Η εικόνα του Μητσοτάκη και της Σακελλαροπούλου να μοιράζουν φαγητό σε απόρους είναι το απόγειο της μεταπολιτικής.
Η πολιτική και η πολιτειακή ηγεσία της χώρας, αυτή δηλαδή που είναι κατεξοχήν επιφορτισμένη να φροντίζει ώστε να μην υπάρχουν άποροι ή έστω να καλύπτουν τις ανάγκες τους από τις κοινωνικές δομές του κράτους, καταφεύγει σε μια επικοινωνιακή επίδειξη φιλανθρωπίας.
Είναι σαν η πολιτική ν’ αποκηρύσσει πρόθυμα τον ρόλο της, για να τον εκχωρήσει στην ευαισθησία των ιδιωτών.
Ο Μητσοτάκης και η Σακελλαροπούλου μας λένε εδώ ότι δεν είναι ευθύνη της Πολιτείας ν’ αντιμετωπίσει την ακραία φτώχεια, αλλά εναπόκειται στην ιδιωτική φιλανθρωπία.
Ο πρωθυπουργός και η πρόεδρος της Δημοκρατίας προβάλλουν ένα ανθρώπινο και ευαίσθητο πρόσωπο για να συγκαλύψουν την πολιτική τους αποτυχία.
Ή μάλλον την απροθυμία τους να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των φτωχών.
Τα τελευταία άλλωστε έχουν πάψει προ πολλού να θεωρούνται κοινωνικά προβλήματα που επιλύονται πολιτικά και έχουν μεταμορφωθεί σε ατομική ατυχία ή αποτυχία.
Κανένας άλλος δεν ευθύνεται για την φτώχεια σου παρά μόνο εσύ ο ίδιος.
Μέσα σ’ αυτό το σχήμα, ο φιλάνθρωπος εμφανίζεται ως ένας ξεχωριστός άνθρωπος που σπεύδει να συνδράμει τους αποτυχημένους της αγοράς, παρότι ουδεμία ευθύνη έχει απέναντί τους.
Αυτή ακριβώς η «μη ευθύνη» είναι που τον καθιστά ξεχωριστό.
Οι δε άποροι οι οποίοι, μην ξεχνάμε, δεν έχουν παρά τον εαυτό τους να κατηγορήσουν για τη θλιβερή κατάστασή τους, τώρα θα πρέπει να αισθάνονται και ευγνωμοσύνη απέναντι στους ευεργέτες τους.
Όχι μόνο δεν μπορούν να ψέγουν τον Μητσοτάκη για τη φτώχεια τους, αλλά οφείλουν και να τον ευχαριστήσουν που θυσίασε το σκι του στις Άλπεις για να τους μοιράσει ένα πιάτο φαΐ τη μέρα των Χριστουγέννων.
Ή έστω, να του πουν ένα «καλέ τι γκόμενος είσαι!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου