Ο Γκλίξμπουργκ κηδεύεται και μαζί του ενταφιάζονται τα εγκλήματα και τα ανομήματα που προκάλεσε το Παλάτι στη χώρα και στον λαό. Σε αυτό στοχεύουν οι πολιτικές και δημοσιογραφικές μοιρολογίστρες που έχουν βάλει το πλυντήριο να δουλεύει με χίλιες στροφές πάνω από το... γαλαζοαίματο οικογενειακό μελόδραμα.

Λίγο μετά τις 8 το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963

 

 

 

Η κρυφή γοητεία της μοναρχίας | Η Εφημερίδα των Συντακτών (efsyn.gr)

Η βασιλεία ενταφιάστηκε στην Ελλάδα δεκαετίες πριν από την ταφή του Κωνσταντίνου Γκλίξμπουργκ που θα γίνει τη Δευτέρα. 

Ωστόσο, ακόμα και έκπτωτοι, ακόμα και νεκροί οι βασιλείς αναστατώνουν την πολιτική ζωή της χώρας. Ο θάνατος του τέως έγινε πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα, αφού η κυβέρνηση κατά καιρούς και με διάφορους τρόπους έχει εκδηλώσει τα ευσεβή της αισθήματα στη μοναρχία.

Ετσι, το αυτονόητο, το πώς δηλαδή θα ταφεί ένας ιδιώτης, έπρεπε να απασχολήσει διυπουργική σύσκεψη και επί ώρες οι πολίτες να πιέζουν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε η κυβέρνηση να μην υποκύψει στις πιέσεις τής πάλαι ποτέ βασιλικής οικογένειας που ζητούσε ο νεκρός να τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα και η κηδεία του να γίνει... δημοσία δαπάνη.

 Όπως άλλωστε δημοσία δαπάνη έζησε η δράκα των Γκλίξμπουργκ, ακόμα και μετά την έκπτωσή τους, με την παχυλή αποζημίωση που πλήρωσε ο λαός ώστε να τους ξεφορτωθεί από τις πλάτες του.

Η κυβέρνηση εν τέλει, ενέδωσε εν μέρει στην κρυφή γοητεία της μοναρχίας και, παραβιάζοντας τον νόμο που ισχύει για κάθε πολίτη, ενέκρινε η ταφή του τέως να γίνει σε δημόσιο χώρο, στο Τατόι. 

Το ρυάκι των νοσταλγών της βασιλείας στην Ελλάδα σχεδόν στερεύει. 

Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει πρωτοκλασάτους υπουργούς να υποβάλλουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην εκπεσούσα βασιλική οικογένεια και τον πρωθυπουργό να ξεπλένει τον πρώην μονάρχη; Και γιατί τα μεγάλα ΜΜΕ σαν χορωδία αποχαιρετούν τον τέως έμπλεα θλίψης και σεβασμού;

Ο πρωθυπουργός έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ιστορία, αλλά υπάρχουν κι επίδικα με την πρώην βασιλική περιουσία.

 Αυτά εξυπηρετεί το κύμα αναθεωρητισμού της Ιστορίας κι αυτό υπηρετεί η μετατροπή μιας ιδιωτικής κηδείας σε δημόσιο θέαμα, με νότες νοσταλγίας για το «λαμπρό παρελθόν» και την αρχοντοχωριάτικη αγωνία «τι θα πουν οι υψηλοί ξένοι» που θα έρθουν για την τελετή.

Η αποπολιτικοποίηση της Ιστορίας και η μετατροπή της σε ανώδυνο lifestyle έχουν στόχο να πείσουν πως ο νεκρός (βασιλιάς) δεδικαίωται και μαζί του η Δεξιά και η χούντα.

Ο Γκλίξμπουργκ κηδεύεται και μαζί του ενταφιάζονται τα εγκλήματα και τα ανομήματα που προκάλεσε το Παλάτι στη χώρα και στον λαό. 

Σε αυτό στοχεύουν οι πολιτικές και δημοσιογραφικές μοιρολογίστρες που έχουν βάλει το πλυντήριο να δουλεύει με χίλιες στροφές πάνω από το... γαλαζοαίματο οικογενειακό μελόδραμα.