Αν καταλαβαίνω καλά τις δημοσκοπήσεις,
το ΠαΣοΚ και η ΝΔ μάλλον έχουν υιοθετήσει μια στρατηγική αυτοκτονίας.
Η στρατηγική αυτή συγκροτήθηκε σε τρία στάδια.
Αντί να οδηγήσουν τον τόπο άμεσα σε εκλογές,
συγκρότησαν την κυβέρνηση Παπαδήμου
με αρμοδιότητα να κλείσει η διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Ενωση
προ των εκλογών.
Αυτό επιζητούσαν οι δανειστές που ήθελαν να στριμώξουν τα δύο κόμματα προεκλογικά ώστε να μην υπάρξουν μετεκλογικές εκκρεμότητες και ανοιχτά ζητήματα.
Αυτό δεν συνέφερε ούτε τον τόπο ούτε τα δύο κόμματα.
Αφενός επειδή μια νέα κυβέρνηση με νωπή εντολή
θα ήταν πιο ισχυρή απέναντι στους δανειστές.
Αφετέρου επειδή αν όλα έκλειναν προεκλογικά και από κοινού,
τότε τι έμενε να κριθεί μεταξύ τους στις εκλογές;
Στάδιο δεύτερο, Φεβρουάριος.
Η τρόικα διευρύνει τις απαιτήσεις της και η κυβέρνησηΠαπαδήμου
αποδέχεται τη διεύρυνση της ατζέντας.
Ολοι αντιλαμβανόμαστε τι επιζητούσαν οι δανειστές:
την αναίρεση κάθε εκλογικού ρίσκου.
Από πού κι ως πού όμως η ελληνική πλευρά είχε το ίδιο συμφέρον;
Ισα-ίσα.
Οσο περισσότερα ζητήματα έκλειναν προεκλογικά
τόσο λιγότερα περιθώρια θα υπήρχαν για μετεκλογικές διορθώσεις.
Στάδιο τρίτο, Απρίλιος.
Από τη στιγμή που ένα δεσμευτικό πρόγραμμα
συμφωνήθηκε και ψηφίστηκε από το ΠαΣοΚ και τη ΝΔ προ των εκλογών,
τι έμενε για τις εκλογές;
Οριακά, ποιος θα κυβερνήσει για να το εφαρμόσει.
Πάλι υπό την πίεση και μπροστά στην ανησυχία των δανειστών,
τα δύο κόμματα φρόντισαν με κάθε είδους υπονοούμενα
να διαβεβαιώσουν πως αν προκύψει πρόβλημα κυβερνητικής πλειοψηφίας,
θα μπορούσαν να τη σχηματίσουν από κοινού.
Λάθος;
Οχι.
Αλλά αυτά τα λένε μετά τις εκλογές και μόνο αν προκύψει ανάγκη.
Ποτέ πριν.
Ετσι συγκροτήθηκε εκ των πραγμάτων μια στρατηγική αυτοκτονίας.
Διότι τι συμβαίνει τώρα;
Οι ψηφοφόροι έχουν πειστεί πως όποιος κι αν βγει, τα ίδια θα κάνει.
Και πως ό,τι κι αν ψηφίσει ο καθένας,
το ΠαΣοΚ και η ΝΔ θα προσφέρουν την πλειοψηφία που χρειάζεται
για να εφαρμοστούν όσα συμφώνησαν
- με τον έναν, τον άλλον ή κάποιον τρίτο για πρωθυπουργό, σιγά τον πολυέλαιο.
Ετσι, από τη στιγμή που λύθηκε το πρόβλημα του προγράμματος
και από τη στιγμή που εξασφαλίστηκε η κυβέρνηση που θα το εφαρμόσει,
ο κάθε ψηφοφόρος μπορεί ελευθέρως να ελαφρύνει τη συνείδησή του
ψηφίζοντας Καμμένο, Τσίπρα ή
Χρυσή Αυγή - με γεια τους, με χαρά τους!
Τα υπόλοιπα, τα λένε οι δημοσκοπήσεις.
Τα δύο κόμματα πόνταραν ότι η εικόνα τους θα μεταβληθεί
στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.
Και ότι μπροστά στις κάλπες
οι πολίτες θα πιεστούν από τον φόβο της αστάθειας και της ακυβερνησίας.
Τίποτε τέτοιο δεν καταγράφεται ως τώρα.
Απεναντίας.
Δύο εβδομάδες πριν από τις κάλπες, το ΠαΣοΚ και η ΝΔ
εξακολουθούν να απειλούνται
(όπως γράφαμε πριν από τρεις εβδομάδες...)
με Βατερλό.
Ευλόγως.
Οι ίδιοι στέρησαν τις εκλογές από το περιεχόμενό τους,
άρα αποδυνάμωσαν εκ προοιμίου και το «δίλημμα διακυβέρνησης»
στο οποίο είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους.
Τι µπορεί άραγε να µεσολαβήσει ως τις 6 Μαΐου για να µεταβάλει αυτά τα δεδοµένα;
Ο μέσος πολίτης είναι βέβαιος πως ούτως ή άλλως ο τόπος θα κυβερνηθεί (
και, μάλιστα, στην ίδια κατεύθυνση...)
είτε από το ΠαΣοΚ είτε από τη ΝΔ
είτε και από τους δύο - εν ανάγκη ακόμη και από τον Μπαρόζο αυτοπροσώπως!
Εχω την εντύπωση ότι αυτή η στρατηγική ήταν εξαρχής μια επιλογή του Ευ. Βενιζέλου.
Ηδη από τον Μάιο 2010
(όταν ζητούσε να ψηφιστεί το μνημόνιο από 180 βουλευτές)
η έγνοια του ήταν πώς θα φορτώσει ένα μερίδιο της ευθύνης,
άρα και του κόστους,
στην αντιπολίτευση.
Στη συνέχεια και όσο διευρυνόταν το βάρος της αποτυχίας
προσπαθούσε να σπρώξει τον Αντ. Σαμαρά στο κάδρο.
«Αποθανέτω η ψυχή μου...».
Μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου,
αφενός εξήγγειλε ότι κυβερνούν μαζί
και αφετέρου ότι ο Σαμαράς δεν συγκυβερνά όσο θα έπρεπε.
Αυτή η επιλογή του Βενιζέλου δεν είναι ούτε συμπτωματική ούτε επιπόλαια.
Προκύπτει από την πεποίθησή του ότι το ΠαΣοΚ
αδικείται από το πολιτικό κόστος που του χρεώνεται.
Ακόμη και από το βήμα της Βουλής,
έχει διατυπώσει συχνά την άποψη ότι το κόμμα του ανέλαβε κόστος που
«δεν του αναλογούσε» διότι την ευθύνη της διακυβέρνησης μιας χώρας
οφείλουν να μοιράζονται ακόμη και όσοι δεν κυβερνούν
- ιδίως όταν κυβερνά το ΠαΣοΚ...
Περιέργως, ο Σαμαράς εγκλωβίστηκε στη στρατηγική του αντιπάλου του.
Και έτσι οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν (ως τώρα) το προφανές:
ότι ο Βενιζέλος μάλλον καταφέρνει«να τον πάρει μαζί του».
Μόνο που πέρα από τον Βενιζέλο ή τον Σαμαρά, υπάρχει και μια χώρα. Η οποία, αυτή τουλάχιστον, έχει κάθε δικαίωμα να μη θέλει να αυτοκτονήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου