«Η αδερφή μου τόλμησε και μου έκανε το πιο σημαντικό δώρο ζωής,
το ένα της νεφρό.
Μπαίνοντας στο πρόβλημα είδα πόσο εμετική είναι η κατάσταση στη χώρα μας. Γίνεται κανονικά αγοραπωλησία οργάνων.
Πουλάνε σπίτια οι άνθρωποι για ένα μόσχευμα
που μπορεί να μην το πάρουν ποτέ,
γιατί κάποιος άλλος έδωσε περισσότερα χρήματα.
Εδώ στην Ελλάδα με είχαν ξεγραμμένο...».
«Άνοιξαν την αδερφή μου, άνοιξαν εμένα, μας ξαναέκλεισαν και μου είπαν
«Δε γίνεται ξέχνα το».
Παραιτήθηκα. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν.
Η μόνη μου σκέψη ήταν τα παιδιά μου και η γυναίκα μου.
Έλεγα ότι δε θα μπορέσω να ζήσω κάνοντας αιμοκάθαρση μια ζωή,
γιατί αυτό δεν είναι ζωή.
Η όλη δοκιμασία μου κράτησε περίπου τρία χρόνια και ευτυχώς ο Πολιτάκης, ο παθολόγος μου με έπεισε και ο γιατρός μου Γιάννης Γιατράς με ανάγκασε να πάμε στο Παρίσι, όπου οι γιατροί μόλις είδαν τις εξετάσεις μου γέλασαν, ειδικά όταν τους είπαν ότι στην Ελλάδα με είχαν ξεγραμμένο.
Μου είπαν ότι η εγχείρηση μπορεί να γίνει και θα πάνε όλα καλά,
όπως και πήγαν».
Κλείνοντας τη συνέντευξή του
δε δίστασε να κάνει και μια συγκλονιστική αποκάλυψη:
«Αν δεν ήμουν ο Μητροπάνος, πιστεύω ότι θα μου την έκαναν την μεταμόσχευση, εδώ απλώς φοβήθηκαν ότι μπορεί να πάθω κάτι και δεν ήθελαν να χρεωθούν μία δυσμενή έκβαση και να βλάψουν το όνομά τους.
Εκείνο πάντως που θέλω να πω είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ»
στον κόσμο που μου συμπαραστάθηκε, αλλά και στους συναδέρφους μου
που στάθηκαν δίπλα μου».
δε δίστασε να κάνει και μια συγκλονιστική αποκάλυψη:
«Αν δεν ήμουν ο Μητροπάνος, πιστεύω ότι θα μου την έκαναν την μεταμόσχευση, εδώ απλώς φοβήθηκαν ότι μπορεί να πάθω κάτι και δεν ήθελαν να χρεωθούν μία δυσμενή έκβαση και να βλάψουν το όνομά τους.
Εκείνο πάντως που θέλω να πω είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ»
στον κόσμο που μου συμπαραστάθηκε, αλλά και στους συναδέρφους μου
που στάθηκαν δίπλα μου».
Σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Δημήτρης Μητροπάνος στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» είχε μιλήσει για το Γολγοθά που βίωσε.
«Δεν ήταν και λίγα αυτά που πέρασα τέσσερα χρόνια.
Από το πρώτο, όταν είχε μπει στο αίμα μου σταφυλόκοκκος.
Τότε ήμουν εξήντα μέρες σαν χαμένος.
Και αργότερα, όταν με τα τόσα φάρμακα, τόσα αντιβιοτικά,
πειράχτηκαν τα νεφρά...»
«Δεν ήταν και λίγα αυτά που πέρασα τέσσερα χρόνια.
Από το πρώτο, όταν είχε μπει στο αίμα μου σταφυλόκοκκος.
Τότε ήμουν εξήντα μέρες σαν χαμένος.
Και αργότερα, όταν με τα τόσα φάρμακα, τόσα αντιβιοτικά,
πειράχτηκαν τα νεφρά...»
Ο τραγουδιστής είχε αποκαλύψει για πρώτη φορά ότι η αδελφή του ήταν εκείνη που έδωσε το νεφρό της προκειμένου να γίνει η μεταμόσχευση.
«Οταν μας είπαν πως μπορεί να γίνει και βρέθηκε συμβατή,
ούτε για μια στιγμή δεν το σκέφτηκε»
αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του και συνεχίζει:
«Εκείνο που θυμάμαι είναι το κουράγιο της αδελφής μου
που μου έδωσε το νεφρό της.
Εγώ δεν ξέρω αν θα άντεχα στη θέση της.
Θεωρώ ότι ο ήρωας στην ιστορία είναι εκείνη».
«Οταν μας είπαν πως μπορεί να γίνει και βρέθηκε συμβατή,
ούτε για μια στιγμή δεν το σκέφτηκε»
αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του και συνεχίζει:
«Εκείνο που θυμάμαι είναι το κουράγιο της αδελφής μου
που μου έδωσε το νεφρό της.
Εγώ δεν ξέρω αν θα άντεχα στη θέση της.
Θεωρώ ότι ο ήρωας στην ιστορία είναι εκείνη».
Μιλώντας για την περιπέτειά του, ο Δημήτρης Μητροπάνος
δεν δίστασε να τα βάλει με το ΕΣΥ:
«Μας πήραν εμένα και την αδελφή μου,
μας άνοιξαν και τους δύο και μας έκλεισαν!
“Είναι ασβεστωμένα τα αγγεία σου” μου είπαν.
“Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε”!
Δεν έχω νιώσει χειρότερα.
Μου αφαίρεσαν κάθε ελπίδα.
Εφτασα σε ένα σημείο που δεν με αφορούσε τίποτα, δεν με ενδιέφερε τίποτα. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν.
Είχα μείνει μισός».
δεν δίστασε να τα βάλει με το ΕΣΥ:
«Μας πήραν εμένα και την αδελφή μου,
μας άνοιξαν και τους δύο και μας έκλεισαν!
“Είναι ασβεστωμένα τα αγγεία σου” μου είπαν.
“Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε”!
Δεν έχω νιώσει χειρότερα.
Μου αφαίρεσαν κάθε ελπίδα.
Εφτασα σε ένα σημείο που δεν με αφορούσε τίποτα, δεν με ενδιέφερε τίποτα. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν.
Είχα μείνει μισός».
Η λύση που δεν μπορούσε να βρεθεί στην Ελλάδα,
βρέθηκε τελικά στο εξωτερικό:
«Ζήτησα χαρτί από τον καθηγητή τον ίδιο
που να λέει ότι δεν γίνεται να χειρουργηθώ στην Ελλάδα.
Εγραψε ότι έπρεπε να πάω σε ένα εξειδικευμένο κέντρο στο εξωτερικό.
Τελικά, δεν ήταν και τόσο εξειδικευμένο.
Για εκείνους, στο Παρίσι, ήταν μια κανονική διαδικασία για την οποία είχαν σκεφτεί μεθοδικά όλες τις λύσεις...
Εξω άκουγαν αυτά που έλεγαν οι εδώ γιατροί και γέλαγαν...
Ευτυχώς, τέλος καλό, όλα καλά»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου