Ο Άδωνις δεν είναι μουρλός. Υπηρετεί συγκεκριμένο πολιτικό και ιδεολογικό ρόλο. Είναι βαθύς γνώστης της γκεμπελικής προπαγάνδας και την εφαρμόζει άριστα ενδεδυμένος με την “προβιά” που του παρέχει ο - υποτίθεται - “κεντροδεξιός” Μητσοτάκης ο οποίος στην πραγματικότητα είναι υποχείριο του αντιπροέδρου του.

δ

 https://www.koutipandoras.gr/article/oi-moyrloi-kai-o-moyrlos

Θα μπορούσε επίσης κάποιος να θεωρήσει ότι η μούρλια κατοικοεδρεύει με συμβόλαιο αορίστου χρόνου στον εγκέφαλό του επειδή περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι ισχυριζόμενος ότι διαχρονικά για όλα τα δεινά της χώρας φταίει η Αριστερά.

 Οι ψυχίατροι σε περιπτώσεις παροξυσμικής κρίσης ασθενών συνιστούν στους οικείους νηφαλιότητα, υπομονή, εγκράτεια, και ...πετάει ο γάιδαρος φυσικά και πετάει!!!

Είναι ο Άδωνις τέτοια ψυχοπαθολογική περίπτωση; 

Φυσικά και δεν είναι. 

Και όσοι τον κατατάσσουν στη χωρία των μουρλών του κάνουν μεγάλη χάρη διότι τα αρχικά συναισθήματα οργής που προκαλούν τα λεγόμενά του γρήγορα μετατρέπονται σε συμπάθεια, σε λύπηση για το πώς μπορεί να καταντήσει ο άνθρωπος που έχει χάσει κάθε αίσθηση του μέτρου. Ότι δε μιλάει αυτός αλλά η ασθένειά του...

Ο Άδωνις δεν είναι μουρλός. 

Υπηρετεί συγκεκριμένο πολιτικό και ιδεολογικό ρόλο.

 Είναι βαθύς γνώστης της γκεμπελικής προπαγάνδας και την εφαρμόζει άριστα ενδεδυμένος με την “προβιά” που του παρέχει ο - υποτίθεται - “κεντροδεξιός” Μητσοτάκης ο οποίος στην πραγματικότητα είναι υποχείριο του αντιπροέδρου του.

 Ο Άδωνις και οι ομοϊδεάτες του στην κυβέρνηση έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να ρυμουλκήσουν τη συντηρητική παράταξη σε ατραπούς που θυμίζουν - χωρίς υπερβολή - τακτικές φασιστικών καθεστώτων. 

Αξιοποιώντας τη μεγαλομανία και την εξουσιολαγνεία του Μητσοτάκη επιδιώκουν να επαναφέρουν την Δεξιά στις εμφυλιοπολεμικές ράγες τις μισαλλοδοξίας και του “εσωτερικού εχθρού”. 

Έτσι η πολιτική εθνικής συμφιλίωσης και η επούλωση των πληγών του εμφύλιου που επιχειρήθηκε μετά την μεταπολίτευση, πάνε περίπατο...

Ας γίνουμε πιο σαφείς.

Ο Άδωνις παιδιόθεν δε “συμπαθεί” το Συμβούλιο της Επικρατείας. Στην Βουλή έλεγε (14.1.2009): “... Κλείνω με το Συμβούλιο της Επικρατείας που νομίζω ότι είναι το μεγάλο θέμα. Έχει καταντήσει να είναι βραχνάς στην πρόοδο της Ελληνικής Δημοκρατίας...”.

Τότε εκτός του ΣΥΡΙΖΑ του έφταιγαν οι δικαστές του ΣΤΕ. Τώρα του φταίνε οι “μουρλοί” που προσφεύγουν στο ΣΤΕ, το νομοθετικό πλαίσιο που το επιτρέπει, και φυσικά η... Αριστερά. Ξέρει, ωστόσο, ότι η παλιννόστηση στρατοδικείων και χουνταίων πραξικοπηματιών - σαν τον φίλο του, τον Πατακό - ανήκουν στο παρελθόν. 

Ξέρει επίσης ότι δεν χρειάζονται πλέον τανκς προκειμένου να προωθηθεί η βασική ιδεολογική του στόχευση την οποία πολύ γλαφυρά εξέφρασε ο Βορίδης, ο ιδεολογικά ομογάλακτος του

δικτάτορα Παπαδόπουλου: “Πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές”. 

Και φυσικά ο πολιτικά τσαρλατάνος Κυριάκος συνεμορφώθει προς τας υποδείξεις.

Δεν είναι καινούργια η ιδέα της δημιουργίας ενός εσωτερικού εχθρού προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα πολιτικά και οικονομικά σχέδια της κυρίαρχης τάξης.

 Οι απριλιανοί δικτάτορες κατέλυσαν τη Δημοκρατία επικαλούμενοι τον εσωτερικό εχθρό του κομμουνιστικού κινδύνου, όπως παλιότερα το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ στοχοποίησε τους Εβραίους. 

Επανέφεραν την ιδέα στη “μόδα” οι ακροδεξιοί του ΛΑΟΣ και ο ανερμάτιστος Μητσοτάκης τσίμπησε, προσφέροντας κάκιστες υπηρεσίες τόσο στην παράταξή του όσο και στην πατρίδα. 

Ο πρωθυπουργός ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τις ιδεολογικές τσιρίδες του Άδωνι ότι η Αριστερά αποτελεί έναν μόνιμο εσωτερικό εχθρό με αποτέλεσμα, στην τελευταία του ομιλία στην Βουλή, να την κατατάξει εκτός εθνικού κορμού και εθνικού συμφέροντος!!!

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επιλέξει να πορεύεται διχαστικά ευθύς εξ αρχής, όπως κάθε αμφιλεγόμενος “ηγέτης” που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. 

Έχει επιλέξει να είναι ο υπηρέτης δύο αφεντάδων: 

Του αντιπροέδρου του και του μικρονοϊκού εαυτού του...