Χαλάει ο κόσμος, κι εγώ ως τα χαράματα,κάτι κρύα Σάββατα,τίποτε δε σου ζητώ

στη Λίνα;) που χει γράψει ένα α'τα πιο αγαπημένα μου τραγούδιαι:το Μικρασιάτικο

.....Ψυχή όσο κι αν κρύβεσαι στη βροχερή σου χώρα,
μην πάψεις να ονειρεύεσαι τα τόξα της αυγής......

......ένα μωρό παιδί φοβάται και κρυώνει
όμως οι πόρτες μένουν ξένες και κλειστές
Μες το σκοτάδι κυνηγημένες μοναξιές
στης πόλης τις γωνιές.......

....Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά
εκεί στα σκοτεινά
ν' ακούσω το κλείδι σου να γυρνά.

Δένω στο χέρι μια κλωστή
να ΄πιάσει η ευχή
και ό,τι μας χωρίζει να χαθεί.....

......Κάτι κρύα Σάββατα,
σ έψαχνα στ αδιάβατα
και στα απαράβατα
Ζωή.

Κάτι κρύα Σάββατα, 
έστηνες τα φράγματα
κι άλλαζες τα πράγματα
Ζωή......

Κόψε και μοίρασε στα δύο
πάντα η αγάπη θέλει δύο,
δυο να γελούν στο ίδιο αστείο
δυο να ζεσταίνουνε το κρύο
δυο να μοιράζονται αμαρτία και θεό.

Να γίνει θαύμα ένας μόνος του δε φτάνει
θέλει έναν ίσκιο μια ανθρώπινη φωνή
θέλει έναν άγγελο ψυχάρα και αλάνι
μ' ένα ταξίδι να τον πάρει απ' τη σκηνή

Αν είναι να χαθώ θέλω να γίνει τώρα
τώρα που φτάνει στο στόμα μου βρισιά
και το κορμί μου γίνεται του θάνατου ενδοχώρα.

Μ`ένα ζεϊμπέκικο του Μάρκου απ`τα βαριά
καρφώνει βήματα,στριφογυρνά με φόρα
Αν είναι να χαθώ θέλω να γίνει τώρα.

Μη βιαστείς να χαθείς
δίνω λόγω τιμής χαρακτήρα να αλλάξω
κι αν μας έφερα εδώ
έχω φταίξει θα πω και σαν άντρας θα κλάψω

Πότε με θέλει πότε με διώχνει
Μία πατρίδα αναποφάσιστη εδώ
Σε 700 ευρώ τα όνειρά μου στριμώχνει

Χαμένο μου όνειρο
για πάντα όμηρο
στο παραμύθι σου
δεμένο με κρατάς.
Σκάρτα μου φέρεσαι
κι ούτε που ντρέπεσαι
που μια καρδιά που σ' αγαπά
υποτιμάς
και την πετάς.

Βράδιασε ξανά σκιές και ήχοι έρχονται αργά
στην άδεια σκαρφαλώνουν αγκαλιά,
τη σκέψη μου στοιχειώνουν.

Νύχτα με βροχή θυμίζει εκείνη που είχα τρελαθεί
που μ' άρπαξαν η ζήλια και η οργή,
και τ' άδικά μου χίλια.

Μπορεί να βρίσκεται στο σύμπαν η αιτία
που οι μοναξιές μας άλλαξαν
τροχιά στο γαλαξία.
Μπορεί κι η τράπουλα να ήταν πειραγμένη
μα παίξαμε και χάσαμε
κι αυτό είναι που απομένει.

Ζεϊμπέκικο απτάλικο
για το κακό και τ' άδικο
για το κακό και τ' άδικο
χορεύει η ψυχή μου
σ' ένα ντουνιά κατάδικο
της εθνικής σκυλάδικο
της εθνικής σκυλάδικο
και κλαίω απ' τη ντροπή μου.......


.......Κι όταν ήρθε το πρωί
δίχως αφορμή ροκάδες
ανυποψίαστοι ραγιάδες
στην Κορώνη έχουν μπαρμπάδες
ανθρωπόμορφοι λεφτάδες
αναλφάβητοι σκυλάδες
η ζωή μου Συμπληγάδες
κι οι εχθροί μου πάλι εχθροί

Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη γη
κι ώσπου να λήξει στη ζωή η βάρδιά τους
κυκλοφορούν παραμιλώντας στη βροχή
μα δεν τους βλέπεις ούτε ακούς τα βήματά τους

Είναι ψυχές που συναντήσαν το Θεό
τη μέρα που έκανε κι εκείνος το ρεπό του
κι έτσι εκπέσανε για πάντα στον καημό
μοιραίοι κι όμορφοι σα θάλασσες του νότου

Σπάστ'τα, τα'χεις πληρώσει
δραχμή και γρόσι και τώρα ευρώ
Σπάστ'τα τους τα'χεις δώσει
ποιος να χρεώσει στ'αλήθεια ποιον
Σπάστ'τα, κι αυτή τη δόση, σπάω κι'εγώ

Χαλάει ο κόσμος ακριβώς έξω απ την πόρτα,
Κι εγώ κλεισμένος μες το σπίτι μοναχός
Στην τηλεόραση τα ίδια γεγονότα
Την ίδια σούπα καταπίνω διαρκώς
Ίσως αργά να προβληθεί και καμιά τσόντα
Και ίσως αύριο να γίνουν όλα αλλιώς
Μπορεί να πέσει κάνα λαχείο
και να την κάνω μια για πάντα απ το γραφείο
...και καληνύχτα.

Τίποτα δε σου ζητώ ξέρω πως ήρθες 
ξανά για να φύγεις
όμως μου είναι αρκετό μάτια μου 
να περνάς κάπου κάπου από εδώ