Η λύσσα του ετοιμοθάνατου
Αυτό που βλέπω, το λέω υστερία. Επίθεση σε κάτι που τελικά σαλεύει μέσα μας, στην ψυχή ενός μεγάλου κομματιού του κόσμου που έπαψε να φοβάται και να ομφαλοσκοπεί, ξεπέρασε την κλειστοφοβία
και διέλυσε το δικομματικό σύστημα 40 χρόνων.
αυτές είναι οι «δηλώσεις μετανοίας» για τις οποίες μιλάμε.
Να δώσεις ψήφο ανοχής και μετά να κάνεις αντιπολίτευση;
Έχω λοιπόν γεμίσει απορίες. Τι ακριβώς συμβαίνει; Όλα τα κανάλια είναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ;
Με πλακίτσα στα πάνελ ότι περάσαμε σε νέο δικομματισμό και τώρα έχουμε αντί για ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ; Όλοι – ή τουλάχιστον αυτοί που πετυχαίνω εγώ- οι συντονιστές τηλεοπτικών πάνελ φοβούνται για το σπίτι στο χωριό;
Αστεία πράγματα.
«Πλησιάζουν οι προθεσμίες για τις νέες δόσεις» έλεγαν χτες στις ειδήσεις.
«Είναι ασαφές το μήνυμα της κάλπης»,
έλεγαν κάποιοι δημοσιογράφοι το βράδυ των εκλογών στη ΝΕΤ.
Αν η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα, σε όλες ανεξαιρέτως τις εκλογικές περιφέρειες της Αττικής, δείχνει ασάφεια, τότε σόρι αδέρφια, το’ χω κάψει.
Γιατί εμένα δε μου φάνηκε καθόλου ασαφές το μήνυμα.
Να πεις ασαφές το τοπίο, να το καταλάβω.
Το μήνυμα όχι.
Και τότε τι γίνεται;
Όλοι ασχολούνται με τον Τσίπρα.
Αγνοώντας το λόγο που ανέβασε τόσο ψηλά τα ποσοστά ενός αριστερού κόμματος,
το έκαναν το θέμα προσωποκεντρικό.
Παλεύουν σύσσωμοι να αποδυναμώσουν επικοινωνιακά τον «άτακτο νεαρό» που βγάζει γλώσσα, να τον πατρονάρουν – του είπαν «σύνελθε καλέ, λύσε το πρόβλημα».
Αυτοί γιατί δεν το έλυναν;
Οι «μπαμπάδες» με τα μυωπικά γυαλιά που λίγο καιρό πριν βροντοφώναζαν
«όσοι μιλούν για συναίνεση και εννοούν συγκυβέρνηση τώρα πρέπει να ξέρουν ότι τέτοιες συγκυβερνήσεις είναι αβέβαιες και εύθραυστες» και τώρα τους πήρε ο πόνος;
Προφανώς ήταν σίγουροι ότι ο νέος θα δει κόκαλο,
θα του τρέξουν τα σάλια και θα πει «ναι» με όλους μέσα.
Για να είναι συνυπεύθυνος:
ένα κόμμα με μητρώο tabula rasa, που δεν έχει στην καμπούρα του κανένα σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου, Ζίμενς, Ζαχόπουλου, Βατοπεδίου, Κοσκωτά, κανένα κίνημα αγανακτισμένων, κανένα Σύνταγμα, κανέναν γιαουρτωμένο υπουργό.
Και τι θα σκεφτόμουν εγώ που εμπιστεύτηκα την ψήφο και την ελπίδα μου;
Θα σκεφτόμουν «ορίστε ένα ακόμη ανθρωπάκι που ορμάει για μαγείρεμα.
Ορίστε άλλο ένα κόμμα- κοράκι της εξουσίας».
Και θα ξαναγύριζα στη σιωπή μου, στα τραγούδια και στα σενάριά μου.
«Τι θα κάνετε με τη δόση του δανείου;» ρωτούσε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης.
Τι να κάνουν; Να παίξουν την ουρά ενός κυβερνητικού σχήματος από κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο χωρίς να διαπραγματευτούν κανέναν όρο;
Εσείς τι θα κάνετε που το ψηφίσατε;
Αλλά τι ρωτάω, ξέρω.
Παρακολουθούσα χτες όλη μέρα αρχηγούς κομμάτων, πολιτικούς και συγκεκριμένους δημοσιογράφους να σκιτσάρουν το ουτοπικό προφίλ ενός «παιδικού» ή έστω ρομαντικού μανιφέστου που δεν ξέρει τι του γίνεται, στις θέσεις που προεκλογικά και μετεκλογικά υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Δηλαδή τι; Θα μας απομονώσετε από την Ευρώπη;
Θα δεσμεύσετε τις καταθέσεις του κόσμου από τις τράπεζες;»
Σε λίγο θα βγουν να μας πουν τις μαλακίες που έλεγε η ΟΝΝΕΔ όταν πήγαινα σχολείο,
ότι θα έρθουν οι κομουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια
(που εν τω μεταξύ τα παίρνει η ΤΡΟΙΚΑ).
«Ποτέ δεν είπαμε έξω από την Ευρώπη», ξελαρυγγιάζεται ο Σκουρλέτης.
Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας
είναι αντιπρόεδρος του αριστερού κόμματος στην Ευρωβουλή.
Και όσο για το χρέος, το ζήτημα του ελέγχου, της καταγραφής και των διευκρινίσεων,
είναι κάτι που απαίτησε ο ίδιος ο κόσμος γιατί κανείς δεν ξέρει τι χρωστάμε,
πού τα χρωστάμε, πόσα ακριβώς χρωστάμε.
«Ορίστε, του λέμε να κυβερνήσει κι εκείνος κάνει νάζια». Είπε ο Σαμαράς, η kinder – έκπληξη της πολιτικής, το άστατο καιρικό φαινόμενο,
ο άντρας που όλο αλλάζει και δεν τον βαριέσαι ποτέ.
Έχετε βάλει υπογραφές στο μνημόνιο φαρδιές πλατιές.
Για να σας εμπιστευτώ, δεσμευτείτε.
Έτσι κι αλλιώς λέτε ότι πήγατε με το ζόρι.
Αφού λοιπόν υποστήκατε πίεση,
δηλώστε ότι τα μέτρα έχουν αποτύχει κι ελάτε να συνεργαστούμε.
Αυτό σημαίνει για μένα αριστερή πολιτική.
Αυτό σημαίνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας με καλή πρόθεση.
Εσείς, τα «πρώην μεγάλα», χρησιμοποιήσατε τα πάντα για να επικαλεστείτε τη σταθερότητα. Αυτό που παίχτηκε πριν με τους μετανάστες στο κέντρο και μετά με το aids, τ
ώρα παίχτηκε με τη Χρυσή Αυγή.
Και ανακάλυψαν το «νέο» φρούτο όπως προεκλογικά τις πιάτσες με τις μολυσμένες πόρνες στην Αθήνα. Άλλο κι αυτό. Η Αθήνα είναι γεμάτη τοξικομανείς με aids. Σώωωπα.
Σε ποια Αθήνα ζείτε εσείς; Από την Ομόνοια στις 2 το βράδυ δεν έχετε περάσει ποτέ; Δεν κατεβήκατε να πάρετε τσιγάρα στην Πανεπιστημίου ποτέ Σάββατο βράδυ;
Δεν σας πλησίασε ποτέ εκείνο το κορίτσι με τα ανεβασμένα μπατζάκια ως τα γόνατα και τα πληγιασμένα πόδια να σας πει «σας παρακαλώ, μια βοήθεια, έχω aids;» που ενδεχομένως ήταν το ίδιο κορίτσι που συλλάβατε σήμερα, χτες, προχτές;
Προφανώς δεν έχετε ιδέα ως πού μπορεί να ανέβει η στάθμη της απελπισίας ενός άρρωστου ανθρώπου που – ξέρει πως- δεν έχει στον ήλιο μοίρα.
Και νομίζετε πως είναι μόνο κορίτσια που εκπορνεύονται για την πρέζα;
Σας πληροφορώ ότι στις πιάτσες υπάρχουν και τοξικομανή αγόρια που κάνουν το ίδιο,
για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Ποιοι είναι οι πελάτες που πληρώνουν επιπλέον και τους μεν και τους δε
για «χωρίς προφυλακτικό»;
Ποιοι νοικιάζουν τα σπίτια τους σε παράνομους οίκους ανοχής;
Πώς η αστυνομία, ο δήμος, το υπουργείο Υγείας δε βλέπει αυτό που βλέπω εγώ όταν κατεβαίνω να κάνω μια δουλειά μου στην Ομόνοια;
Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση θα ήσασταν αναγκασμένοι
να βάλετε πιο βαθιά την κουτάλα στα σκατά.
Υ.Γ: Κάποιος επιτέλους πρέπει να απαντήσει άμεσα σε όλα αυτά τα ζητήματα. Ξέρω ποιος.
Ο Τσίπρας.
Με την ευκαιρία, ζητήστε του να πει και για το μέλλον του Παναθηναϊκού,
για το αν όντως υπάρχει η Ατλαντίδα,
για τη ζωή σε άλλους πλανήτες
και για το πού στο διάολο έβαλα τα κλειδιά μου χτες το βράδυ.
*Η Μυρτώ Κοντοβά είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και στιχουργός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου