Γεια σου πιτσιρίκο,
η όμορφη Κολομβιανή με τα αμυγδαλωτά μάτια,
σαν του χελιδονιού, δεν ζούσε μόνη στη Μαδρίτη.
Είχε συγκάτοικους την αδερφή της και τις δύο ξαδέρφες της.
Μου γνώρισε λοιπόν το καρτέλ
και όλες μαζί ήρθαν στο διαμέρισμά μου για να τους εξηγήσω
τι το σημαντικό γράφει το Unfollow #4.
Ξεκίνησα να τους περιγράφω ότι τα χαπάκια στο εξώφυλλο
είναι το νέο Viagra για νέους, το οποίο και χρησιμοποιώ.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος.
Γιατί εκείνο το βράδυ έπεσα θύμα ομαδικού βιασμού.
Όταν ξύπνησα χαράματα, το καρτέλ είχε εξαφανιστεί,
μαζί με τις μπύρες και τα χαμόν.
Ευτυχώς άφησαν το Unfollow.
Καλώ αμέσως την αστυνομία, αλλά κανείς δεν απαντά.
Ντύνομαι γρήγορα, αρπάζω το Unfollow #4
και ξεκινώ για Sol, όπου ξέρω ότι έχει αστυνομικό τμήμα.
Καθώς προχωρώ στον κεντρικό Paseo de la Castellana,
αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία δεν απαντά:
ήταν όλοι «επί ποδός», ρυθμίζοντας την κυκλοφορία
και κλείνοντας τους δρόμους
ενώ το ελικόπτερο υπερίπτατο για την γενική επισκόπηση.
«Κάπου αλλού τα έχω ξαναδεί όλα αυτά»,
σκέφτηκα καθώς ανηφόριζα την άδεια Gran Via.
Τι να συμβαίνει άραγε;
Και που έχει κρυφτεί το πολύβουο πλήθος της Μαδρίτης;
Είχα ξεχάσει ότι σήμερα ήταν η 29η Μαρτίου.
Η μέρα της γενικής απεργίας!
Μου το θύμισε η ριγμένη στο δρόμο αφίσα
και η επιγραφή στην πόρτα μιας τράπεζας :
«NO HABRA PAZ SIN JUSTICIA»,
«ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΙΡΗΝΗ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ».
Ναι, είχε ξεκινήσει η μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων χρόνων κι εγώ σκεφτόμουν το «καρτέλ των οργίων».
Μαζί με το Unfollow #4, κατηφορίζω στη Sol
και αρχίζω να παρατηρώ το πλήθος που ολοένα πληθαίνει
υπό τη διακριτική παρουσία της αστυνομίας .
Στη Sol συγκεντρώθηκαν όλες οι πορείες
από τις κεντρικές πλατείες της Μαδρίτης.
Είναι ένα «σκηνικό» που στήνεται κάθε φορά:
τα συνδικάτα κάνουν προσυγκεντρώσεις σε πολλές γειτονιές, αλλά ο τελικός προορισμός είναι η πλατεία.
Εκεί, προσφωνούνται οι «επαναστατικοί» λόγοι,
γεμάτοι συναίσθημα και θεατρικότητα.
Ένα μείγμα Φιντέλ και Τσε.
Αλλά στο πιο «αστικό».
Κι έτσι έρχεται το σούρουπο που βρίσκει την πλατεία πολύβουη από συζητήσεις (χωρίς νόημα),
βρώμικη από τις αφίσες (χωρίς νόημα)
και αντιαισθητική από την πάντα διακριτική αστυνομία.
Λίγα μέτρα μακριά από το υπουργείο Δικαιοσύνης
Και λίγα μέτρα μακριά από τους άστεγους της Placa Mayor.
Γι’ αυτούς, άλλη μια μέρα σαν τις άλλες.
Χωρίς δικαιοσύνη.
Και χωρίς ούτε μια επανάσταση της προκοπής…
Τις σκέψεις μου διέκοψε ο ήχος εισερχόμενου SMS.
Ήταν το καρτέλ.
Με περίμεναν για canas y bocadillos de tortilla, στο Restaurante Quevedo.
Χαιρετισμούς,
Federico
(Federico, σ’ ευχαριστώ. Το ξέρουμε ότι θα ηττηθούμε. Venceremos!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου