Άκου Αλέξη*
Όχι, δεν έγινα «τσιπρικός» στα γεράματα.
Απλώς μπαίνοντας στα γεράματα
σέβομαι λίγο παραπάνω το αβάστακτο βάρος του ρεαλισμού του «τώρα».
Επειδή λοιπόν δεν πιστεύω
-και ποτέ δεν πίστευα-
στη μία, αποφασιστική και ολοκληρωτική νίκη που θα ανατρέψει τα πάντα,
Απλώς μπαίνοντας στα γεράματα
σέβομαι λίγο παραπάνω το αβάστακτο βάρος του ρεαλισμού του «τώρα».
Επειδή λοιπόν δεν πιστεύω
-και ποτέ δεν πίστευα-
στη μία, αποφασιστική και ολοκληρωτική νίκη που θα ανατρέψει τα πάντα,
χωρίς ενδιάμεσες στρατηγικές νίκες,
θεωρώ την ιστορική συγκυρία για τη χώρα μου αξεπέραστη.
Ο ρόλος του Σύριζα σε αυτήν είναι κεντρικός
και είμαστε αναγκασμένοι να τον αναγνωρίσουμε.
Ταυτόχρονα δεν ξεχνώ
ότι η ταξική πάλη δεν έχει σημειώσει σχεδόν καμία νίκη τις τελευταίες δεκαετίες.
Ενώ ειδικά στην εφιαλτική διετία του μνημονίου,
έχασε σε όλα τα μέτωπα, σκορπίζοντας την απογοήτευση.
Απογοήτευση που ήρθε να προστεθεί στη συλλογική ενοχοποίηση,
επιβεβλημένη από αδίστακτους απατεώνες
και -εκ των πραγμάτων- φασίστες της ΓΑΠικής σοσιαλδημοκρατίας.
Απογοήτευση και συλλογική ενοχοποίηση που έχουν να αντιμετωπίσουν την παράνοια,
το ψέμα, την δημαγωγία και βέβαια την τρομοκρατία.
Χρειάζεται απαραιτήτως μία τακτική νίκη.
Και χρειάζεται τώρα.
Με την κοινωνία και για την κοινωνία.
Στο στρατηγικό αυτό ελιγμό, έλαχε να βρίσκεται ο Σύριζα σε ρόλο κεντρικό
(αλλά όχι ηγετικό).
Σε αυτόν απευθύνομαι, όχι ως ψηφοφόρος,
που ούτως ή άλλως είναι ένας αδιάφορος ρόλος
σε ένα σύστημα “αντιπροσωπευτικής” ολιγαρχίας,
αλλά ως ΜΕΛΟΣ της κοινωνίας.
Αυτής της κοινωνίας που βρίσκεται σε συλλογική παράκρουση,
με σύνδρομα ενοχοποίησης
και με απύθμενη πλέον απογοήτευση.
Και χρειάζεται τώρα.
Με την κοινωνία και για την κοινωνία.
Στο στρατηγικό αυτό ελιγμό, έλαχε να βρίσκεται ο Σύριζα σε ρόλο κεντρικό
(αλλά όχι ηγετικό).
Σε αυτόν απευθύνομαι, όχι ως ψηφοφόρος,
που ούτως ή άλλως είναι ένας αδιάφορος ρόλος
σε ένα σύστημα “αντιπροσωπευτικής” ολιγαρχίας,
αλλά ως ΜΕΛΟΣ της κοινωνίας.
Αυτής της κοινωνίας που βρίσκεται σε συλλογική παράκρουση,
με σύνδρομα ενοχοποίησης
και με απύθμενη πλέον απογοήτευση.
Επιτρέποντάς μου, χάρην αμεσότητας, την απεύθυνση στον επικεφαλής και συνομίλικό μου Αλέξη Τσίπρα, λέω:
- Καταρχήν κατάλαβε μία απλή ιστορική αλήθεια: η σοσιαλδημοκρατία πέθανε! Όχι τώρα. Μία δεκαετία πριν. Αποσυντέθηκε ήδη.
- Μίλησε ξεκάθαρα. Οι πέντε όροι που έθεσες είναι μία καλή αρχή. Μην ξεχνάς ωστόσο ότι απευθύνεσαι σε ένα ενοχοποιημένο κοινό σε κατάσταση παράκρουσης. Δεν βοηθά καθόλου να του κρύβεις την ουσία, μπροστά στο φόβο να σε πουν “αντιευρωπαϊστή”. Το σύστημα θα επενδύσει στην παράνοια. Δεν σε κάλεσε κανείς να φέρνεις τα Βάλιουμ, αλλά την απλή λογική.
- Άνοιξε τα χαρτιά σου για την επόμενη ημέρα. Μη φοβηθείς να πεις τα δύσκολα. Δεν υπάρχει επιστροφή στο μικροαστισμό. Μην κάνεις πίσω στη σύγκρουση με τους ισχυρούς του κεφάλαιου. Πες το ξεκάθαρα, ότι ο αγώνας θα περάσει και μέσα από τις εθνικοποιήσεις και μέσα από τις δημεύσεις περιουσιών λαμογιών και κρατικοδίαιτων κοράκων που έπιναν αίμα τόσα χρόνια. Π.χ. ο Μπόμπολας είναι ούτως ή άλλως απέναντι. Δεν πρόκειται να σε λυπηθεί γιατί δεν τον αναφέρεις.
- Μίλησε στον κόσμο και όχι στις ελίτ. Όχι σαν παιδάκια που θέλουν καθοδήγηση, αλλά ως ισότιμο σύμμαχο. Το πολιτικό αίτημα διαμορφώνεται στην κοινωνία. Χωρίς αυτήν δεν μπορείς να διεκδικήσεις τίποτε, ούτε από την κοινωνία, ούτε από τις ελίτ.
- Τερμάτισε τη συζήτηση με τον κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Άφησέ τον να βυθιστεί στην ανυπαρξία. Εκείνος προτίμησε τον εγκλεισμό στο μοναστήρι και να μην υπερασπιστεί ουσιαστικά την κοινωνία. Χωρίς να επιδιώξει καμία απολύτως νίκη. Μην επαναλάβεις αυτό το λάθος. Η απενοχοποίηση ξεκινά από μία νική, έστω και μικρή. Αυτό διδάσκει η ιστορία.
- Πείσε αν είσαι έτοιμος για τη μάχη και μην εφευρίσκεις κι εσύ λέξεις, όπως καταγγελία, απεξάρτηση κ.λπ. Η ρήξη με τις μνημονιακές πολιτικές, άρα με τον καπιταλισμό στην καρδιά του, σημαίνει κατ’ αρχήν ρήξη. Αν δεν είσαι έτοιμος να την κάνεις, ή αν δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει, σε παρακαλώ φύγε από τη μέση. Έχε υπόψη σου ότι γι’ αυτό σε ψήφισαν οι περισσότεροι. Όχι γιατί θέλουν ένα άλλο ΠΑΣΟΚ με λεπτό και πιτσιρικά αρχηγό, αντί για έναν χοντρόπετσο εγωπαθή φανφάρα.
- Σταμάτα να επικαλείσαι κι εσύ έναν φαντασιακό ευρωπαϊσμό. Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που οραματιζόμαστε. Δεν είναι αυτοί Ευρωπαίοι. Εμείς είμαστε. Οι πραγματικοί διεθνιστές, οι πραγματικοί φιλελεύθεροι στην ιδεολογία και όχι στο οικονομικό μοντέλο. Έχουν βιάσει τα νοήματα. Μην χρησιμοποιείς το δικό τους διαβρωμένο λεξιλόγιο. Είναι μεν πολύ καλός ο Δραγασάκης και πείθει ευρύτερα στρώματα της κεντροαριστεράς, αλλά η διατύπωση των οικονομικών θέσεων θολώνει την εικόνα. Χρειάζεται πιο ξεκάθαρη θέση. Είναι το ευρώ, Ευρώπη; Αυτό ισχυρίζεσαι;
- Και μία επικοινωνιακή συμβουλή: Βρες ένα μπαούλο και κλείδωσε μέσα πρώτα το Στρατούλη και μετά το Λαφαζάνη. Ξεκλείδωσε μετά τις εκλογές (του 2030).
* Δηλαδή, μόνο ο Μίμης επιτρέπεται να βάζει βαρύγδουπους τίτλους στα πολιτικά ρομάντζα του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου