Α, έκλεισε και το Παίδων Πεντέλης που πηγαίναν κάτι άλλες μάνες τα μούλικά τους. Θ’ αντιδράσουμε και γι’ αυτό; Τόσα γαλλικά Ραφάλ που ήρθαν (τα ευλογήσαμε κιόλας!) δεν μας φτάνουν;

https://www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/328850_syggnomi-kiolas

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε ραδιόφωνο. 

Είμαστε εφημερίδα (έντυπη κιόλας! «Le produit vintage» που λένε κι οι Γάλλοι).

 Κι αφού δεν είμαστε ραδιόφωνο αλλά εφημερίδα (έντυπη κιόλας! «Le produit inutile» όπως σκέφτεται η κυβέρνηση) δεν κάνουμε αφιερώσεις. Γράφουμε για όλο τον κόσμο. 

Που διαβάζει. 

Εντυπα. 

Ακόμα.

Το σημερινό κείμενο, όμως, είναι αφιερωμένο. Κάνω τομή στα ΜΜΕ και περνάω πάραυτα στις έντυπες, ραδιοφωνικές αφιερώσεις. 

Στον Νίκο αφιερώνω το παρόν. 

Εναν Νίκο (μα ποιον Νίκο;) που πολλοί ξέρετε (όπως κατάλαβα αργότερα) και που τυχαία γνώρισα. Κάν’ το εικόνα: πρωί, καφέ, Κολωνάκι, αυτός με βιβλίο του Μαζάουερ, εγώ απέναντι με παραδοσιακή τυρόπιτα κι ελληνικό καφέ. 

Μην τα πολυλογώ, με το που είπα πού δουλεύω, στράβωσε στοματάκι. 

Το κατανοώ: δεξιός (δεξιότατος) ων, ο λόγος του ήταν έμπλεος στερεοτύπων για την Αριστερά. 

Φυσικά συμφώνησα σε όλα! 

Του υποσχέθηκα, μάλιστα, αναθηματική πλάκα – τουτέστιν, το παρόν χρονογράφημα (γιατί τέτοια είμαι!).

Ακριβώς επειδή είμαι τέτοια, έκανα προσπάθεια να καταλάβω την οπτική του. Να δω μέσα από τα γαλάζια μάτια του. 

Πολύ ντεκλασέ του φαινόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, μπασκλασαρία ρουστικάνα η Αριστερά· όσο για τους μη (δεξιότατους) δεξιούς, ούτε λόγος. 

Ακόμη κι ο Μαζάουερ αριστερός του φαινόταν!

Κοινωνώ στη σκέψη του και εκκινώ: 

Βγαίνει το Πολακιστάν (έτσι το ονόμασε) από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ και ζητάει δωρεάν τεστ, όπως γίνεται στο εξωτερικό. 

Βγαίνει και ο Αδωνις και λέει πως ήδη είναι χαμηλό, χαμηλότατο είναι το πλαφόν των 47 ευρώ, διαφορετικά δημιουργείται «ζήτημα επιβίωσης στα μικρότερα εργαστήρια!». 

Αρα, στο εξωτερικό που τα κάνουν δωρεάν, πρέπει να έχουν κλείσει όλα! 

Κάτι φαρμακεία κι εργαστήρια συνοικιακά που έβλεπα στο Παρίσι δηλαδή, και κάναν όλα τα τεστ καθημερινά, ήταν οφθαλμαπάτη. 

Και η μητέρα της φίλης μου που πέθανε από κορονοϊό, οφθαλμαπάτη θα ’ταν. Κόλλησε, μπήκε, κρεβάτι ούτε για δείγμα, ένα μήνα μέσα και τέλος. 

Νεότατη. Η ώρα της θα ’ταν μωρέ. 

Και η φίλη μου, που μια που την είδε να μπαίνει στο νοσοκομείο και μια που δεν την ξανάδε ποτέ, λάθος θα ’κανε. 

Δηλαδή τι; Θα κλαίμε και για τους σχεδόν 100 νεκρούς τη μέρα, κάθε μέρα; 

Συγγνώμη κιόλας!

«Πεταμένα λεφτά σε ΜΕΘ, αν ακούγαμε τον ΣΥΡΙΖΑ». 

Ο Λίστας Πέτσας το ’χε πει αυτό. Αυτός, που έγινε η εξεταστική για κάτι χιλιάρικα (φραγκοδίφραγκα μωρέ, μη φανταστείς. 

Ούτε τρεις Φεράρι δεν στουκάρεις με δαύτα) που έδωσε σε κάτι ΜΜΕ, που τεράστια ανάγκη τα είχαν για να κάνουν ελεύθερη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία, αλλά εκείνον, που ήταν από τους βασικούς υπεύθυνους, δεν τον κάλεσαν ποτέ, ποτέ, ποτέ να καταθέσει γιατί δεν ήταν (ούτε αυτό!) σκάνδαλο, αλλά ήταν (και αυτό!) σκευωρία, όπως ήταν και το άλλο, με μια Novartis, που κάτι εκατομμύρια (φραγκοδίφραγκα μη φανταστείς. 

Πάντως 1.000 Φεράρι τις στουκάρεις άνετα) αναγκάστηκε να πληρώσει (με εξωδικαστικό συμβιβασμό εννοείται) στις ΗΠΑ για τα όσα έκανε στην Ελλάδα (!), αλλά τι έκανε μωρέ και στην Ελλάδα, αφού τους υπεύθυνους του σκανδάλου (που δεν είναι σκάνδαλο, αλλά σκευωρία) τους κάναμε υπουργούς, πρωθυπουργούς και βου-λε(φ)τάδες και τρέχουμε κάτι δημοσιογράφους στον ανακριτή, με κάτι κατηγορίες (ψιλοπράγματα, μη φανταστείς. 

Ούτε για ζήτω δεν είναι!) για σύσταση συμμορίας και κατάχρηση εξουσίας και και και... 

Ενα σας λέω: αυτά δεν γίνονται επειδή έβγαλε τα άπλυτα της Μαρέβας στη φόρα ο Βαξεβάνης, αλλά επειδή είναι καταχραστής εξουσίας και συμμορίτης.

 Συγγνώμη κιόλας!

«Συγγνώμη κιόλας» είπε στο τέλος του... χαριτωμένου σχολίου της η Τσιμτσιλή, υπερασπιζόμενη τους «νέους και ωραίους» παμπλούτιους που κατονόμασε ως βιαστές της η 24χρονη Γεωργία. 

Είδες άμα έχεις μάθει να κλίνεις το «η Ηρώ, της Ηρούς» τι χαριτωμένα πραματάκια λες σε χαριτωμένη εκπομπή καναλιών χωρίς άδεια; Είναι μάνα, είπε μετά, και την παρεξηγήσαμε «τη μάνα» και απομονώσαμε εκφράσεις της και πώς τολμήσαμε να της το κάνουμε αυτό, «της μάνας»;... 

Α, έκλεισε και το Παίδων Πεντέλης που πηγαίναν κάτι άλλες μάνες τα μούλικά τους. Θ’ αντιδράσουμε και γι’ αυτό; Τόσα γαλλικά Ραφάλ που ήρθαν (τα ευλογήσαμε κιόλας!) δεν μας φτάνουν;

Συγγνώμη κιόλας!