Το ιδεολόγημα της αριστείας χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως διαχωριστική γραμμή δύο κόσμων και κατ' επέκταση δύο εφαρμοσμένων πολιτικών. Μέσα του κατοικούσαν δύο άλλα ιδεολογήματα που το ερμηνεύουν ως πρόταση.
Από τη μία ο τεχνοκρατισμός, η μηχανιστική λειτουργικότητα των πραγμάτων που καταργεί κάθε ιδεολογία στο όνομα της επίτευξης, η ικανότητα σε έναν κόσμο χωρίς επιλογές όπου από μόνη της αρκεί ώστε να ορίσει το σωστό και το λάθος, αυτό που δουλεύει και αυτό που δεν δουλεύει.
Και από την άλλη η αξιοκρατία, η αρχή που περιγράφει πως κάθε θέση υπάρχει γι' αυτόν που είναι άξιος να την καταλάβει, γι' αυτόν που έχει τα προσόντα και μπορεί να εκτελέσει το τεχνοκρατικό έργο.
Ο κόσμος της αριστείας περιγράφηκε ως ένας κόσμος γεωμετρημένος, όπου κάθε τι έχει τη θέση του, όπου οι ιδεολογικές διαφορές (πόσο μάλλον οι ταξικές αντιθέσεις και άλλα τέτοια παλαιοκομμουνιστικά) εκλείπουν. Είναι ένα επιχείρημα το οποίο ο πρωθυπουργός εξειδικεύει σε πολλές περιπτώσεις όταν θέλει να μιλήσει για συγκεκριμένα θέματα χρησιμοποιώντας το ως μια απόδειξη που αποδεικνύει τον εαυτό της.
Αυτόν τον κόσμο έφερε στο προσκήνιο όταν ζήτησε να μη γίνεται κριτική στους επιστήμονες της επιτροπής λοιμωξιολόγων, αφού η επιστήμη είναι από τη φύση της αντικειμενική. Αυτόν τον κόσμο επικαλέστηκε και πάλι για την έκθεση Πισσαρίδη όταν είπε πως «πρέπει να μείνει έξω από την πολιτική -μάλλον θα έλεγα την κομματική- αντιπαράθεση», διεκδικώντας μια οικουμενική συμφωνία για συγκεκριμένες οικονομικές εφαρμογές.
Μέσα από όλες αυτές τις περιπτώσεις διανύουμε μια οδό χωρίς αντιθέσεις, χαραγμένη από την ικανότητα των ειδικών. Στο τέρμα του δρόμου μάς περιμένει η άνευ όρων επιτυχία του συνόλου, αυτό που άλλοτε θα διατυπωθεί ως εθνικό αφήγημα και άλλοτε απλώς ως «ευτυχία» όπως ο πρωθυπουργός και πάλι περιέγραψε.
Το θέμα βέβαια με όλα αυτά είναι η ίδια η πραγματικότητα.
Και αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τα ιδεολογήματά μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Είναι η ίδια η πραγματικότητα όμως που απέδειξε πως η αντικειμενικότητα της επιστήμης ή των οικονομικών εκθέσεων αποδείχτηκαν απλώς ένα επιχείρημα που θα δικαιολογούσε μια συγκεκριμένη διαχείριση, η οποία και στους δύο τομείς απέτυχε παταγωδώς.
Είναι η ίδια η πραγματικότητα που απέδειξε πόσο χυδαίο ψέμα υπήρξε η συγκεκριμένη αριστεία. Φέρνοντας στην επιφάνεια την κακοδιαχείριση και τα προσωπικά οφέλη στη θέση του τεχνοκρατισμού, τις απευθείας αναθέσεις, τα σκάνδαλα και τις εγκληματικές επιλογές στη θέση της αξιοκρατίας.
Και δεν υπάρχει πεδίο στο οποίο η αριστεία να ξεψυχά με τρόπο πιο εκκωφαντικό από το αισθητικό αποτύπωμα που αφήνει πίσω της σαν βλέννα.
Το αποτύπωμα αυτό μέσω του οποίου βγαίνει στην επιφάνεια ό,τι πιο χυδαίο έχει να επιδείξει η ελληνική κοινωνία της τελευταίες δεκαετίες. Τρας tv και εκβιασμοί υπουργών, παιδοβιαστές επικεφαλής θεσμών, τσιμέντα στην Ακρόπολη και φάλτσες σοπράνο να μασουλούν τον εθνικό ύμνο. Η Παναγία ταπετσαρία στην όψη της Βουλής και το ιππικό να επιστρέφει, κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα κλειστή εφ’ όρου ζωής και η υπουργός να θέλει να σκαλίσει το όνομά της στον Παρθενώνα.
Προπαγάνδα, παραπληροφόρηση και προσωπολατρία του ηγέτη που άλλοτε ονομάζεται «Μωυσής», άλλοτε «ανέμελος» και άλλοτε «τσίταχ».
Στέκες, παγουρίνα και πτυσσόμενα κλομπ. Σλόγκαν της πεντάρας (βάζουμε το ΕΣΥ πάνω από το εγώ) ατάκες γραμμένες με μπλάνκο στις κασετίνες του Χάρβαρντ (ραντεβού στα λουλουδάδικα) και σκόιλ ελικικού ως μητριά γλώσσα.
Δαπίτες να κλέβουν τη σειρά των εμβολιασμών, μάσκες-αλεξίπτωτα στους μαθητές και η Κεραμέως (αυτή έτσι, σκέτη).
Ο θάνατος να το στρώνει για τους πολλούς και η κυβέρνηση ταυτόχρονα να αφισοκολλεί τη νέα της τουριστική καμπάνια χωρίς καμιά προετοιμασία.
Η λούμπεν αριστεία ενσαρκωμένη από τυχοδιώκτες, πρώην χουντικούς και ανερμάτιστους αριστοκράτες του βαλκανικού νεποτισμού.
Είναι η συνάντηση της μικρότητας με τη μεγαλομανία διατυπωμένες και οι δύο ως κληρονομικό δικαίωμα μιας κάστας, μιας ομάδας-δικαιούχου του κόσμου που και εμείς -τυχαίνει- να κατοικούμε.
Ως επιβολή του μπαρόκ της εξαχρείωσης και του ροκοκό τού lifestyle.
Η αισθητική της λούμπεν αριστείας δεν είναι τίποτα άλλο από μια αισθητική διατύπωση της καταστροφικής πολιτικής της.
Της φτώχειας, της εξαθλίωσης και του μαζικού θανάτου ελλείψει σωστών μέτρων.
Της χειραγώγησης των μέσων, της επιβεβλημένης λογοκρισίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και του θανάτου κάθε καλλιτεχνικής δραστηριότητας.
Η αισθητική της λούμπεν αριστείας είναι το πρόσωπο του τέρατος σε έναν κόσμο στον οποίο έχουν διά νόμου απαγορευτεί οι καθρέφτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου