Αχ βρε Ελευθεροτυπία,λυκοφωλιά σε είχαν καταντήσει

Πολυμίλης,Βλαστάρης,Καρελιάς,Τσιόδρας...Παππάς

Απολαύστε το άρθρο του τελευταιου στο aixmi.gr(εκει μαζεύονται όλα τα λουλουδάκια)
και δείτε σε ποιων τα χέρια είχε πέσει η μεγάλη αυτή εφημερίδα
Πάντως τόσο απλοικό άρθρο δεν περίμενα να διαβάσω.ε+ι=ι
Τρόμαξα από το βάθος σκέψης.Ευγε Παππά δημοσιογραφάρα μου

Ο μεγάλος συνασπισμός(Πασοκ-ΝΔ)η μόνη ρεαλιστική λύση

Ένα υπολογίσιμο τμήμα του εκλογικού σώματος πιστεύει στις κυβερνήσεις συνεργασίας. 
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα ισχυρά επιχειρήματα του δικομματισμού έχουν χάσει 
την αίγλη τους. 


Τι μας έλεγαν τα κόμματα εξουσίας; Ότι η πολιτική σταθερότητα και η πρόοδος της 
χώρας εξασφαλίζονται μόνο με μονοκομματικές και αυτοδύναμες κυβερνήσεις. 
Η πραγματικότητα έχει σαρώσει αυτές τις απόψεις. 


Μονοκομματικές και αυτοδύναμες ήταν οι περισσότερες κυβερνήσεις της 
Μεταπολίτευσης, όμως αρκετές απ’ αυτές αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων, 
ενώ μερικές [κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεύτερη θητεία Καραμανλή, κυβέρνηση 
Γ.Παπανδρέου] κάθε άλλο παρά συμπαγείς ήταν.


Ο αντίλογος καραδοκεί: και οι συμμαχικές κυβερνήσεις που δοκιμάσαμε δεν 
διεκδικούν δάφνες αποτελεσματικότητας. Σωστό, μόνο που οι συγκεκριμένες 
προσπάθειες [κυβέρνηση Τζαννετάκη, οικουμενική, κυβέρνηση Παπαδήμου] δεν 
προέκυψαν ύστερα από προγραμματικές συμφωνίες. Ήταν σχήματα ανάγκης, μονοθεματικά, 
με συγκεκριμένη αποστολή και μικρό χρόνο ζωής.


Στην Ελλάδα δεν υπάρχει παράδοση συνεργασιών και κουλτούρα συμμαχιών. Οι αιτίες 
είναι δύο, η μία αφορά το σύνολο του πολιτικού προσωπικού και η άλλη τα κόμματα εξουσίας. 


Για να καταλήξεις σε μια συμφωνία πρέπει να συζητήσεις με ειλικρίνεια με τον απέναντι 
και να είσαι πρόθυμος να συμβιβαστείς, προκειμένου να βρεθεί ένας κοινός τόπος. 


Στη χώρα μας, όμως, ο διάλογος είναι μια παρεξηγημένη έννοια –μοιάζει με το 
«διάλογο» κουφών- και για αυτό, τον τόνο δίνουν οι παράλληλοι μονόλογοι με 
μπόλικες κορώνες για την αξία της ιδεολογικής καθαρότητας. 


Από την άλλη πλευρά ο συμβιβασμός θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως, παραβίαση 
των προγραμματικών αρχών και της πολιτικής στρατηγικής, ακόμη και στις περιπτώσεις 
που οι διαφορές δεν είναι τόσο σοβαρές και απλώς «τεντώνονται» για να δικαιολογηθεί 
η άρνηση συμμετοχής σε μια διαδικασία διαβούλευσης.


Ο δεύτερος λόγος  έχει να κάνει με τα μεγάλα κόμματα. Πρόκειται για την επιμονή τους 
να διαχειρίζονται [να λεηλατούν, δηλαδή] χωρίς συνεταίρους το κράτος και τους 
δημόσιους πόρους. 


Έχουν στήσει ξεχωριστά πελατειακά δίκτυα, τους δικούς τους κομματικούς στρατούς 
και πρέπει να τους ικανοποιήσουν με την ανάληψη της ευθύνης της διακυβέρνησης. 
Αυτό το φαυλεπίφαυλο καθεστώς που οργανώθηκε, συντηρήθηκε και αναπαράχθηκε 
από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ οδήγησε τη χώρα στο σημείο μηδέν. 


Η κρίση διέλυσε τις αυταπάτες ότι είναι δυνατόν αυτό το σύστημα να συνεχίσει να 
λειτουργεί. Η κατάρρευσή του απειλεί να συμπαρασύρει στην πλήρη απαξίωση και τα 
κόμματα που το υπηρέτησαν, αν δεν προχωρήσουν στη ριζική ανανέωσή τους.


Στο μέλλον οι κυβερνήσεις συνεργασίας θα είναι μια κάποια λύση. Το ερώτημα είναι 
αν υπάρχουν οι όροι για να πάμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Για να συμβεί αυτό 
πρέπει να απαλλαγούν οι ηγεσίες των κομμάτων από το σύνδρομο της αυτάρκειας. 


Για να είμαστε, πάντως, ρεαλιστές το μόνο μοντέλο συνεργασίας που μπορεί να 
εφαρμοστεί στη παρούσα φάση είναι αυτό του μεγάλου συνασπισμού [Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ]. 


Η μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά το φέρνει πιο κοντά στη Ν.Δ και το απομακρύνει 
από την Αριστερά- το χώρο με τον οποίο παραδοσιακά φλέρταρε το ΠΑΣΟΚ. 


Κυβέρνηση συνεργασίας θα ήταν δυνατόν να σχηματιστεί  και από τα κόμματα της 
Αριστεράς με την προσθήκη του πιο ριζοσπαστικού τμήματος του ΠΑΣΟΚ. Όμως, 
για να συμβεί αυτό, πρέπει να γίνουν μεγάλες ανατροπές στο ΚΚΕ και τη 
«Δημοκρατική Αριστερά». Και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα.