Δεν είναι τυχαίες αυτές οι δηλώσεις. Πηγάζουν από την όσφρηση. Μυρίζουν την ανάγκη του κόσμου για ανθρώπινη σάρκα και αίμα, και του δίνουν αυτά που θέλει να ακούσει

Λέγεται ότι «η εποχή των τεράτων» δεν είναι φράση που αποδίδεται στον Γκράμσι, αλλά μια λάθος μετάφραση του Ζίζεκ. Αλλά λειτουργεί. Αν το βάλουμε ακόμη και στη μυθολογική του διάσταση, τι ήταν τα τέρατα; Ήταν οι φόβοι των ανθρώπων. 

Η αγριότητα. 

Το αδιανόητο της ανθρώπινης φύσης. 

Αυτό που εμείς λέμε «απάνθρωπο», αλλά απάνθρωπα δεν υπάρχουν.

Στους μύθους οι ήρωες πάντα κέρδιζαν, αλλά ας μιλήσουμε λιγάκι για την ευφυΐα των τεράτων. Στις εποχές που αναδιπλώνεται η Ιστορία τα τέρατα έχουν εξ ορισμού κερδίσει. 

Στο Ολοκαύτωμα η ευφυΐα της προπαγάνδας και η σωστή ανάγνωση των χειρότερων ενστίκτων των ανθρώπων αιματοκύλησαν τον 20ό αιώνα. 

Είχαν κερδίσει, αυτό είναι γεγονός. 

Είχαν επικρατήσει κιόλας.

 Μετά ηττήθηκαν, γιατί η κτηνωδία χτυπάει όλες τις πόρτες, τη δική μου και τη δική σας, κι η ανθρωπότητα αντέδρασε. 

Κοινωνία της κλειδαρότρυπας | Αυγή (avgi.gr)

Για να καταλάβω δηλαδή. Ένα βαριά κακοποιημένο παιδί εξιστορεί σε ψυχολόγο τα όσα ασύλληπτα έχει βιώσει και στη συνέχεια κάποιος ή κάποιοι παίρνουν αυτή την εξομολόγηση και την κάνουν φέιγ βολάν σε ΜΜΕ. 

Και όλο αυτό θα πρέπει να το δεχτούμε ως κάτι το κανονικό σε έναν κόσμο που χάριν του θεάματος και μιας αρρωστημένης εκδοχής της ενημέρωσης όλα επιτρέπονται. 

Κανονικό είναι δηλαδή να δημοσιοποιείται ένα υλικό τόσο προσωπικό και ευαίσθητο που άλλο δεν πάει, ένα υλικό που αφορά αυστηρά τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης και τις διωκτικές Αρχές μοιράζεται απλόχερα στην κοινή γνώμη για να τραφούν τα χαμηλότερα των ενστίκτων των μελών μιας κοινωνίας της κλειδαρότρυπας.

Και κάπου εκεί μπαίνει το ερώτημα: 

Τα ΜΜΕ εξέθρεψαν ένα τέτοιο κοινό ή το κοινό είναι αυτό που υπαγορεύει το επίπεδο και το περιεχόμενο της ενημέρωσης που ζητά από τα ΜΜΕ; 

Τα ΜΜΕ φταίνε που πουλάνε τη φρίκη για είδηση ή το φιλοθεάμον κοινό που θέλει να μάθει με κάθε λεπτομέρεια το τι πέρασε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι στα χέρια των βιαστών του;

Χωρίς καμία διάθεση να υπερασπιστώ μια σειρά από ανυπόληπτα ΜΜΕ και κάποια τσιράκια που έχουν κάνει τη χυδαιότητα και τον κιτρινισμό επάγγελμα, την απάντηση θα τη δίνουν πάντα τα μέσα που αρνούνται να γίνουν κοινωνοί της χυδαιότητας και η ταχύτητα με την οποία βυθίζονται στους πίνακες αναγνωσιμότητας, επισκεψιμότητας, θεαματικότητας, ακροαματικότητας ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τον βαθμό απήχησης που έχουν στην κοινή γνώμη. 

Άκλαυτα και άπατα πάνε αυτά τα μέσα, κι ας βρίζουν όλοι κι ας αγανακτούν με την κίτρινη δημοσιογραφία, αφού είτε κρυφά είτε φανερά εκεί στρέφονται οι πολλοί. Αλλά αυτά είναι συμπτώματα μιας κοινωνίας που αρνείται να κοιταχτεί στον καθρέφτη και πάντα της φταίνε οι άλλοι.