Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να κατηγορηθεί για κάτι, αυτό είναι για τη συνέπεια με την οποία εξυπηρετεί τα υψηλά εισοδήματα και τους επιχειρηματίες

https://www.efsyn.gr/politiki/i-apopsi-tis-efsyn/310845_o-orismos-toy-parasitismoy

Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να κατηγορηθεί για κάτι, αυτό είναι για τη συνέπεια με την οποία εξυπηρετεί τα υψηλά εισοδήματα και τους επιχειρηματίες. Στα δύο χρόνια που διοικεί τη χώρα το έπραξε με κάθε ευκαιρία. 

Τελευταία με τις ανακοινώσεις του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ.

Ο νεοφιλελευθερισμός, σε αντίθεση με άλλα μοντέλα διακυβέρνησης, προωθεί τα μέτρα ενίσχυσης των επιχειρήσεων έτσι ώστε αυτές να κάνουν επενδύσεις που θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας και τον παραγόμενο πλούτο, τους μισθούς και την κατανάλωση.

Στην πραγματικότητα βεβαίως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. 

Αυτές οι ενισχύσεις δεν επιστρέφουν ποτέ στην παραγωγική διαδικασία ή επιστρέφουν σε πολύ μικρότερα μεγέθη και μόνο στον βαθμό που οι επιχειρηματίες διαβλέπουν κάποιο κέρδος.

Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης έχει αποδειχτεί μια φενάκη. 

Για την ακρίβεια είναι εντελώς παρασιτικό ειδικά σε περιόδους κρίσης. Κι όμως αυτό το μοντέλο προτάσσει ο πρωθυπουργός, ο οποίος βεβαίως έχει αποδείξει πόσο ιδεοληπτικός είναι σε κάθε ζήτημα που έχει χειριστεί.

Τα τελευταία δύο χρόνια που στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται η Ν.Δ. ολόκληρη η φορολογική της πολιτική ξεκινούσε και ξεκινάει πάντα από μέτρα διευκόλυνσης των οικονομικά ισχυρών. 

Τι να πρωτοθαυμάσουμε; Τις αλλαγές στη φορολογική κλίμακα; 

Την κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης και τη μείωση φόρου στα μερίσματα; 

Τις γονικές παροχές και τον συμπληρωματικό ΕΝΦΙΑ;

Οτιδήποτε έγινε κι οτιδήποτε εξαγγέλθηκε στόχο είχε τα χοντρά πορτοφόλια να γίνουν χοντρότερα. Κι έτσι μπορεί να προέκυπτε και κάτι θετικό για τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα.

Είναι άραγε αυτός ο ασφαλής δρόμος για την ανάπτυξη; 

Κάθε άλλο. Οι φοροελαφρύνσεις στους οικονομικά ισχυρούς δεν συνιστούν από μόνες τους επενδύσεις.

Το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους. 

Αυτό όμως είναι ο ορισμός του παρασιτισμού.

Τις επενδύσεις τις προκαλούν οι ανάγκες της κοινωνίας που δημιουργούνται όταν οι πολίτες είναι σε θέση και μπορούν να καταναλώσουν περισσότερα.

 Κατά συνέπεια ο δρόμος προς την ανάπτυξη περνάει υποχρεωτικά μέσα από την αύξηση του εισοδήματος των εργαζομένων και τη βελτίωση των όρων ζωής τους - άρα την ενίσχυση της καταναλωτικής δύναμής τους. 

Μόνον έτσι οι επιχειρηματίες υποχρεώνονται να προβούν σε επενδύσεις. 

Τέτοια πολιτική η σημερινή κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί να εφαρμόσει.