Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχουν κοινά συμφέροντα.
Βλέπουν το έδαφος να φεύγει κάτω απ' τα πόδια τους
και επιχειρούν να ανακόψουν την πτώση τους.
Και τα δυο κόμματα είναι υπεύθυνα για την κρίση που ζούμε.
Όχι μόνο για όσα διέπραξαν ως κόμματα εξουσίας επί τόσα χρόνια,
αλλά και για όσα απεργάζονται
ως συγκυβερνώντα κόμματα αυτή την περίοδο.
Εμφανίζουν την παράδοξη εικόνα
να διεκδικούν το καθένα για τον εαυτό του την αυτοδυναμία,
παρ' ότι ήδη συγκυβερνούν και είναι έτοιμα να συνεχίσουν,
αφού μάλιστα έχουν από κοινού δεσμευτεί στο ίδιο κυβερνητικό πρόγραμμα
που προσδιορίζεται από τη δανειακή σύμβαση και τα Μνημόνια.
Ανασύρουν τη θεωρία της "σταθερής δύναμης",
παρ' ότι η εξουσία τους έχει αποδειχθεί ότι παράγει τη μεγαλύτερη αστάθεια
- οικονομική, κοινωνική και πολιτική.
Τι λογής "σταθερότητα" όμως επιδιώκουν Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ,
όταν η πολιτική των Μνημονίων, που από κοινού και με φανατισμό υποστηρίζουν,
προκαλεί κοινωνική οργή και πολιτική ρευστότητα;
Πόσο πειστική είναι η μετεκλογική επαγγελία της "πολιτικής σταθερότητας",
όταν θα ενισχυθούν οι αντικοινωνικές πολιτικές;
Μέσα σ' αυτό το τοπίο η επίθεση κατά της Αριστεράς
εξυπηρετεί τη στρατηγική επιδίωξη να περιχαρακωθεί η εξουσία των κομμάτων,
που τον τελευταίο καιρό ολοένα και συχνότερα προσδιορίζονται ως "αστικά κόμματα".
Το μένος κατά της Αριστεράς, και ειδικότερα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ,
εξηγείται επειδή αντιλαμβάνονται ότι απειλείται η εξουσία τους.
Η αντιαριστερή στάση τους συνιστά επίσης διαπιστευτήρια
προς τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τον Γιούνκερ.
Αδιαμφισβήτητη υπακοή στις εντολές της ευρωπαϊκής "Ιεράς Συμμαχίας".
Το περίεργο είναι ότι σ' αυτή τη συμμαχία της Ευρωδεξιάς υπακούει και το ΠΑΣΟΚ,
σε απόκλιση προς όσα αρχίζουν να συλλαβίζουν π.χ. οι Γάλλοι Σοσιαλιστές.
Η επίθεση της Αριστεράς συνοδεύεται από εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα
(ιδιαιτέρως του κ. Σαμαρά, ο οποίος ανακαλύπτει και πάλι τον ορίτζιναλ εαυτό του),
που υποστηρίζουν την, με το ζόρι, "σωτηρία" της χώρας,
σύμφωνα με όσα επίμονα και με προφανή πολιτική ιδιοτέλεια
προπαγανδίζουν οι μεγάλοι δράστες της κρίσης.
Ας προσέξουν, όμως, γιατί μπορεί να ξεφύγει η δόση της επιθετικότητάς τους και να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες ζημιές στη δημοκρατία και την κοινωνία.
Να ρίξουν τον σπόρο πολιτικού διχασμού,
παρ' ότι ρητορεύουν περί "εθνικής ενότητας".
Δείχνει να πιστεύουν ότι υπέρτατος νόμος
είναι η σωτηρία της εξουσίας τους.
Κι αυτό είναι φυσικό να απαντηθεί από τον λαό με δημοκρατικό και αποφασιστικό τρόπο.
Με την ισχυροποίηση του αντίπαλου δέους,
της Αριστεράς, που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία.
Ο Σαμαράς των κ. κ. Βορίδη - Γεωργιάδη
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Ο Σαμαράς επανήλθε και
- με τον «αέρα» που απέκτησε από τις μετεγγραφές των μνημονιακών «αστέρων» Βορίδη και Γεωργιάδη -
φαίνεται ότι θα πρωταγωνιστήσει στον αντικομμουνισμό που ήδη εγκαινίασε προ δεκαπενθημέρου στη Βουλή.
Θα είμαστε, λοιπόν, σύντομοι και περιεκτικοί:
α) Τις επιχειρήσεις δεν τις κλείνουν οι εργαζόμενοι και το κίνημά τους, αλλά, αφού πρώτα ξεζουμίσουν τους εργάτες, τις κλείνουν οι βιομήχανοι, οι κεφαλαιοκράτες και τα μονοπώλια που υπηρετεί ο κ. Σαμαράς.
Κεφαλαιοκράτες, όπως, για παράδειγμα, ο Μάνεσης της «Χαλυβουργίας» που ενώ απολύει εργάτες γράφεται ότι έχει εξασφαλίσει με τις πλάτες της κυβέρνησης - στην οποία συμμετέχει ο Σαμαράς - δάνεια ύψους 265 εκατ. ευρώ, όπως και κυβερνητικές άδειες για απόκτηση δικών του λιμανιών!
Κεφαλαιοκράτες όπως ο Λαναράς που - και επί ΝΔ - έπαιρνε δάνεια με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου για να κλείνει εργοστάσια στην Ελλάδα και να κάνει μπίζνες στα Βαλκάνια.
Μονοπώλια όπως η «Κόκα Κόλα» που, παρά την υπερκερδοφορία της, κλείνει εργοστάσια στην Ελλάδα και τα πάει αλλού που «βρήκε καλύτερα», όπως πριν συνέβη με τη «Ζήμενς» Θεσσαλονίκης και παλιότερα με την «Goodyear» και την «Pirelli».
Οσο για τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό του κ. Σαμαρά, αυτός είναι που «μεγαλουργεί» όταν το κράτος του κ. Σαμαρά ξεπουλάει από ΑΓΕΤ και ΟΤΕ μέχρι το αεροδρόμιο των Σπάτων και το λιμάνι του Πειραιά, αυτός είναι που επιδοτεί βιομήχανους για να φτιάχνουν τα εργοστάσιά τους στο εξωτερικό και να μετατρέπουν σε «οικονομική τους ενδοχώρα τα Βαλκάνια», όπως πανηγύριζαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες του '90 και του 2000...
β) Τον τουρισμό δεν τον πλήττουν οι εργάτες και οι αγώνες τους, αλλά η πολιτική του κ. Σαμαρά που έχει οδηγήσει τα 9/10 του ελληνικού πληθυσμού σε τέτοια ανέχεια που δεν μπορούν να πάνε διακοπές ούτε μια μέρα το χρόνο.
Οσο για τον τουρισμό που θα μπορούσε να είναι πηγή κοινωνικού οφέλους για τον ελληνικό λαό, με αυτόν δεν έχει καμία σχέση ο κ. Σαμαράς,
όπως και κανένας από αυτούς που με την πολιτική τους «μπουκώνουν» μεγαλοξενοδόχους για να έχουν απλήρωτους και είλωτες τους ξενοδοχοϋπαλλήλους,
που «μπουκώνουν» τους εφοπλιστές για να μετατρέπουν σε «λύτρα» τις τιμές των εισιτηρίων στα πλοία τους,
που ξεπουλάνε και ιδιωτικοποιούν από τις παραλίες και το φυσικό κάλλος της χώρας μέχρι τον... ήλιο της Ελλάδας!
γ) Τα μαγαζιά δεν τα κλείνουν οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, αλλά η φτωχοποίηση του λαού λόγω της πολιτικής του κ. Σαμαρά, ο οποίος θα πρέπει να ρωτήσει κάποια στιγμή την ευφυή αρμόδια τομεάρχη του κυρία Κεφαλογιάννη:
Αν υποθέσουμε ότι για τα «λουκέτα» που αγγίζουν το 30% των καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας «φταίνε οι πορείες»,
τότε
για τα «λουκέτα» στα 3 από τα 10 μαγαζιά στη Νέα Ιωνία, τα «λουκέτα» στα 5 από τα 10 μαγαζιά στο Περιστέρι και τα «λουκέτα» στα 6 από τα 10 μαγαζιά της Αμαλιάδας (ούτε στη Νέα Ιωνία, ούτε στο Περιστέρι, ούτε στην Αμαλιάδα έχουν γίνει πορείες απ' όσο γνωρίζουμε...),
ποιος φταίει;
Εμείς λέμε ότι φταίει ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και η πολιτική που από κοινού εφαρμόζουν.