Η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι η άκριτη υιοθέτηση των δελτίων Τύπου κάθε υπουργείου, υπηρεσίας ή εταιρείας, αλλά η αμφιβολία, η διερεύνηση, η διασταύρωση. Δεν είναι οι υμνωδίες, αλλά η κριτική, όσο πιο έντιμα, απροκατάληπτα και τεκμηριωμένα μπορεί.

Δημοσιογραφία και εξουσία | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)

«Μα πάλι για τον Μητσοτάκη θα γκρινιάξεις;» γκρινιάζει μέσα μου ο Γραφεύς Α΄. «Αυτό πια καταντάει μονομανία. Δίκιο είχε ο αναγνώστης που σου τα έψελνε τις προάλλες για την εμμονή σου».

 «Και ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» αρπάζεται ο Γραφεύς Β΄ (Γραφεύς Πεζικού ήταν η ειδικότητά μου στον στρατό, γι’ αυτό και τώρα παίζω σε απλοϊκή εκδοχή το παιχνίδι του Φερνάντο Πεσσόα με τους «ετερώνυμούς» του). 

«Ο Τσίπρας κυβερνάει; Ο Ανδρουλάκης; Ο Καραμανλής κι ο Σαμαράς; 

Ή μήπως οι υπουργοί, που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν, παρεκτός και πρόκειται να υμνήσουν τον πρωθυπουργό;». 

 Αυτονόητο πρώτο, λοιπόν: 

Μια χώρα την κυβερνάει ο πρωθυπουργός της.

 Κι εμείς οφείλουμε να τον αποκαλούμε πρωθυπουργό και τίποτ’ άλλο. Κι ας δείχνει αυτός ότι αρέσκεται στον τίτλο του κυβερνήτη. 

Αυτονόητο δεύτερο: 

Ενας Γραφεύς Πεζού, ένας σχολιογράφος τέλος πάντων, οφείλει να είναι πάντοτε απέναντι σε κάθε εξουσία. Και εξουσία δεν είναι μόνο η κυβέρνηση. 

Είναι και η αντιπολίτευση,

 η εθισμένη στην αυθαιρεσία Αστυνομία,

 η ενίοτε εθελόκωφη Δικαιοσύνη, 

τα εξωθεσμικά κέντρα, 

δήμαρχοι και περιφερειάρχες,

 κομματαρχίσκοι, εργολάβοι, επώνυμοι από τζάκι, 

κι όσοι πλουτίζουν εις βάρος της κοινής πατρίδας.

 Πλήθος μέγα. 

Η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι η άκριτη υιοθέτηση των δελτίων Τύπου κάθε υπουργείου, υπηρεσίας ή εταιρείας, αλλά η αμφιβολία, η διερεύνηση, η διασταύρωση.

 Δεν είναι οι υμνωδίες, αλλά η κριτική, όσο πιο έντιμα, απροκατάληπτα και τεκμηριωμένα μπορεί. Και η αμφισβήτηση –η άρνηση μάλλον– της ίδιας της τέταρτης εξουσίας που θρυλείται ότι απολαμβάνουν όλοι οι δημοσιογράφοι. 

«Ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ, αντισταθείτε» δεν έλεγε στη «Διαθήκη» του ο Μιχάλης Κατσαρός; 

 Τα παραπάνω τα προκάλεσε η ανενσυναίσθητη δήλωση του πρωθυπουργού, στην Τρίπολη, για τον θάνατο του εντεκάχρονου μαθητή σε δημοτικό των Σερρών: 

«Εκφράζω βαθύτατη οδύνη για τον τραγικό θάνατο ενός παιδιού στις Σέρρες ως αποτέλεσμα ενός ατυχήματος στον λέβητα στο σχολείο του.

 Εκφράζω τα συλλυπητήριά μου. Παρότι η συντήρηση των σχολείων δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες της κυβέρνησης, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει». 

«Ατύχημα» δεν είναι ο θάνατος αλλά η σπουδή του κ. Μητσοτάκη να αθωώσει την κυβέρνησή του: «δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες»…

 Αλήθεια, αυτό το ψυχρότατα υπολογιστικό μετρούσε τη στιγμή της «βαθύτατης οδύνης»;