Ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να επαναφέρει στους κόλπους ψηφοφόρους που ψήφισαν (ίσως και με κλειστή μύτη) τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία τον Ιούλιο του 2019 βάζει τόσο νερό στο κρασί του που το κρασί που προσφέρει πια σχεδόν δεν πίνεται.

https://www.news247.gr/gnomes/nikos-giannopoylos/syriza-ligo-akomi-pros-to-kentro-kai-vriskei-toicho.9193049.html

Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα και τους ευσεβείς πόθων ορισμένων κύκλων (οι οποίοι, απ' ότι φαίνεται, επιθυμούν να ζήσουν σ' έναν κόσμο απόλυτης αποϊδεολογικοποίησης) το δίπολο Αριστερά-Δεξιά εξακολουθεί να καθορίζει την πολιτική τοποθέτηση, τουλάχιστον στην Ελλάδα.

Υπό αυτό το πρίσμα ένα κόμμα που αυτοποθετείται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος τείνει να επεκτείνει την ιδεολογική του επιρροή προς τα στρώματα του πληθυσμού που είτε βρίσκονται στο κέντρο είτε τείνουν στα δεξιά χωρίς να έχουν ξεκάθαρη και μόνιμη προτίμηση. Αρα, πολύ λογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί για τις όποιες απώλειες που έχει από τα αριστερά του και κοιτά να συγκινήσει τις μάζες των κεντρώων για να διαμορφώσει πάλι μία κυβερνητική πλειοψηφία. Σωστά; Λάθος!

Ας δούμε το θέμα από καθαρά πολιτική χροιά: Ο ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να επαναφέρει στους κόλπους ψηφοφόρους που ψήφισαν (ίσως και με κλειστή μύτη) τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία τον Ιούλιο του 2019 βάζει τόσο νερό στο κρασί του που το κρασί που προσφέρει πια σχεδόν δεν πίνεται. Στις διατάξεις για την "επένδυση" στο Ελληνικό ψήφισε ναι επί της αρχής ενώ ξέρει ότι τα πράγματα άλλαξαν επί τα χείρω τα τελευταία δύο χρόνια. Για το καζίνο στο Μαρούσι ψήφισε παρών. Και για την άλλη "επένδυση", στις Σκουριές, κατά. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ...

Την ίδια ώρα όμως στην κοινωνία υπάρχουν διεργασίες (από τα κάτω πάντα) στις οποίες πρωταγωνιστούν οι νέοι άνθρωποι (μέχρι 35 ετών) οι οποίοι αντιδρούν στο όργιο της αστυνομικής βίας, στην έλλειψη διαφάνειας και στο ότι ο οδικός χάρτης που προτείνει η κυβέρνηση για την επόμενη μέρα στην ελληνική οικονομία περνά μέσα από την νεοφιλελεύθερη λίστα Πισσαρίδη.

Προς γενική κατάπληξη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάτι συγκεκριμένο να πει και να προτείνει στην ελληνική νεολαία σήμερα. Θεωρεί, μάλλον, δεδομένο λόγω της σχετικής πρωτιάς του στις εκλογές του 2019 ότι την ψήφο των νέων ανθρώπων την έχει δεδομένη και ότι, τέλος πάντων, δεν μπορεί να ακυρώσει την προσπάθειά του να συγκινήσει τους νοικοκυραίους. Οι τελευταίοι, βλέπετε, είναι περισσότεροι και συνήθως ψηφίζουν. Οι νέοι λιγότεροι και πολύ συχνά φλερτάρουν με την αποχή.

Δεν γίνεται καν, μέχρι στιγμής, προσπάθεια έτσι ώστε η Κουμουνδούρου να σκύψει πάνω από τα προβλήματα των νέων ανθρώπων, να ακούσει τι ζητούν και να επιχειρήσει, καταθέτοντας συγκεκριμένες προτάσεις για το παρόν και το μέλλον τους, να τους πείσει να ψηφίσουν και να κινητοποιηθούν πολιτικά (χωρίς φυσικά να ποδηγετήσει τις επιλογές του). Ολο το βάρος πέφτει στο "κέντρο", στο "μεσαίο χώρο" (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, εξακολουθεί να έχει αντι-ΣΎΡΙΖΑ συναισθήματα και αποστροφή για τον πολιτικό λόγο της αριστεράς εν γένει).

Και αναρωτιέται κανείς αν πραγματικά αξίζει να χαθεί κάθε ίχνος ριζοσπαστισμού, κάθε ίχνος φρεσκάδας έτσι ώστε να κερδηθεί η μάχη του κέντρου. Να κερδηθεί όμως από ποιον; Από ένα κόμμα που θα μοιάζει αφυδατωμένο από ρηξικέλευθες ιδέες, πλήρως ενταγμένο στο πολιτικό κατεστημένο (με ότι αυτό συνεπάγεται) και απολύτως προβλέψιμο στις πολιτικές που θα ακολουθήσει. Είναι επιλογή; Είναι η φυσική ροή του πράγματος; Η απλά πρόκειται για αβλεψία η οποία θα πληρωθεί ακριβά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε αυτή λάβει χώρα;

Μα δεν μπορεί να μην βλέπουν τα νούμερα. Δεν είναι δυνατόν να μην παρατηρούν ότι παρά τη ραγδαία κυβερνητική φθορά, δεν καρπώνονται παρά ελάχιστα οφέλη. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουν προσέξει ότι η αδιευκρίνιστη ψήφος προσεγγίζει πολύ μεγάλα ύψη πλέον...

Ολα τα παραπάνω στον ΣΥΡΙΖΑ τα ξέρουν. Προτιμούν όμως να βαδίσουν στην πετατημένη για να χτίσουν τη "νέα, μεγάλη δημοκρατική παράταξη" στην οποία φιλοδοξούν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο. Θέλουν,αν κάνουμε και μία παραπομπή στην αμερικανική πολιτική ζωή, να φορέσουν το κοστούμι των δημοκρατικών του Μπάιντεν. Να πείσουμε χωρίς να τρομάξουμε το κατεστημένο και τους συντηρητικούς ανθρώπους. Να γίνουν Μπάιντεν λοιπόν, όχι Σάντερς ούτε καν Ελίζαμπεθ Ουόρεν. Λίγο αριστερά, πολύ κέντρο και ίσως και μία λοξή ματιά στην κεντροδεξιά...

Οι στιγμές όμως για το μέλλον της χώρας και της νέας γενιάς είναι κρίσιμες. Τους επόμενους μήνες και έτη θα εδραιωθεί το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο που θα κυριαρχήσει στο άμεσο και απώτερο μέλλον. Χρειάζεται, άρα, τόλμη και αυτό που θα μπορούσε να αποκαλέσει κάποιος ρεαλιστικός ριζοσπαστισμός για να σπάσουν τα αποστήματα των τελευταίων δεκαετιών.

Θα είναι το λιγότερο κρίμα η ελληνική Αριστερά να χάσει αυτό το μεγάλο ραντεβού με την ιστορία και να βρεθεί ελλιπής στο σχετικό ζύγισμα επειδή θέλει να δελεάσει σχεδόν τους πάντες. Η αριστερά θα πρέπει να οδηγήσει τις μάζες και όχι να καθοδηγείται από αυτές. Ειδικά τώρα που η κυβέρνηση των "αρίστων" μοιάζει εγκλωβισμένη στο λαβύρινθο μίας ατέρμονης φθοράς...