O ΓΑΠ εδώ και μήνες θέλει κυβέρνηση συνεργασίας. Δεν τη χρειάζεται πραγματικά, όσο έχει αυτοδυναμία στη Βουλή, αλλά τη θέλει
α) διότι τον πιέζουν οι Ευρωπαίοι
β) για μοιραστεί το πολιτικό κόστος.
Ο Σαμαράς το συζήτησε το περασμένο καλοκαίρι αλλά δεν τον συμφέρει
α) επειδή θα φορτωθεί πολιτικό κόστος
β) θα κινδυνεύσει να διχοτομήσει τη Ν.Δ.
γ) έτσι κι αλλιώς όσο χάνει το ΠΑΣΟΚ κερδίζει αυτός.
Ο ΓΑΠ βλέποντας τις έδρες του ΠΑΣΟΚ να μειώνονται και οδηγούμενος βήμα βήμα στην έλλειψη αυτοδυναμίας, τζογάρει.
Αναγγέλει ένα δημοψήφισμα (που ποτέ δεν θα γινόταν) και ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης, ταυτόχρονα (πολιτικά αντιφατικό).
Τον καλούν οι G20 και η Μέρκελ τον "απολύει", θέτοντας η ίδια το ερώτημα του δημοψηφίσματος, πράγμα που καμία ελληνική βουλή δεν θα δεχόταν.
Φυσικά, το ανύπαρκτο δημοψήφισμα αποσύρεται άρον άρον. Ομως το ΠΑΣΟΚ δεν είναι έτοιμο να τον αλλάξει λόγω εσωκομματικών ανταγωνισμών.
Παίρνει την ψήφο εμπιστοσύνης με το επιχείρημα ότι θα φτιάξει κυβέρνηση συνεργασίας ("ακόμη" και χωρίς τον ίδιο!). Πράγμα που δεν μπορεί να γίνει γιατί αν μπορούσε θα είχε γίνει εδώ και καιρό.
Ουσιαστικά προσπαθεί να κρατηθεί στην καρέκλα, ή τουλάχιστον να ορίσει τις μετά από αυτόν εξελίξεις.
Οι βουλευτές του (ακόμη κι αυτοί που διαφωνούν) τσιμπάνε το δόλωμα και του δίνουν 153 ψήφους. Και σήμερα είναι όπως χθες και χειρότερα.
Οσο για τον Σαμαρά, είναι καθαρό ότι θέλει να ψηφιστούν οι νόμοι της συμφωνίας της 26/10 από άλλους και μετά να αναλάβει σε κάποια κυβέρνηση. Προτιμά εκλογές αλλά μην το δέσουμε κι όλας.
Συμπέρασμα.
Τα πολιτικά κόμματα είναι ανώριμα για κυβερνήσεις συνεργασίας όσο είναι αρχηγοκεντρικά. Επίσης, κυβέρνηση "εθνικής ενότητας", "εθνικής σωτηρίας" ή οτιδήποτε άλλο "εθνικό" δεν υπάρχει ως όρος σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτοί είναι όροι συναισθηματικού εκβιασμού για καλοπροαίρετους πατριώτες. Στη δημοκρατία υπάρχουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις, κυβερνήσεις συνεργασίας και πολύ σπάνια οικουμενικές.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ-
α) διότι τον πιέζουν οι Ευρωπαίοι
β) για μοιραστεί το πολιτικό κόστος.
Ο Σαμαράς το συζήτησε το περασμένο καλοκαίρι αλλά δεν τον συμφέρει
α) επειδή θα φορτωθεί πολιτικό κόστος
β) θα κινδυνεύσει να διχοτομήσει τη Ν.Δ.
γ) έτσι κι αλλιώς όσο χάνει το ΠΑΣΟΚ κερδίζει αυτός.
Ο ΓΑΠ βλέποντας τις έδρες του ΠΑΣΟΚ να μειώνονται και οδηγούμενος βήμα βήμα στην έλλειψη αυτοδυναμίας, τζογάρει.
Αναγγέλει ένα δημοψήφισμα (που ποτέ δεν θα γινόταν) και ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης, ταυτόχρονα (πολιτικά αντιφατικό).
Τον καλούν οι G20 και η Μέρκελ τον "απολύει", θέτοντας η ίδια το ερώτημα του δημοψηφίσματος, πράγμα που καμία ελληνική βουλή δεν θα δεχόταν.
Φυσικά, το ανύπαρκτο δημοψήφισμα αποσύρεται άρον άρον. Ομως το ΠΑΣΟΚ δεν είναι έτοιμο να τον αλλάξει λόγω εσωκομματικών ανταγωνισμών.
Παίρνει την ψήφο εμπιστοσύνης με το επιχείρημα ότι θα φτιάξει κυβέρνηση συνεργασίας ("ακόμη" και χωρίς τον ίδιο!). Πράγμα που δεν μπορεί να γίνει γιατί αν μπορούσε θα είχε γίνει εδώ και καιρό.
Ουσιαστικά προσπαθεί να κρατηθεί στην καρέκλα, ή τουλάχιστον να ορίσει τις μετά από αυτόν εξελίξεις.
Οι βουλευτές του (ακόμη κι αυτοί που διαφωνούν) τσιμπάνε το δόλωμα και του δίνουν 153 ψήφους. Και σήμερα είναι όπως χθες και χειρότερα.
Οσο για τον Σαμαρά, είναι καθαρό ότι θέλει να ψηφιστούν οι νόμοι της συμφωνίας της 26/10 από άλλους και μετά να αναλάβει σε κάποια κυβέρνηση. Προτιμά εκλογές αλλά μην το δέσουμε κι όλας.
Συμπέρασμα.
Τα πολιτικά κόμματα είναι ανώριμα για κυβερνήσεις συνεργασίας όσο είναι αρχηγοκεντρικά. Επίσης, κυβέρνηση "εθνικής ενότητας", "εθνικής σωτηρίας" ή οτιδήποτε άλλο "εθνικό" δεν υπάρχει ως όρος σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτοί είναι όροι συναισθηματικού εκβιασμού για καλοπροαίρετους πατριώτες. Στη δημοκρατία υπάρχουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις, κυβερνήσεις συνεργασίας και πολύ σπάνια οικουμενικές.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου