Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλήθεια, να ανακοινωθούν τα πρακτικά των συνεδριάσεων της επιτροπής των ειδικών του υπουργείου Υγείας, για να διαπιστωθεί τι έλεγαν τότε για όλα αυτά τα μέλη της επιτροπής…
Ο ιός όμως μεταδίδονταν ταχύτατα και στις πόλεις, αφού στα λεωφορεία και στο Μετρό φέτος το καλοκαίρι, για ακατανόητους λόγους, τα δρομολόγια μειώθηκαν σε σχέση με πέρσι. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι φέτος η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων των πόλεων δεν έφυγαν για διακοπές.
Κι ύστερα άνοιξαν τα σχολεία. Στα οποία το υπουργείο Παιδείας, με άλλη μια εξ ίσου ακατανόητη απόφαση, αύξησε, εν μέσω πανδημίας, τον μέγιστο αριθμό μαθητών ανά σχολική αίθουσα.
Την ίδια ώρα που οι μαθητές στοιβάζονταν ανά 25 και βάλε στις αίθουσες, αλλά και στα σχολικά λεωφορεία, η υπουργός Παιδείας αντί να εξασφαλίσει την ισότιμη ψηφιακή σύνδεση των μαθητών στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση που όλοι έβλεπαν ότι αργά ή γρήγορα θα έρχονταν, τους μοίραζε άχρηστα παγουρίνα και... τεντόπανα για μάσκες.
Σήμερα όμως είναι πια δεδομένο ότι είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που περνάμε το δεύτερο κύμα πολύ χειρότερα από το πρώτο.
Η σημερινή τραγική κατάσταση στη χώρα λοιπόν δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της κυβερνητικής αφροσύνης, της αδράνειας και της ολιγωρίας.
Είναι όμως και το αποτέλεσμα μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που αρνείται να ενισχύσει το κοινωνικό κράτος, αλλά επιμένει να εξυπηρετεί συμφέροντα και να υπηρετεί σκοπιμότητες.
Με τα νοσοκομεία να βρίσκονται σε οριακή κατάσταση και να μη χωρούν άλλους στις ΜΕΘ, με εκατοντάδες νεκρούς, με χιλιάδες κρούσματα και με εκατομμύρια απειλούμενους από την πανδημία, να γνωρίζουν ότι δεν θα υπάρξουν νοσοκομεία να τους νοσηλεύσουν.
Η αλήθεια είναι ότι η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση πότε δεν πίστεψε στην δημόσια υγεία.
Και την υγειονομική κρίση την είδε εξ αρχής σαν ευκαιρία για δουλειές και για εξυπηρετήσεις συμφερόντων.
Φτάσαμε όμως μέχρι εδώ και με μια οικονομία ήδη ταλαιπωρημένη και σε ύφεση πριν ακόμη από τον κορωνοϊό, να καταστρέφεται σήμερα πλέον εντελώς από το... ψυγείο στο οποίο μπαίνει λόγω καραντίνας.
Αφήνοντας στο δρόμο εκατομμύρια εργαζόμενους και επιχειρηματίες.
Γίναμε κάτι σαν το Μπέργκαμο και τις άλλες πόλεις της Β. Ιταλίας την άνοιξη, με τις οποίες ο πρωθυπουργός μας σύγκρινε φιλάρεσκα, για να τονίσει τη δική μας (δική του την εμφάνιζε) υπεροχή.
Έγκλημα και τιμωρία.
Μόνο που το έγκλημα το διέπραξε η κυβέρνηση, ενώ την τιμωρία την υφιστάμεθα όλοι εμείς.
Αν θέλουμε πάντως να είμαστε ακριβείς, ο Άδωνις είπε τη μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι δεν έπεσαν έξω, αλλά αντίθετα, ήξεραν τι έκαναν.
Οδήγησαν τη χώρα με πλήρη επίγνωση του τι έκαναν στην καταστροφή, γιατί ποτέ δεν πίστεψαν στο κοινωνικό κράτος, ποτέ δεν πίστεψαν στο δημόσιο σύστημα υγείας, ποτέ δεν πίστεψαν στη δημόσια εκπαίδευση και ποτέ δεν πίστεψαν στα δημόσια Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Κι ακόμη, ποτέ δεν πίστεψαν στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες για να τους υποστηρίξουν και ποτέ δεν πίστεψαν, και γι’ αυτό μας ευρωνεύονται, όλους εμάς που είμαστε εξαρτημένοι από τον μικρό μισθό μας.
Και τέλος, η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νεοδεξιάς ποτέ δεν πίστεψε στη συλλογική ευθύνη και στην υποχρέωση μιας κυβέρνησης να προστατέψει τους πολίτες, με πρώτη προτεραιότητα τους αδύναμους.
Γιατί αυτό στο οποίο πιστεύουν οι νεοφιλελεύθεροι είναι στην αυτορρύθμιση της αγοράς και όχι στον παρεμβατικό ρόλο της κυβέρνησης να οικοδομεί και να συντηρεί ένα κράτος πρόνοιας.
Για τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά η κρίση δεν είναι παρά μια ευκαιρία για εκμετάλλευση της δυστυχίας των πολλών, για να κάνουν δουλειές οι λίγοι.
Πίσω από αυτά κρύβεται μια πολύ συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική που έφτασε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου