Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να παρουσιάζονται ως σωτήρες και εγγυητές της ασφάλειας των Ελλήνων, εκείνοι που τουλάχιστον τα τελευταία δύο χρόνια κατηγορούνται ως αναξιοπιστοι από τους ίδιους τους πιστωτές και εταίρους.
Κώστας Αλατζάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου