Σήμερα έφαγα το πρωινό μου, χτύπησα δηλαδή κανονικό μεροκάματο στα ΚΕΠΑ, για να πάρω την πιστοποίηση αναπηρίας δικού μου προσώπου.
Μια κυρία, με μπαστούνι και ολικό καρκίνο, είχε έρθει από τις έξι για να πάρει αριθμό
προτεραιότητας, το εβδομήντα!.
Στις έντεκα ακόμη δεν είχε εξυπηρετηθεί...
Έξω έβρεχε καταρρακτωδώς.
Στην αίθουσα αναμονής, για αναπήρους, το τονίζω, χωρίς εξαερισμό βεβαίως,
υπήρχαν όλα κι όλα δέκα καθίσματα.
Οι υπόλοιποι όρθιοι για ώρες.
Γραφείο πληροφοριών, φυσικά, δεν υπήρχε.
Τρία χαρτιά κολλημένα με σελοτέιπ σ΄έναν τοίχο "καθοδηγούσαν" τους ενδιαφερόμενους σε ποια γραφεία ν΄απευθυνθούν.
Ένα γερόντιο μάταια πάλευε να διαβάσει τα μικρούλικα γραμματάκια.
Μια άλλη κυρία όταν έφτασε η σειρά της έφυγε άπρακτη,
αφού για πέντε ώρες περίμενε σε λάθος σειρά.
Τρεις υπάλληλοι, κατέβαλλαν φιλότιμες προσπάθειες να εξυπηρετήσουν τόσον κόσμο. Κόσμο με προβλήματα που τη μόνη ενημέρωση που είχαν ήταν από τους Αυτιάδες, καμία δηλαδή.
Μια κοπέλα, μπήκε να ρωτήσει κάτι, την έδιωξαν, ίσως με κάπως σκαιό τρόπο από την κούραση. Βγαίνοντας έπαθε επιληπτική κρίση και τρέχαμε δίπλα να φέρουμε γιατρό.
Μια κυρία κλαίγοντας μας παρακάλεσε να της δώσουμε τη σειρά μας, επειδή η κόρη της ήταν μόνη στο σπίτι και είχε τάσεις αυτοκτονίας. Την αφήσαμε να περάσει.
Ο υπάλληλος όμως δεν την εξυπηρέτησε, επειδή δεν είχε το σωστό νούμερο.
'Εφυγε κλαίγοντας.
Ένας νεαρός με εμφανέστατα ψυχολογικά προβλήματα,πλησίαζε όποιον έδειχνε πιο προσιτός, άνοιγε μια νάιλον σακούλα, έβγαζε όλα τα χαρτιά του και ρωτούσε με αγωνία αν ήταν σωστά,
Ένας άλλος νεαρός, στεκόταν αμίλητος τόσες ώρες σε μια γωνιά και κάθε τόσο σκούπιζε τον ιδρώτα του. Όταν έκανα να πάω προς το μέρος του με τράβηξε ένα λαδικό με κομοδινί μαλλί για να μου πει εμπιστευτικά:"Μακριά, έχει έιτζ!"
Μου ήρθε να της αστράψω ένα χαστούκι, αλλά σεβάστηκα τους αιώνες της, απλά πήγα κοντά του επιδεικτικά και του έπιασα κουβέντα,
Άγνοια, απελπισία, παραπληροφόρηση, παραίτηση.
Κι όσοι φώναζαν τα έβαζαν με λάθος ανθρώπους.
΄Η μεταξύ τους ή με τους υπαλλήλους.
Όλοι έβγαιναν με το ίδιο παράπονο, τους έκοψαν τα ποσοστά, κάποιοι έτσι έχαναν και το επίδομα, τον μόνο τους πόρο. Και περίμεναν από έξι μήνες, μέχρι δύο χρόνια για να περάσουν από την επιτροπή που υπέγραψε,στις εντολές των Αδωνοβορίδηδων πειθόμενη, τη θανατική τους καταδίκη. Συμβούλευσα όσους μπορούσα να κάνουν ένσταση, την έγραψα μάλιστα και μερικών.
Ευτυχώς μπήκα και βγήκα σε δυο λεφτά, αν εξαιρέσουμε το ψαλίδισμα των ποσοστών, δεν είχα άλλο πρόβλημα. Ρώτησα την υπάλληλο γιατί κάποιοι καθυστερούν τόσο.
Η απάντησή της:
¨Δεν καταλαβαίνουν"
Δεν συνέχισα τη συζήτηση με τόσο κόσμο να περιμένει απ΄έξω.
Άλλωστε σκοπός είναι εμείς να καταλάβουμε, πως υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποι μας που δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματά τους και οφείλουμε κάτι να κάνουμε για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου