Σε τρεις τελευταίες δημοσκοπήσεις η επιλογή του πρωθυπουργού να αποστείλει στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, απορρίπτεται από την πλειονότητα των ερωτώμενων και μάλιστα με μεγάλη διαφορά.

https://www.news247.gr/gnomes/giannhs-almpanhs/oykrania-pano-apo-60-leei-ochi-stin-apofasi-mitsotaki.9573917.html?utm_term=Autofeed&utm_campaign=eb&utm_medium=Social&utm_source=Twitter#Echobox=1648276288

Δεν είναι συχνό να συμπίπτουν στο ίδιο ακριβώς εύρημα διαφορετικές δημοσκοπήσεις. Δεν είναι επίσης συχνό να απορρίπτεται με μεγάλη διαφορά μια κρίσιμη κυβερνητική επιλογή, την ώρα που το κυβερνητικό κόμμα διατηρεί τη δημοσκοπική υπεροχή του -έστω μειωμένη. Όταν συμβαίνουν ταυτοχρόνως και τα δύο, το φαινόμενο είναι αξιοσημείωτο.

Το εύρημα

Σε τρεις τελευταίας δημοσκοπήσεις επιλογή του πρωθυπουργού να αποστείλει στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία, απορρίπτεται από την πλειονότητα των ερωτώμενων και μάλιστα με μεγάλη διαφορά.

Στη δημοσκόπηση της Metron Analysis για το Mega το 66% λέει όχι στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία.

Στο Πολιτικό Βαρόμετρο της Public Issue το αντίστοιχο ποσοστό είναι 67%.

Στην έρευνα της Prorata για την Εφημερίδα των Συντακτών το 63% λέει «όχι» στην αποστολή στρατιωτικού υλικού.

Όταν τρεις διαφορετικές έρευνες καταλήγουν σχεδόν στο ίδιο ποσοστό, δεν μένουν και πολλές αμφιβολίες για το ποια είναι η κυρίαρχη τάση. Έχει επίσης σημασία ότι η έρευνα της Prorata παρουσιάστηκε στις 4 Μαρτίου και της Metron Analysis στις 24 Μαρτίου. Καθ’ όλη τη διάρκεια του μήνα λοιπόν, ο συσχετισμός δεν μεταβλήθηκε.

Το πολιτικό ζήτημα

Τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων γεννάνε εκ των πραγμάτων πολιτικό ζήτημα. Γιατί φαίνεται ότι η κοινωνία δεν συναινεί σε μια κρίσιμη πολιτική απόφαση του πρωθυπουργού. Μια απόφαση η οποία εμπλέκει την Ελλάδα στον πόλεμο και συνιστά αλλαγή του δόγματος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Από την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις μετά την Μεταπολίτευση, περάσαμε στο δόγμα «εμπροσθοφυλακή της Δύσης», όπως συνέβαινε τη δεκαετία του 1950.

Λέγεται ότι εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με δημοσκοπήσεις. Δεν γίνεται όμως η χώρα να μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά την ώρα που η κοινωνία έχει αντίθετη άποψη.

Η "επικοινωνία"

Μια δεύτερη παρατήρηση που πρέπει να γίνει, είναι ότι τα δημοσκοπικά ευρήματα καταδεικνύουν την αποτυχία του προπαγανδιστικού μηχανισμού της κυβέρνησης. Επί βδομάδες δεχόμαστε μια επικοινωνιακή ομοβροντία τόσο στα Μέσα όσο και στα social media για να εμπεδωθεί η πεποίθηση ότι η κυβέρνηση έπραξε σωστά. Όχι μόνο η διαφωνία αλλά και η αμφιβολία έχουν στοχοποιηθεί.

Οι συκοφαντικές αθλιότητες περί «πρακτόρων» και «ρουβλιών» έχουν καταστεί μέρος του καθημερινού λόγου των φιλοκυβερνητικών τρολ. Φτάσαμε στο σημείο να δέχονται απαράδεκτες επιθέσεις οι κορυφαίοι του ελληνικού τραγουδιού γιατί συμμετέχουν σε συναυλίες για την ειρήνη. Στις επιθέσεις αυτές συμμετέχουν τόσο ο γιος του πρωθυπουργού όσο κι επισήμως η Νέα Δημοκρατία.

Ωστόσο, η γραμμή δεν πέρασε.

Οι αιτίες

Ορισμένοι αποδίδουν στον «φιλορωσισμό της ελληνικής κοινωνίας» το «όχι» στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Φιλορωσικό ρεύμα στην κοινωνία όντως υπάρχει. Μάλιστα την πιο θεαματική εμφάνισή του την είχε κάνει στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη δημοσκόπηση της Metron Analysis to 13% τάσσεται υπέρ της Ρωσίας στον πόλεμο.

Εντούτοις, μοιάζει προφανές το συμπέρασμα ότι το φιλορωσικό ρεύμα αποτελεί μικρό μόνο μέρος των πολιτών που απορρίπτουν την απόφαση Μητσοτάκη για την αποστολή όπλων (13% υπέρ της Ρωσίας, 66% εναντίον της αποστολής όπλων στην Ουκρανία).

Έχω την αίσθηση ότι τη στάση της ελληνικής κοινωνία πρέπει να την αποδώσουμε κατά κύριο λόγο σε δύο παράγοντες:

Πρώτον, στον φόβο ότι η χώρα μπλέκεται σε περιπέτειες πολύ πέρα από τις δυνάμεις της, χωρίς μάλιστα αυτό να είναι απαραίτητο.

Δεύτερον, στην επιφυλακτικότητα απέναντι στη ρητορεία, τις υποσχέσεις και τις διαβεβαιώσεις της Δύσης. Ο Πούτιν είναι εξοργιστικός, αλλά ποιος-α μπορεί να προσπεράσει ότι οι Αμερικανοί μπορούσαν να αποτρέψουν το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο, αλλά δεν το έπραξαν;