ε
Δεν ξεχνιούνται.
Ευτυχώς.
Φοβάμαι ότι και η Ιστορία τα έχει αθροίσει αναλόγως,
με προεκτάσεις, προβολές και επιπτώσεις ακόμα και στο παρόν, τα εφτά χρόνια της χούντας, της «σωτηρίου επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου 1967.
Παρατηρούσα, κάποτε, σε νεκροταφείο, σε κηδεία συγγενικού μου προσώπου, τον τάφο του Παπαδόπουλου:
εγκαταλειμμένος, χορταριασμένος, σχεδόν αφανής.
Σκέφτηκα ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι η μοίρα των δικτατόρων:
εγκαταλειμμένα μνήματα, όχι όμως θαμμένη μνήμη·
να ξεχνάμε, να μη θυμόμαστε τίποτα!
Παρασκευή, ξημερώνοντας Σάββατο του Λαζάρου έγινε το πραξικόπημα.
Την επόμενη Παρασκευή, θυμάμαι, σαν αύριο, έβλεπα τα πόδια πιστών που περιέφεραν τον Επιτάφιο του Αγίου Δημητρίου από φεγγίτη υπογείου πολυκατοικίας στην Αλεξάνδρας, κρυπτόμενος.
Δεν ξεχνιούνται.
Σαν έπεσε η χούντα, ήμουν φαντάρος, με υπόλοιπο θητείας, στις Σέρρες.
«Τι θα κάνεις τώρα; Θα μας καρφώσεις;», μου λέγανε οι νεότεροι αξιωματικοί, λοχαγοί, με τους οποίους διατηρούσα αγαθές σχέσεις.
«Αυτό το προνόμιο το έχω αφήσει σε σας!» απαντούσα.
Καλά παιδιά ήταν, αλλά με ανόητη πώρωση.
Ενας τους, ήταν σε τρομερό δίλημμα, αν θα υποστήριζε Ολλανδούς ή Γερμανούς στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, επειδή Γερμανία και Ολλανδία «εστράφησαν εναντίον της επαναστάσεως...».
«Είσαι με τα καλά σου;» είπα. «Διάλεξε μια από τις δυο, να το ευχαριστηθείς! Γίνεται ποδόσφαιρο και ουδετερότητα;».
Νομίζω, διάλεξε την Ολλανδία, όπως κι εγώ.
Δεν ξεχνιούνται. 8
Προπαντός τώρα, που βήμα με βήμα, με τον εθισμό του Μιθριδάτη στο δηλητήριο, τη συνήθεια και το «δε βαριέσαι» της αδιαφορίας, αδυνατίσαμε τη δημοκρατία μας –όση είχαμε, αυτήν μπορέσαμε τέλος πάντων– και φτάσαμε, 48 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, στην πιο συντηρητική, αντιδραστικά συντηρητική, κυβέρνηση της μετα-δικτατορικής Ελλάδας.
Η οποία απεργάζεται και νομοθετεί ένα αύριο με «τριβές» και πιέσεις πάνω στο τείχος όπου η δημοκρατία αμύνεται.
Είναι, πιστεύω, αίτημα, απαίτηση των καιρών μία εγκάρδια δημοκρατική συνεννόηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου