Δεν είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση της Δεξιάς δεν έχει σχέση με τους καλλιτέχνες. Έχει σχέση με καλλιτέχνες της δικής της κουλτούρας. Με εκείνους και εκείνες που θα υπογράμμιζαν, όπως ο φιλικός προς τη ΝΔ Τύπος, πόσο υπέρλαμπρο είναι το ζεύγος Μητσοτάκη.

 Ο Μητσοτάκης δεν μισεί τους καλλιτέχνες, μισεί την τέχνη (tvxs.gr)

Δεν είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση της Δεξιάς δεν έχει σχέση με τους καλλιτέχνες.

 Έχει σχέση με καλλιτέχνες της δικής της κουλτούρας. 

Με εκείνους και εκείνες που θα υπογράμμιζαν, όπως ο φιλικός προς τη ΝΔ Τύπος, πόσο υπέρλαμπρο είναι το ζεύγος Μητσοτάκη. Με όσους και όσες, μετρούν την τέχνη με τα ευρώ, κάνοντας αρπαχτές με τις πλάτες υπουργών και δημάρχων, τους αχόρταγους από ματαιοδοξία και εφήμερη δόξα.

Οι υπόλοιποι που σκάβουν βαθιά στα θεατρικά κείμενα, που κάνουν τέχνη από βαθιά ανάγκη και αγάπη πληρώνοντάς το με σκληρό τίμημα, είναι αόρατοι και αόρατες από τα υψηλά ανάκτορα του Μαξίμου. 

Κι ας έχουν κερδίσει τις καρδιές του κόσμου, κι ας έχουν παρηγορήσει χιλιάδες συμπολίτες μας κι ας έχουν διακριθεί στον τομέα τους, κι ας έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο θέατρο, τη μουσική, τις εικαστικές τέχνες, τον χορό. Σκάβουν βαθιά όμως, κι αυτή είναι μια πράξη ακατανόητη και άχρηστη για τους υπερασπιστές του σκληρού νεοφιλελευθερισμού.

Η αλήθεια είναι πως κανένας κομματικός χώρος δεν έχει πείσει τους καλλιτέχνες πως οραματίζεται έστω, μια πολιτιστική πολιτική που θα αναδείξει την αξία της τέχνης. Τους καλλιτέχνες τους θυμούνται (τους πιο αναγνωρίσιμους) όταν έρθει η ώρα να συμπληρώσουν τα ψηφοδέλτια.

Ωστόσο τα κόμματα της Αριστεράς τουλάχιστον δείχνουν πως αφουγκράζονται τις ανάγκες τους. Απέχουν όμως χιλιόμετρα από το να μας πείσουν πως ο Πολιτισμός και η Παιδεία συνεχίζουν να είναι το προνομιακό πεδίο της Αριστεράς, δυο πυλώνες που τόσο έχουμε ανάγκη ως κοινωνία να φωτιστούν, ώστε να αποτελέσουν ένα αντίβαρο στην παρακμή που ολοένα και διαστέλλεται σε όλα τα πεδία.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες ως παράσιτα και το αποδεικνύει διαρκώς και με διάφορους τρόπους. 

Αυτή τη φορά, τη ντροπή μοιράστηκε με την πρόεδρο της δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου που υπέγραψε το διάταγμα για την υποβάθμιση των πτυχίων τους.

 Καμία έκπληξη, η ΠτΔ που ακύρωσε τη βράβευση του διασώστη Ιάσ. Αποστολόπουλου, υπακούοντας σε άνωθεν εντολές, προσβάλλοντας τη ζωή και την αξιοπρέπεια των προσφύγων, γιατί να σεβαστεί τους καλλιτέχνες της χώρας της;

Υπάρχει όμως κάτι πιο βαθύ, από την απλή απαξίωση των καλλιτεχνών. Είναι αυτό το  μίσος απέναντι σε όσους-ες αποτελούν ακόμα ένα σώμα αντίστασης στη βαρβαρότητα. 

Και η τέχνη είναι η επιτομή αυτής της αντίστασης.

 Πόσο μάλλον όταν οι εκπρόσωποί της παίρνουν θέση απέναντι στη Δικαιοσύνη που αθωώνει βιαστές, στην κοινωνική αδικία, στην οικονομική εξαθλίωση. Αυτούς τους καλλιτέχνες στοχοποιεί η κυβέρνηση, όπως κάνει αντίστοιχα με τους δημοσιογράφους που επιμένουν να είναι δημοσιογράφοι.

Οι καλλιτέχνες είναι εφιάλτης για τον Μητσοτάκη.

 Όχι γιατί είναι καλλιτέχνες, αλλά γιατί δεν είναι καλλιτέχνες αυλικοί. 

Γιατί καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του, έπαιζαν στέρεο το έργο «Τα καινούρια ρούχα του Αυτοκράτορα» αναδεικνύοντας πως ο βασιλιάς, ο Μωυσής.. είναι γυμνός.