Το επείγον σήμα

Tου Αλεξη Παπαχελα

Μπορούμε κάπως να ξεχωρίσουμε την πολιτική από τη διαχείριση των σοβαρών προβλημάτων της χώρας; Αν το καταφέρουμε άμεσα, έχουμε κάποιες σημαντικές ελπίδες να κερδίσουμε τη μάχη του ευρώ και της ανάκαμψης. Αν όχι... Το κράτος έχει σε μεγάλο βαθμό παραλύσει αυτή τη στιγμή. Οι δημόσιες υπηρεσίες τα έχουν χαμένα και μεταξύ εφεδρείας, περικοπών και πολιτικής αβεβαιότητας δεν κινείται τίποτα. Οι πολιτικοί μας βρίσκονται σε νευρική κρίση. Είναι κατανοητό γιατί έχουν έλθει τα πάνω-κάτω στη χώρα και έχει αλλάξει η «περιγραφή θέσης» βάσει της οποίας επέλεξαν να γίνουν πολιτικοί.  Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, είναι ότι αν και την τελευταία στιγμή δείχνουν υπευθυνότητα και προσπαθούν να σώσουν την παρτίδα, εν τέλει δεν αλλάζουν συνήθειες και συμπεριφορές. Τι θα περίμενε ένας λογικός άνθρωπος εν όψει των κρίσιμων εκλογών και των απίστευτων δυσκολιών που περιμένουν την επόμενη κυβέρνηση; Οτι οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων θα είχαν επιλέξει τους κορυφαίους κάθε κλάδου, θα τους είχαν κλειδώσει σε ένα δωμάτιο και θα τους είχαν αναθέσει ένα επιχειρησιακό σχέδιο 150 ημερών.  Ακόμη καλύτερο θα ήταν να είχαν επιλέξει αυτούς τους ανθρώπους από κοινού, να είχαν συμφωνήσει σε ένα κοινώς αποδεκτό κυβερνητικό πρόγραμμα και να άρχιζε η εφαρμογή από αύριο το πρωί, πριν από τις εκλογές. Σκεφθείτε τι εικόνα αξιοπιστίας και σοβαρότητας θα έδινε μια τέτοια πράξη, και προς τα μέσα και προς τα έξω.  Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα καταλάβαινε ότι υπάρχουν και Ελληνες που έχουν πρόγραμμα και στόχους για τη χώρα μας. Οι ξένοι θα έλεγαν ότι «επιτέλους, οι Ελληνες αποκτούν πρόγραμμα και σύστημα και μάλιστα μέσα σε ένα σχήμα συναίνεσης». Δεν ξέρω αν κάποιο από τα δύο κόμματα κάνει τέτοια προετοιμασία. Αν το κάνουν και δεν το ξέρει κανείς, πρέπει να πούμε ένα μπράβο, ούτε το Μanhattan Project δεν κρατήθηκε τόσο απόρρητο...  Οι συγκλίνουσες πληροφορίες από τα δύο κόμματα εξουσίας δίνουν, πάντως, μια εντελώς διαφορετική εικόνα. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, έχουμε ως πιθανότερο ηγέτη έναν άνθρωπο που πιστεύει στο σόου του ενός και ο οποίος, πέραν της παλαιάς και έμπειρης διαπραγματευτικής ομάδας με την τρόικα, δεν διαθέτει αξιόλογα στελέχη.  Είναι εξαιρετικό ως «πολιτικό ζώο» γιατί υπερασπίζεται τις αναγκαίες λύσεις χωρίς να ντρέπεται και χωρίς να δείχνει ενοχές έναντι της Αριστεράς και των ετερόκλητων συμμάχων της. Ομως, από πρόγραμμα, αποτελεσματικότητα, συνεργάτες, μάνατζερ που μπορούν να αναλάβουν κρίσιμα πόστα δεν υπάρχει τίποτα. Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν 2-3 τραπεζίτες και άνθρωποι της αγοράς, αλλά και πολύ απελπιστικά ελαφρύ «πυροβολικό». Η ενασχόληση με το τι γράφει ο κάθε πικραμένος, το τι συμβαίνει στον τάδε νομό με τον πολιτευτή Καραπιπερόπουλο και την κομματική κουζίνα, στραγγίζει το σύστημα από κάθε διάθεση σοβαρής προετοιμασίας για την εξουσία. Αυτή, δυστυχώς, είναι η παράδοση στα κόμματα και τους ηγέτες, με σπάνιες εξαιρέσεις. Μην ξεχνάτε ότι η δομή του υπουργικού συμβουλίου του κ. Παπανδρέου μετά τις εκλογές του 2009 δόθηκε στους αρμοδίους για επεξεργασία σε μια χαρτοπετσέτα. Και όμως. Η χώρα έχει μπροστά της μερικούς κρίσιμους μήνες, που θα κρίνουν αν θα παραμείνει στο ευρώ. Τα πράγματα που πρέπει να γίνουν είναι απίθανα και δύσκολα. Θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος συνωμοτούν κάποια βράδια μακριά από όλους εμάς. Αφελές ίσως, αλλά θα ήθελα να ξέρω ότι διαπραγματεύονται ένα κοινό σχέδιο δράσης, με ονόματα, προθεσμίες, στόχους, το οποίο θα ακολουθηθεί μετά τις εκλογές εφ’ όσον διαθέτουν από κοινού κυβερνητική πλειοψηφία.  Είναι πάρα πολλοί οι σοβαροί άνθρωποι που θα ήθελαν να τους βοηθήσουν και να στηρίξουν μαζί τον τόπο τους, σε μια ώρα ανάγκης. Ελληνες της διασποράς θέλουν να δώσουν τη μάχη για να σταθεί η πατρίδα στα πόδια της. Ηγεσία, όραμα και αίσθηση ευθύνης και εθνικής συνεννόησης περιμένει ο κόσμος με αγωνία.  Αν δεν καταφέρουν να δώσουν σήμερα αυτό το σήμα τα δύο μεγάλα κόμματα, δεν θα πρέπει να εκπλαγούν αν η Αριστερά και τα άκρα σχηματίσουν πλειοψηφία.  Οταν κάποιος σου ζητάει να πονέσεις με την υπόσχεση ότι θα έλθουν καλύτερες ημέρες, ζητάς αποδείξεις και απτά δείγματα των προθέσεων και ικανοτήτων του.  Αν δεν τα έχεις, προφανώς δεν πιστεύεις πια σε τίποτα και το ρίχνεις στην τρέλα, τη διαμαρτυρία και σε ό,τι άλλο βοηθάει να εκτονωθεί μια δικαιολογημένη και συσσωρευμένη οργή.