Στις 31 Ιουλίου έκλεισαν δύο χρόνια από τότε που απολύθηκα από τον ΣΚΑΙ

Ioulia Velissaratou

Στις 31 Ιουλίου έκλεισαν δύο χρόνια από τότε που απολύθηκα από τον ΣΚΑΙ.

Μετά από 13 χρόνια επαγγελματικής σταδιοδρομίας έχοντας λάβει μέρος στις πιο σημαντικές στιγμές του ραδιοφώνου και της προετοιμασίας της τηλεόρασης.

Εκείνη τη χρονιά έγινε πογκρόμ απολύσεων.

20 Τυφλών απολύσεων μετά από δύο χρόνια συνεχών περικοπών τις οποίες και υπογράφαμε ( οι περισσότεροι που απολυθήκαμε) είτε από φόβο μη χάσουμε τη δουλειά μας είτε γιατί σκεφτήκαμε ότι αν βάλουμε πλάτη μπορεί και να σώσουμε καταστάσεις.

Τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη.

Μας μεταχειρίστηκαν σαν μονάδες σε ένα σύστημα, σαν εξαρτήματα μιας μεγάλης μηχανής που ήταν πλέον άχρηστα.Θυμάμαι έντονα εκείνη την ημέρα, δύο χρόνια μετά.

Αν και θολά γιατί τα μάτια μου είχαν βουρκώσει και είχα πνιγεί στις αγκαλιές συναδέλφων που προσπαθούσαν να με παρηγορήσουν και που - δε θα το ξεχάσω ποτέ - έκαναν απεργία 8 ημέρες με κίνδυνο να κλείσει ο σταθμός και να χάσουν τις δουλειές τους. 

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έφταιξε.

Ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι από τη στιγμή που βλέπω ότι θεωρητικά οι θέσεις που αφήσαμε παραμένουν άδειες και καλύπτονται ενίοτε από " φθηνά" εργατικά χέρια και όμορφα νεανικά πρόσωπα.

Άσε δε που έγιναν και προσλήψεις για να καλύψουν άλλα πόστα ίσως και με μεγαλύτερους μισθούς από ό,τι παίρναμε εμείς.Γιατί όσοι απολυθήκαμε τότε - όπως οι 40 και πλέον συνάδελφοι του ΑΝΤΕΝΑ και άλλων σταθμών και ΜΜΕ- ΔΕΝ συμμετείχαμε στις συσκέψεις για τη διαμόρφωση της κοινής γραμμής του σταθμού.

Δεν διαμορφώναμε εμείς την κοινή γνώμη.

Δεν επηρεάζαμε συνειδήσεις.

Γιατί - να ξέρετε όσοι σπεύσατε να χαρείτε- ότι όσοι απολύθηκαν ήταν χαμηλόμισθοι και πολύ πιο βαριά εργαζόμενοι από κάθε δημοσιογράφο, που μερικές φορές παίρνει και μία ηθική ικανοποίηση βλέποντας το θέμα του ή την υπογραφή του , ενώ εκείνοι - οι εικονολήπτες- με τη βαριά κάμερα των 15 κιλών που μεταφέρουν το πιο σημαντικό συστατικό για την ύπαρξη της τηλεόρασης , την εικόνα, δεν βλέπουν όχι το όνομα τους αλλά δεν ακούν ούτε ένα ευχαριστώ.

Και επίσης να ξέρετε ότι οι δημοσιογράφοι που συμμετέχουν στις συσκέψεις και διαμορφώνουν συνειδήσεις ΠΑΝΤΑ θα βρίσκουν εργασία ακόμα και να γκρεμιστεί η χώρα..Ήρθε,λοιπόν, η στιγμή η ΕΣΗΕΑ να αναλάβει τις ευθύνες της αλλά και οι υπόλοιποι συνάδελφοι που έχουν δύο και τρείς δουλειές..

Γιατί ΔΕΝ πρέπει να κατηγορούμε μόνο τους άλλους.

Μόνο ΕΜΕΙΣ μπορούμε να σώσουμε τον κλάδο και τον εαυτό μας...