Εχει την πολυτέλεια;
Τέσσερις μήνες κλείνει ακέφαλο το ΠΑΣΟΚ - ουσιαστικά αφότου ο Γ. Παπανδρέου έπεσε από την πρωθυπουργία…
Τέσσερις μήνες που (μαζί με όσους προηγήθηκαν) έχουν φέρει το ισχυρότερο κόμμα της μεταπολιτευτικής περιόδου στα πρόθυρα της διάλυσης.
Παρά τις δημοσκοπήσεις, οι περισσότεροι ειδικοί προεξοφλούν ότι θα καταφέρει τελικά να βγει δεύτερο κόμμα στις επικείμενες εκλογές.
Αλλά οι ίδιοι εκτιμούν ότι πολύ δύσκολα θα πλησιάσει και ακόμη δυσκολότερα θα υπερβεί το 20%. Ποσοστά καταστροφικά.
Με άλλα λόγια, το ακέφαλο σήμερα ΠΑΣΟΚ αναζητεί κάποιον που θα χρεωθεί ενώπιον των ψηφοφόρων τη χειρότερη διακυβέρνηση της μεταπολίτευσης.
Ο οποίος θα οδηγήσει στις κάλπες έναν διαλυμένο κομματικό χώρο. Ο οποίος θα ηγηθεί μιας παράταξης που βρίσκεται σε πλήρη πολιτική και ιδεολογική απονομιμοποίηση.
Ο οποίος θα αναλάβει την ευθύνη μιας προεξοφλημένης βαριάς ήττας.
Ομολογώ ότι αμφέβαλλα αν θα μπορούσε να βρεθεί έστω και ένας τέτοιος υποψήφιος.
Τώρα μου λένε ότι κυκλοφορούν περισσότεροι του ενός.
Για να αποδειχθεί ίσως ότι στην ελληνική πολιτική της απόλυτης ματαιοδοξίας ουδέποτε λείπουν οι αρχηγοί, απλώς σπανίζουν οι Ινδιάνοι.
Από τη μια πλευρά, υπάρχει η αυτονόητη υποψηφιότητα του Ευ. Βενιζέλου
- «φυσική εξέλιξη» την χαρακτήρισε ο Κ. Σκανδαλίδης κι αποτελεί ίσως το μοναδικό φυσιολογικό στοιχείο αυτής της διαδικασίας.
Από την άλλη, όμως, δεν βγάζω άκρη.
Ομολογώ ότι έχω χαθεί ανάμεσα σε ακατανόητες σκοπιμότητες, φιλοδοξίες, μεθοδεύσεις και μικρότητες της μιας ή της άλλης μορφής, αλλά όλες κατώτερες των περιστάσεων.
Και ότι έχω μπερδευτεί ανάμεσα σε υπερήλικους «νέους μεταρρυθμιστές», σε αναστημένους «παλαιούς σοσιαλιστές», σε όψιμους «αντιμνημονιακούς» και σε αυτόκλητους «προοδευτικούς» - που επί δυο χρόνια, πάντως, έβαζαν φόρους, έκοβαν μισθούς και πετσόκοβαν συντάξεις χωρίς τίποτα να ταράζει την υπουργική τους συνείδηση…
Θα έλεγα ότι η παρέλαση θυμίζει Απόκριες, αν δεν είχαμε μπει στη Σαρακοστή…
Αναρωτιέμαι απλώς αν το ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι έχει τα περιθώρια ή την πολυτέλεια αυτής της φασαρίας.
Αν πιστεύει, δηλαδή, ότι υπάρχει κάπου ένα ακροατήριο το οποίο περιμένει με αγωνία ποιος θα μαζέψει υπογραφές και πού θα σταθούν οι κάλπες.
Κι αν νομίζει ότι μπορεί να παρακάμψει το πραγματικό ερώτημα που δεν είναι μόνο ποιος θα οδηγήσει το κόμμα σε μια εκλογή με σχεδόν προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, αλλά κυρίως πώς ο άνθρωπος αυτός θα προωθήσει τη γενικότερη ανασυγκρότηση της παράταξης.
Κακά τα ψέματα, το ΠΑΣΟΚ παίζει στην κάλπη το κεφάλι του.
Αυτό μπορεί να ενδιαφέρει ή να μην ενδιαφέρει τους ψηφοφόρους - δικαίωμά τους.
Αλλά πώς μπορεί να αφήνει αδιάφορους όσους φιλοδοξούν να αποτελούν την ηγεσία του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου