Το θύμα βίας στην εργασία ή κάθεται και το υπομένει, ή αλλάζει δουλειά; Σε ποιο νομικό πλαίσιο -για το αξιακό δεν θέτω καν ζήτημα- η ψυχολογική, σεξουαλική ή όποια μορφής βία στον χώρο δουλειάς είναι κάτι που συμβαίνει κι αν δεν αντέξεις να την υπομείνεις, βρες αλλού δουλειά;

 

https://www.avgi.gr/koinonia/378549_i-tha-ypomeineis-i-tha-allaxeis-epaggelma

Και οι δύο «επιλογές» που... συστήνει στα θύματα βίας στην εργασία ο σύμβουλος έκδοσης των Νέων έχουν κόστος για το θύμα και όχι τον θύτη.

Ο Γιώργος Παπαχρήστος συμμετείχε στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Mega, στην οποία συζητήθηκε εκτενώς το θέμα των καταγγελιών που έχουν επεκταθεί σε πολλούς κλάδους και επέλεξε να παρουσιάσει την βία ως κάτι απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο: «βία λεκτική, ή ακόμα και σωματική, υπάρχει σε όλους τους χώρους» όπως είπε.

 Μάλιστα, με μία αναφορά που είχε σχεδόν στοιχεία αναπόλησης μιας χαμένης νεότητας προσέθεσε «Στη δημοσιογραφία δεν έχουμε υποστεί λεκτική βία όταν ξεκινούσαμε;

 Δεν μας πετάγαν τα χειρόγραφα στο καλάθι των αχρήστων υποβιβάζοντάς μας, ότι "δεν μπορείς να γράψεις", "δεν έχεις σχέση", "τι θέμα είναι αυτό που έφερες;"».

Τα χειρότερα ωστόσο ακολούθησαν αμέσως μετά, γιατί ο κ. Παπαχρήστος είπε επί λέξει ότι οι επιλογές που έχει ένα θύμα αυτής της βίας είναι δύο: είτε «κάθεσαι, υπομένεις και γίνεσαι καλύτερος ώστε να μην ξανασυμβεί αυτό» είτε «σηκώνεσαι και φεύγεις και κάνεις ένα άλλο επάγγελμα».

 Πρακτικά, δικαιολόγησε πλήρως κάθε τέτοια πρακτική στους δημοσιογραφικούς χώρους ως μέρος του επαγγέλματος και κάτι σαν διαδικασία... ωρίμανσης και επιλογής των πλέον κατάλληλων να υπηρετήσουν την ενημέρωση με κριτήριο την αντοχή τους στο ρόλο του θύματος.

Όπως είναι προφανές, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στη συζήτηση που άκουγαν παγωμένοι, εξεράγησαν, διαμαρτυρόμενοι ότι δεν μπορεί να περιγράφονται ως «επιλογές» αυτές οι καταστάσεις, δηλαδή είτε η επιλογή της θυματοποίησης είτε η εγκατάλειψη του επαγγέλματος, αλλά ο κ. Παπαχρήστος ήταν ανένδοτος, «είναι ακριβώς έτσι!», όπως επανέλαβε. Χρειάστηκαν αρκετές ακόμη αναφορές των υπολοίπων στην υποχρέωση να τηρείται η εργατική και ευρύτερη νομοθεσία, για να καταλάβει το ολίσθημα, ανασκευάζοντας την προηγούμενη δήλωση. 

«Ή κάθεσαι και το παλεύεις ή φεύγεις», είπε αφαιρώντας το «υπομένεις» της αρχικής αναφοράς (χωρίς να κάνει το ίδιο βέβαια με την προτροπή εγκατάλειψης μίας θέσης εργασίας για τους όχι αρκετά... σκληρόπετσους).

Και η προσπάθεια ανασκευής έγινε ακόμη χειρότερη, καθώς ενώ είπε ότι δεν είναι δυνατόν ειδικά μία γυναίκα εργαζόμενη να ανέχεται την σεξουαλική παρενόχληση του άθλιου συναδέλφου προϊσταμένου, αρχισυντάκτη ή διευθυντή, την ίδια ώρα δήλωσε «τα έχουμε ζήσει, δεν τα έχουμε ζήσει; Δεν τα έχουμε δει; Τι είναι η δημοσιογραφία, είναι χώρος παρθενών; Ε, τα ξέρουμε». 

Το θέμα ωστόσο, είναι αυτά που «ζούμε» και «βλέπουμε» και «ξέρουμε», στη δημοσιογραφία και σε κάθε χώρο, παρθενών ή όχι, να τα καταγγέλλουμε αντί να τα αναπαράγουμε, να τα δικαιώνουμε και να τα διαιωνίζουμε...