Η πράξη του Γεωργιάδη ήταν εγκληματική κατάχρηση εξουσίας πάνω σε παιδιά τραυματισμένα και παγιδευμένα σε ένα κύκλωμα διακινητών το οποίο συντηρούσαν με τα χρήματα τους άνθρωποι εξουσίας, σαν εκείνον.

 

                                                  Fragkiska Megaloudi

Με αφορμή τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη δράση του γνωστου ηθοποιού και σκηνοθέτη (επισήμως χωρίς όνομα), θυμάμαι την υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη, ο οποίος διωκόταν για ασέλγεια, είχε αρχικά καταδικαστεί σε 28 μήνες φυλάκιση και τελικά έπαυσε η δίωξη λόγω παραγραφής.

Τότε είχε γίνει μια τεράστια προσπάθεια συγκάλυψης, είχαν σταθεί στο πλευρό του στελέχη της ΝΔ (που σήμερα φαντάζομαι θα δηλώνουν αληλλεγγύη προς τα θύματα), υπήρχε μια γενική ομερτά στα μέσα και ακόμα και όταν κρίθηκε ένοχος επέμεναν ότι ήταν αθώος.

Τότε παίζαμε με τις λέξεις και τις ηλικίες.

Ηταν τα παιδιά 16 χρονών, ήταν σεξεργάτες άρα δεν υπήρχε έγκλημα,

Βγήκαν διάφοροι γραφικοί να υπερασπιστούν το δικαίωμα του 16χρονου στον έρωτα και σχεδόν κατηγορούσαν για ομοφοβία όποιον έλεγε ότι κάτι βρωμάει στην όλη ιστορία.

Ο Γεωργιάδης βρισκόταν σε μια παμφτωχη χώρα με την ιδιότητα του συμβούλου του ΟΗΕ, που αφενός του έδινε ασυλία για οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά αλλά και του έδινε εξουσία, χρήμα και πρόσβαση.

Αυτή την εξουσία χρησιμοποίησε για να προμηθευτεί ανήλικα αγόρια, τα οποία ήταν θύματα κυκλωμάτων διακίνησης και όταν ο κλοιός έσφιξε γύρω του, χρησιμοποίησε τη διπλωματική του ασυλία για να φύγει απο τη χώρα.

Δεν ξέρω πως ορίζει κάποιος τη συναίνεση όταν οι ανθρωποι συμφωνούν στην εκμετάλλευση τους γιατί απλά δεν εχουν καμία άλλη επιλογή επιβίωσης.

Που είναι η γραμμή μεταξύ ελεύθερης βούλησης και εξαναγκασμού;

Στο αν το ανήλικο αγόρι ήταν 16 και όχι 15 ή στο αν πήγε στο σπίτι στις 11 το βράδυ;

Η πράξη του Γεωργιάδη ήταν εγκληματική κατάχρηση εξουσίας πάνω σε παιδιά τραυματισμένα και παγιδευμένα σε ένα κύκλωμα διακινητών το οποίο συντηρούσαν με τα χρήματα τους άνθρωποι εξουσίας, σαν εκείνον.

Η ίδια κακοποίηση που διαπράττει και ο κάθε διάσημος σκηνοθέτης/ηθοποιός με ή χωρίς όνομα.

Η ενοχή δεν είναι στο θύμα, που πήγε στο σπίτι το βράδυ, που στα 16, τα 17 ή τα 18, δεν είχε τη δύναμη να πει όχι, που πείστηκε ή παρασύρθηκε, η ενοχή βαραίνει αποκλειστικά τον θύτη.

Ειδικός ψυχικής υγείας δεν είμαι, αλλά μπορώ πολύ καλά να κατανοήσω τον φαύλο κύκλο μέσα στον οποίο παγιδεύτηκαν τα παιδιά αυτά.

Χάνεις κάθε εκτίμηση για τον εαυτό σου, νιώθεις ότι αξίζεις την κακοποιητική συμπεριφορά γιατί την προκάλεσες και την αναπαράγεις.

Αντί ο θυμός να διοχετευτεί σε εκείνον που σε κακοποίησε, γίνεται ενοχή και θυμός για τον εαυτό σου. Γι αυτό συνεχιζαν την εμπλοκή τους με τον κακοποιητή, γι αυτό δεν μιλούσαν.

Τα τραύματα αυτά δεν παραγράφονται ποτέ, απλά μαθαίνεις να ζεις μαζί τους.

Αυτά τα εγκλήματα κάνουν οι Γεωργιαδηδες και οι "διάσημοι" σκηνοθέτες-ηθοποιοί και θα συνεχίζουν να τα κάνουν όσο τους το επιτρέπει το σύστημα που τους συντηρεί.