http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=675151
Τερζής Κ.
Με τον Γιώργο Νταλάρα να "κατανοεί και να στηρίζει τη διαμαρτυρία" την επαύριο των αποδοκιμασιών στη συναυλία του στο Ίλιον και απέναντι σύσσωμους τους σχολιαστές των μεγάλων εφημερίδων και των καναλιών να κραυγάζουν για "κύμα ανομίας" που απειλεί τη χώρα, ταλαντεύεται κανείς μήπως υπάρχει πράγματι ανάγκη για έναν εκσυγχρονισμένο Νόμο 4000 "περί τεντιμποϊσμού".
Ήταν ο εθνάρχης Καραμανλής, στα 1958, που ανέκοψε τον κατήφορο του τεντιμποϊσμού, θέτοντας σε εφαρμογή τον περιβόητο νόμο 4000.
Κατά σύμπτωση (;) είναι η χρονιά που η ΕΔΑ αποσπά 25% στις εκλογές και μπαίνει στη Βουλή ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Αλλά οι εποχές κάνουν κύκλους: Αύριο Δευτέρα συγκαλείται ειδική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου για την εκπόνηση ειδικού σχεδίου αντιμετώπισης από την αστυνομία των αναμενομένων αποδοκιμασιών πολιτικών στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.
Μέσα στην απελπισία τους, συζητούν ακόμη και το ενδεχόμενο κατάργησης (ποτέ δεν είναι αργά!) των παρελάσεων.
Ναι, "η κάθοδος στον λαό" εμπεριέχει πλέον το στοιχείο της βίας, που τρομάζει πολλούς -και δικαιολογημένα. Η βία, στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων, ευνοεί τελικά τον κατέχοντα "το μονοπώλιο της βίας", την κρατική εξουσία, για να θυμηθούμε τον κλασικό ορισμό του Μαξ Βέμπερ.
Στο τερέν της βίας η εξουσία είναι έτοιμη να δώσει τις μάχες της, και να τις κερδίσει. Η βία είναι το δικό της γήπεδο. Η κρατική βία, που στις "καλές μέρες" μπορεί να "αυτοπεριοριστεί", στις μέρες που περνάμε αποκτά ορατό πρόσωπο, αφήνει το στίγμα της στην καθημερινότητα του καθενός, συνθλίβοντας ανθρώπους σε διαδοχικά νομοθετήματα πολιτικών που σώζουν με αβάσταχτη ελαφρότητα την πατρίδα...
Ναι, ζούμε πλέον σε μια κοινωνία που κομματιάζεται, πυροδοτώντας μικρούς εμφύλιους, ενώ ταυτόχρονα ψάχνουμε στο σκοτάδι νέα σχήματα συλλογικότητας, αδυνατώντας να αναγνωρίσουμε τον όποιον Γιώργο Νταλάρα ως ενοποιητικό σημείο αναφοράς, που συγκάλυπτε επί δεκαετίες τις αντιφάσεις μας...
Όλα αυτά, ωστόσο, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον υστερικό και από καθέδρας στιγματισμό της πολιτικής διαμαρτυρίας ως επικίνδυνης για τη διασάλευση της "κοινωνικής ειρήνης".
Διαμαρτυρηθείτε κόσμια για την καταλήστευση της ζωής σας, διαδηλώστε σε μία λωρίδα του δρόμου, "εκτονωθείτε" στην κάλπη, όχι νωρίτερα...
Ζητείται περισσότερο κράτος λοιπόν (από τους θιασώτες του "λιγότερου κράτους"!), περισσότεροι νόμοι, και "γερμανική" εφαρμογή τους...
Όσοι ουρλιάζουν δίπλα στη θερμάστρα της δικής τους ασφάλειας για τους "ανεγκέφαλους κάφρους", ας σκεφτούν για λίγο ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, ποιος άνοιξε την πόρτα του τρελοκομείου για έναν ολόκληρο λαό:
Ας ρίξουν μια ματιά γύρω τους στα βλέμματα της απόγνωσης, στο παραμιλητό στη μέση του δρόμου.
Δεν είναι ισοπεδωτική βία η αναγγελία κάθε απόλυσης; Δεν είναι βία τα 300 ευρώ τον μήνα για δεκάωρη εργασία κάθε μέρα; Δεν είναι βία η απλήρωτη εργασία στη μέγκενη του άρθρου 99;
"... λέγανε πως ο λαός
Τερζής Κ.
Πριν από λίγες μέρες, στη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα, γνωστός αρθρογράφος εγκαλεί την κυρία Διαμαντοπούλου για την ευλύγιστη πιρουέτα της να συγκρατήσει την οργή της και να μην καταδικάσει τελικά τις μαθητικές μούντζες στα Γιάννενα και καταλήγει, ο αρθρογράφος, να ζητήσει με εισαγγελικό ύφος την εφαρμογή του νόμου.
Μα ποιου νόμου; Φαίνεται να αγνοεί ότι η αλήστου μνήμης "περιύβρισις αρχής" έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια, ενώ από το 1999 σχετική νομολογία του Αρείου Πάγου ορίζει ότι μία παρόμοια πράξη που τελείται εις βάρος δημόσιων προσώπων δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «απρόκλητη» (εφόσον τα δημόσια πρόσωπα, λόγω ακριβώς αυτής τους της ιδιότητας, είναι δυνατόν να προκαλέσουν την εναντίον τους πράξη σε άτομο ή μερίδα πολιτών) και, συνεπώς, αυτή δεν διώκεται αυτεπάγγελτα, αλλά προϋποθέτει την κατάθεση μήνυσης.
Είναι παράδοξο, εκ πρώτης όψεως, αρθρογράφοι που σε κάθε άλλη περίπτωση ομνύουν στη δυτικοευρωπαϊκή "κοινωνία των πολιτών", όπου ισχύει το σχεδόν τελετουργικό πέταγμα τούρτας σε πολιτικούς (υπάρχει μέχρι και ειδική συνταγή για την παρασκευή της -ανοιχτές τάρτες κρέμας, υπερβάλλουσας ρευστότητας), να αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας το καθ' ημάς γιαούρτωμα -κατά τον πατροπαράδοτο ποιμενικό βίο των Ελλήνων.
Ήταν ο εθνάρχης Καραμανλής, στα 1958, που ανέκοψε τον κατήφορο του τεντιμποϊσμού, θέτοντας σε εφαρμογή τον περιβόητο νόμο 4000.
Κατά σύμπτωση (;) είναι η χρονιά που η ΕΔΑ αποσπά 25% στις εκλογές και μπαίνει στη Βουλή ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Αλλά οι εποχές κάνουν κύκλους: Αύριο Δευτέρα συγκαλείται ειδική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου για την εκπόνηση ειδικού σχεδίου αντιμετώπισης από την αστυνομία των αναμενομένων αποδοκιμασιών πολιτικών στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.
Μέσα στην απελπισία τους, συζητούν ακόμη και το ενδεχόμενο κατάργησης (ποτέ δεν είναι αργά!) των παρελάσεων.
Ναι, "η κάθοδος στον λαό" εμπεριέχει πλέον το στοιχείο της βίας, που τρομάζει πολλούς -και δικαιολογημένα. Η βία, στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων, ευνοεί τελικά τον κατέχοντα "το μονοπώλιο της βίας", την κρατική εξουσία, για να θυμηθούμε τον κλασικό ορισμό του Μαξ Βέμπερ.
Στο τερέν της βίας η εξουσία είναι έτοιμη να δώσει τις μάχες της, και να τις κερδίσει. Η βία είναι το δικό της γήπεδο. Η κρατική βία, που στις "καλές μέρες" μπορεί να "αυτοπεριοριστεί", στις μέρες που περνάμε αποκτά ορατό πρόσωπο, αφήνει το στίγμα της στην καθημερινότητα του καθενός, συνθλίβοντας ανθρώπους σε διαδοχικά νομοθετήματα πολιτικών που σώζουν με αβάσταχτη ελαφρότητα την πατρίδα...
Όλα αυτά, ωστόσο, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον υστερικό και από καθέδρας στιγματισμό της πολιτικής διαμαρτυρίας ως επικίνδυνης για τη διασάλευση της "κοινωνικής ειρήνης".
Διαμαρτυρηθείτε κόσμια για την καταλήστευση της ζωής σας, διαδηλώστε σε μία λωρίδα του δρόμου, "εκτονωθείτε" στην κάλπη, όχι νωρίτερα...
Ζητείται περισσότερο κράτος λοιπόν (από τους θιασώτες του "λιγότερου κράτους"!), περισσότεροι νόμοι, και "γερμανική" εφαρμογή τους...
Όσοι ουρλιάζουν δίπλα στη θερμάστρα της δικής τους ασφάλειας για τους "ανεγκέφαλους κάφρους", ας σκεφτούν για λίγο ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, ποιος άνοιξε την πόρτα του τρελοκομείου για έναν ολόκληρο λαό:
Ας ρίξουν μια ματιά γύρω τους στα βλέμματα της απόγνωσης, στο παραμιλητό στη μέση του δρόμου.
Δεν είναι ισοπεδωτική βία η αναγγελία κάθε απόλυσης; Δεν είναι βία τα 300 ευρώ τον μήνα για δεκάωρη εργασία κάθε μέρα; Δεν είναι βία η απλήρωτη εργασία στη μέγκενη του άρθρου 99;
"... λέγανε πως ο λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης
και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα 'ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον;"
"Η λύση": "Επίκαιρο" ποίημα του Μπρεχτ, που ωστόσο το έγραψε το 1953, μετά την καταστολή της εξέγερσης των Γερμανών εργατών στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, από τα σοβιετικά τεθωρακισμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου