Λέλουδο για λέλουδο δεν άφησε ο Φώτης που να μην το πάρει

http://www.parapolitiki.com/2012/04/blog-post_8264.html

Μάνος Ματσαγγάνης: Η ένωση της Αριστεράς δεν είναι εφικτή αλλά ούτε κι επιθυμητή

O κ.Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει κοινωνική πολιτική και δημόσια οικονομική στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι υποψήφιος με τη Δημοκρατική Αριστερά στην εκλογική περιφέρεια της Α' Αθηνών.

Ακολουθεί η συνέντευξη του στην Παραπολιτική: 

-Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση-κλισέ. Γιατί μπαίνετε στην Πολιτική και μάλιστα σε μια τόσο δύσκολη περίοδο;

Είναι αλήθεια ότι είμαι για πρώτη φορά υποψήφιος βουλευτής

 (με τη Δημοκρατική Αριστερά, στην Α’ Αθηνών), 

αλλά όχι ότι «μπαίνω τώρα στην πολιτική». 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ενδιαφέρομαι για τα κοινά – ως πολίτης, βέβαια, όχι ως επαγγελματίας πολιτικός

 (κάτι που δεν πρόκειται να γίνω ποτέ). 

Υπήρξα μέλος του Ρήγα Φεραίου 

(εκλεγμένος στο Κεντρικό Συμβούλιο από το 1985), 

της ιδρυτικής Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ), του ΔΣ της Εταιρείας Πολιτικού...

...Προβληματισμού «Νίκος Πουλαντζάς», πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων της Ιταλικής Σχολής Αθηνών, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Διδασκόντων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΠΟΣΔΕΠ – και, από το καλοκαίρι του 2010, 

ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. 

-Τι είναι αυτό που σας γοητεύει περισσότερο σε σύγκριση με την ακαδημαϊκή σας απασχόληση;

Δεν μου αρέσουν οι «ειδικοί» χωρίς πολιτικές απόψεις, ούτε οι πολιτικοί χωρίς γνώσεις για τα προβλήματα που προσπαθούν να λύσουν (...). Νομίζω ότι ανήκω σε μια ενδιάμεση κατηγορία: είμαι επιστήμονας, ασχολούμαι με κρίσιμα ζητήματα της δημόσιας πολιτικής (κοινωνική προστασία, ασφαλιστικό, φοροδιαφυγή κτλ), αλλά νοιώθω επίσης «άνθρωπος των ιδεών». Με ενδιαφέρει πάντοτε να παρεμβαίνω στη δημόσια συζήτηση μιλώντας για τα ζητήματα αυτά με βάση τις επιστημονικές γνώσεις μου - και φυσικά τις πολιτικές προτιμήσεις μου.

-Πολιτεύεστε με ένα κόμμα με του οποίου την κεντρική πολιτική απόφαση έχετε διαφωνήσει. Δεν είναι κάπως παράδοξο; 

Ελπίζετε σε μια επικράτηση των δικών σας θέσεων;

Είναι αλήθεια ότι έχω διαφωνήσει συχνά με κεντρικές επιλογές της Δημοκρατικής Αριστεράς

 (π.χ. με την εκ προοιμίου απόρριψη

 της συμμετοχής της στη συζήτηση για το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, 

με την καταψήφιση της δανειακής σύμβασης κτλ). 

Όμως, η ηγεσία της Δημοκρατικής Αριστεράς μου πρότεινε παρόλα αυτά να είμαι υποψήφιος. Αυτό είναι απόδειξη δύο πραγμάτων: Αφενός, μιας κομματικής κουλτούρας που είναι ανεκτική στη διαφωνία. Αφετέρου του γεγονότος ότι οι απόψεις μου αναγνωρίζονται ως συστατικά στοιχεία της πολιτικής φιλοσοφίας της Δημοκρατικής Αριστεράς ακόμη και από όσους δεν συμφωνούν απολύτως με αυτές μέσα στο κόμμα.

-Ο κ.Κουβέλης κατηγορείται -κατά την άποψη μου δικαίως- ότι αρνείται να μιλήσει με συγκεκριμένα στοιχεία κι αριθμούς κι ότι δεν προτείνει ισοδύναμα μέτρα που θα “έπιαναν” τους στόχους του Μνημονίου. Ποια η γνώμη σας;

Νομίζω ότι η κατηγορία αυτή είναι άδικη. Η Δημοκρατική Αριστερά πρώτη έριξε στη δημόσια συζήτηση την ιδέα των «ισοδυνάμων» (δηλ. των εναλλακτικών μέτρων τα οποία μειώνουν τα ελλείμματα όσο και εκείνα του Μνημονίου, αλλά με δικαιότερο τρόπο).

-Θεωρητικά, αυτό που ξεχωρίζει τη Δημοκρατική Αριστερά από το ΣΥΡΙΖΑ κι τις υπόλοιπες δυνάμεις είναι ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός. Δεν είναι όμως κάπως ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι η παραμονή στην Ευρώπη μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κόστος; Το “Ναι στην Ευρώπη” πώς μπορεί να συνδυαστεί με το “Όχι στο Μνημόνιο”;

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν παραπλανά την κοινή γνώμη ότι η παραμονή στο ευρώ μπορεί να γίνει χωρίς κόπο. Το «Όχι στο Μνημόνιο» μπορεί να συνδυαστεί με το «Ναι στην Ευρώπη» εάν στο Μνημόνιο της τρόικας αντιτάξουμε ένα δικαιότερο αλλά εξίσου αποτελεσματικό δικό μας Μνημόνιο (ή Εθνική Συμφωνία, ή ο,τιδήποτε άλλο προτιμάτε). Το περιεχόμενο ενός τέτοιου δικού μας Μνημονίου είναι το κρισιμότερο θέμα και θα έπρεπε να μονοπωλεί τη δημόσια συζήτηση.

-Μιας και μιλάμε για την Ευρώπη, πώς αξιλογείτε πολιτικά την εξαιρετικά πιθανή νίκη του Φρανσουά Ολάντ; Θα βοηθήσει την Ευρώπη και δευτερευόντως την Ελλάδα η άνοδος των Σοσιαλιστών;

Η αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη μπορεί να θέσει σε κίνηση ένα πανευρωπαϊκό πρόγραμμα αναθέρμανσης της οικονομίας μέσω δημόσιων επενδύσεων στις υποδομές, στα δίκτυα κτλ. Κάτι τέτοιο θα βοηθούσε την Ελλάδα. Όχι όμως εάν παραμελήσουμε το βασικό καθήκον μας, που είναι να εξυγιάνουμε την πολιτική, το κράτος και τους θεσμούς έτσι ώστε να προετοιμάσουμε τη βιώσιμη ανάπτυξη (όχι τη «φτηνή» ανάπτυξη που μας έφερε στην κρίση).

-Τι σας χωρίζει πολιτικά από τους ανθρώπους που ασπάζονται μια μεταρρυθμιστική πλατφόρμα πολιτικών και βρίσκονται διάσπαρτοι στα διάφορα κόμματα; Προσωπικά, θα μπορούσα να σας δω να συμφωνείτε σε πολλά με τον Γιάννη Ραγκούση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να διαφωνείτε σε περισσότερα με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολιτικοί μιας μεταρρυθμιστικής ευρωπαϊκής κουλτούρας και σε άλλα κόμματα. Αυτό που με χωρίζει πολιτικά από αυτούς είναι η ταυτότητά μου ως left liberal ή, αν προτιμάτε, ως αριστερού μεταρρυθμιστή. 

Από την άλλη, θα ήμουν ευτυχής εάν στα άλλα κόμματα επικρατούσαν μεταρρυθμιστές: θα ήταν για μένα ιδανικοί ανταγωνιστές, ποτέ εχθροί, 

και συχνά σύμμαχοι για την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.

-Ο κ.Τσίπρας βρέθηκε τις τελευταίες μέρες στο μάτι του κυκλώνα καθώς επέλεξε να προσεγγίσει πολιτικά το ακροατήριο του Πάνου Καμμένου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Πώς κρίνετε τη στάση του; Θα μπορούσε η ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει σε μια τέτοια κυβέρνηση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει επιλέξει έναν δρόμο τυχοδιωκτικό, 

που θέτει σε κίνδυνο την πολιτική ομαλότητα. 

Φλερτάρει με το ΚΚΕ της κυρίας Παπαρήγα, 

ένα κόμμα με βαθιά αντιδημοκρατική κουλτούρα 

που ονειρεύεται να κάνει την Ελλάδα Βόρεια Κορέα, 

φλερτάρει με τις ακραίες ομάδες που διαλύουν τα σχολεία και πανεπιστήμια, 

και με τους μπαχαλάκηδες που καίνε την Αθήνα, 

τώρα φλερτάρει και με την εθνικιστική δεξιά. 

Η κατάντια αυτή είναι η λογική κατάληξη της σταδιακής αποξένωσης του ΣΥΡΙΖΑ από την κουλτούρα της ευρωπαϊκής αριστεράς, 

που είναι μια κουλτούρα άρνησης της βίας και σεβασμού της δημοκρατίας.

    

-Μπορεί η ελληνική Αριστερά να “ενωθεί” ή πρόκειται για κάποιου τύπου αστικό μυθό;

Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, 

και δεν θα ήταν ούτε επιθυμητό.

-Την επομένη των εκλογών, το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα κληθεί να αντιμετωπίσει το φάντασμα της ακυβερνησίας. Ποια πιστεύετε ότι θα πρέπει να είναι η στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς;

Μια παρατεταμένη ακυβερνησία, με διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, θα οδηγούσε σε πολιτική αστάθεια και θα ήταν καταστροφική για την οικονομία. Χρειάζεται μια εθνική συμφωνία πάνω σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα: παραμονή στο ευρώ, μείωση των ελλειμμάτων, εξυγίανση του κράτους και των θεσμών, ανόρθωση της οικονομίας, κοινωνική προστασία, φροντίδα για τους πιο αδύναμους. Ελπίζω (και εκτιμώ) ότι η ΔΗΜΑΡ, η «αριστερά της ευθύνης» 

θα παίξει έναν εποικοδομητικό ρόλο στο μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό.

-Πώς σχολιάζετε την άνοδο της Χρυσής Αυγής;

Οι περισσότεροι από όσους στρέφονται στη Χρυσή Αυγή δεν είναι ρατσιστές τύπου Ku Klux Klan, αλλά απλοί άνθρωποι, υπερβολικά φτωχοί για να μετακομίσουν από υποβαθμισμένες γειτονιές τύπου Άγιου Παντελεήμονα, οι οποίοι ζουν καθημερινά στον τρόμο (ή είναι οι ίδιοι θύματα) μιας άγριας εγκληματικότητας. Η Χρυσή Αυγή προφανώς δεν είναι λύση. 

Είναι μέρος του προβλήματος. Με τη σειρά της τρομοκρατεί μετανάστες - και συχνά εγκληματεί σε βάρος τους. Όμως ταυτόχρονα περιπολεί στους δρόμους, πουλάει προστασία, και γενικώς έχει ιδιοποιηθεί λειτουργίες του κράτους. Γενικά, η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι μια ακραία εκδοχή της διάχυτης ανομίας και της ακαταλληλότητας της αστυνομίας όπως αυτή λειτουργεί σήμερα.

 Για αυτό, δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτε εάν πρώτα δεν φτιάξουμε ένα αποτελεσματικότερο κράτος δικαίου, εάν δεν βάλουμε στόχο να αποκαταστήσουμε τη νομιμότητα παντού, από τα πανεπιστήμια μέχρι τις συνοικίες γκέτο.

-Είστε αισιόδοξος για το μέλλον της χώρας;

Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να είμαι αισιόδοξος. Διαφορετικά τι κάνω εδώ; Θα πρέπει να μεταναστεύσω – πάλι! Όταν κινδυνεύω να χάσω την πίστη μου στην ικανότητα μας να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, σκέφτομαι πάντοτε τα λόγια του Λεωνίδα Κύρκου: «αυτός ο τόπος έχει απέραντες δυνάμεις». Δεν ξέρω αν ισχύει – αλλά εάν ναι, η στιγμή για να το αποδείξουμε είναι τώρα.