Αλλά και στο στενό περιβάλλον των άμεσων συμβούλων του Κυρ. Μητσοτάκη τον τόνο πλέον δίνουν στελέχη που δεν διστάζουν να γράψουν ύμνους για τον δικτάτορα ή να επιχειρηματολογήσουν για την «πάνδημη αποδοχή» από τον ελληνικό λαό του αιματοβαμμένου στρατιωτικού καθεστώτος.
Ο λόγος γι’ αυτή την παράδοξη καθήλωση σε ένα παρελθόν που νομίζαμε ότι το έχει αποκηρύξει η κοινοβουλευτική Δεξιά στο σύνολό της είναι ότι το μόνο «νέο» που εισφέρει η διακυβέρνηση Μητσοτάκη από το 2019 είναι η εφαρμογή μιας σειράς μέτρων που θα ήταν αδιανόητα αν δεν είχαν επιβληθεί κάτω από το πρόσχημα της πανδημίας, με το ειδικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης που παραβιάζει τις αρχές του κοινοβουλευτισμού, ενώ παράλληλα εξασφαλίζεται η πάταξη των δυστροπούντων «υποζυγίων» με το κλίμα της γενικευμένης αστυνομοκρατίας.
Ο ιδεολογικός μανδύας αυτών των ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων -που βέβαια συνοδεύονται από μια εντελώς αδιαφανή, δηλαδή φαύλη διαχείριση των διαθέσιμων πόρων- οδηγεί τα «παιδιά του Μαξίμου» (όπως λέγαμε τα «παιδιά του Σικάγου») στην αναθεώρηση όλων των αρχών που θεμελιώνουν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Με την εφαρμοζόμενη πολιτική αποδεικνύουν ότι συμφωνούν και αυτοί με εκείνους που κατάγγελλαν το 1975 τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για «σοσιαλμανία», επειδή ο ιδρυτής της Ν.Δ. είχε επιχειρήσει να θέσει κάποια όρια στην ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών που είχαν αφεθεί απολύτως ανεξέλεγκτοι από το διεφθαρμένο χουντικό σύστημα.
Όμως η επιχείρηση αποκατάστασης του κύρους της χούντας εκθέτει τους ίδιους τους εμπνευστές της. Το 2021 δεν είναι 1967.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου